Λάζαρος τριήμερος

Με μαλακή, ήσυχη βροχή τελειώνει εδώ κι απόψε ο Μάρτιος. Από αυτές που κατεβάζουν γλυκά νερά στα πηγάδια και δίνουν χρώμα κίτρινο στα μικρά αγριολούλουδα. Τέτοια συμβαίνουν από παλιά, άνοιξη, το πλάνταγμα της άνοιξης, τα θαύματα, οι αναστάσεις.

"...απέστειλαν ουν αι αδελφαί προς αυτόν λέγουσαι: Κύριε, ίδε ον φιλείς ασθενεί" (Κατά Ιωάννην, ΙΑ, 3)

(η εικόνα από το http://dim-anyfi.arg.sch.gr/4olo.htm)
Η κουκλα του Λαζάρου που κρατούσαν τα παιδιά στους "Αγερμούς" από σπίτι σε σπίτι.

Αύριο η Κυριακή των Βαϊων που εδώ εορτάζεται με ακριβέστερες τις λεπτομέρειες: φοινικόκλαρα, πλεγμένοι σταυροί και πανεράκια. Τα παιδιά, στα σκαλιά της εκκλησίας, στη Σουεφίγιε, επιδεικνύουν τις λαμπάδες τους που θα χρησιμοποιήσουν μια εβδομάδα αργότερα. Κάποτε που βρέθηκα στο πλήθος, με τα ρούχα τα καινούργια, τις φωνές και τις οικογενειακές φωτογραφίες μπροστά στο ναό, έμεινα έκπληκτος. Ποτέ δεν είχα υπολογίσει ότι η έλευση στη γειτονική Ιερουσαλήμ θα προκαλούσε τόσον ενθουσιασμό. Αν με ρωτούσε κάποιος για το ιδιαίτερο της ελληνικής εκδοχής, (όπως κάποτε που με ρώτησε η Τζιχάν "Μα γιατί οι Έλληνες φτιάχνουν τόσες πολλές ιστορίες και βάζουν τόσες λεπτομέρειες στη μυθολογία τους;") θα έλεγα πως είναι οι πολλές λαϊκές τελετουργίες που σχεδόν ξεφεύγουν από όσα περιγράφουν οι γραφές (ή οι Γραφές). Βέβαια ξεφεύγουν γιατί φτάνουν από πριν και πορεύονται χέρι-χέρι με βασικά ερωτήματα γύρω από το τέλος, τη μνήμη, τη μορφή που έχει ο χρόνος, τη δυνατότητα να ξαναζήσουμε στα Κύθηρα της αγάπης με τους ηγαπημένους. Ο Λάζαρος είναι φίλος και πεθαίνει, μα ξανασηκώνεται, βγαίνει πίσω από τον ογκόλιθο του τάφου κι εκεί το επεισόδιο τελειώνει γιατί είναι μόνον η μικρογραφία όσων πρόκειται να συμβούν στον πρωταγωνιστή. Εκεί θα έχουμε αληθινή προδοσία, διαπραγματεύσεις πολιτικές, βασανιστήρια, το θέατρο της εξουσίας, ταραχές, σεισμούς και σημάδια φυσικά. Κανονικά δεν ξέρουμε άλλες λεπτομέρειες για το επεισόδιο του Λαζάρου. Ούτε κηρύγματα, ούτε ακριτομυθίες από τη μεριά του. Σιωπηλός κι ευγνώμων που ξανάδε το φως της Παλαιστίνης, τα σπίτια και τα περιβόλια της κωμόπολής του.
Όμως όχι και στη λαϊκή εκδοχή: οι Λαζαρίνες πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας:
Ήρθε ο Λάζαρος
ήρθαν τα Βάγια,
ήρθε η Κυριακή
που τρων τα ψάρια,
σήκω Λάζαρε και μη κοιμάσαι
ήρθε η μάνα στους από την πόλη
σου φερε χαρτί και πορτοφόλι
γράψε Θόδωρε, γράψε Δημήτρη
γράψε Λάζαρε και κυπαρίσσι
Οι κοτούλες μας αυγά γεννούσαν
Οι φωλίτσες μας δεν τα χωρούνε
Δώστε μας για να σας ευχηθούμε
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ (-παράδοση Κομοτηνής)

ή το άλλο με μικτές ομάδες παιδιών:

Πού 'σαι Λάζαρε
Πού είναι η φωνή σου
που σε γύρευε η μάνα κι η αδελφή σου.
-Ήμουνα στη γη
στη γη βαθιά χωμένος
κι από τους εχθρούς,
εχθρούς βαλαντωμένος.
Βάγια, βάγια των Βαγιών
τρώνε ψάρια τον κολιόν
και την άλλη Κυριακή
ψήνουν το παχύ τ' αρνί.
Ή εκεί που ζητά νερό να λησμονήσει, λεμόνι να πλύνει το στόμα του ένεκα που είδε φόβους, είδε τρόμους, είδε βάσανα και πόνους.

Light saving

Sometimes, many times, everything is about a morning impression. That treasure under your pillow; some treasures are gold, some treasures are sun-dried iris, some are the bitter salts of a poisonous portion. What have you reaped courageous peasant in your basket all night long? I cannot conclude, I cannot argue, I may only guess from the mood, this crystal which bears many fingerprints. I may only guess from the music you ask as a companion for your caffeine remedy.

AND NO MORE SHALL WE PART (Nick Cave and the Bad Seeds)
And no more shall we part
It will no longer be necessary
And no more will I say,
"dear heart"
I am alone and she has left me
And no more shall we part
The contracts are drawn up,
the ring is locked upon the finger
And never again will my letters start
"Sadly", or "in the depths of winter"

And no more shall we part
All the hatchets have been buried now
And all of birds will sing to your beautiful heart
Upon the bough

And no more shall we part
Your chain of command has been silenced now
And all of those birds would've sung to your beautiful heart
Anyhow Lord,
stay by me
Don't go down
I will never be free
If I'm not free now Lord,
stay by me
Don't go down
I never was free
What are you talking about?
For no more shall we part
And no more shall we part

Ποτέ ελεύθερος δεν υπήρξα
Τι κάθεσαι και λες;
Γιατί δεν θα χωριστούμε πια
Και πια δε θ'αποχωριζόμαστε.

Tonight they moved time one hour ahead. I had completely forgotten about it. Suddenly I was reminded and I went all around the flat pushing time one hour ahead. Many clocks, alarms, my three watches, my mobile. Wondering where this hour has been stored for me, in my life, in the lives of others. And if its refund in October, will be of the same face-value, or whether the Economy of Life will be distorted in inflation rates. It goes arbitrary this Central Institution of Standards.

Θηριομάχος

(απ'την βικιπαιδεία)

Πολλές φορές το συλλογίστηκα,

πολλές φορές με έφερε στο όριο της ταπείνωσης και της διαμαρτυρίας.

Σε εκείνην την περιοχή της φωνής που το παράπονο γίνεται θυμός.

Ώρες κι ώρες δημιουργίας: εννοώ είτε ώρες με τα έργα της δημιουργίας ή ώρες της ανάπαυσης που θα γίνονταν το διάστημα "στοχαστικών προσαρμογών" για να ξαναδώ τα πράγματα, να βρω μήπως κάποια άλλη δίοδος-λεωφόρος-βραχώδες μονοπάτι προσπέλασης αυτού δείχνει καλύτερα το τοπίο, τώρα που η ζωή μου μαζεύεται... ξοδεύονται. Θηριομαχώ όσο κι αν προσπαθώ να κρατηθώ έξω απ'αυτά τα μάταια. Όλο πρέπει να ταϊσω την ύαινα της γραφειοκρατίας με χαρτιά. Μα είναι ακόρεστη, πάντα βρίσκει καινούργια, σκαρφίζεται η άσκημη χαρτιά μήπως και κρύψει την όζουσα δορά της. Αυτές τις μέρες, βεβαιώσεις αποδοχών, εξετάσεις ελληνομάθειας, τράπεζες και τα όμοια. Ανακοινώσεις, ανακοινοποιήσεις, υποβολές, διαβιβάσεις, λογοδοσίες. Μου θυμίζει η κατάσταση λίγο τους σαρκαστικότερους κι αυτοκαταστροφικότερους στίχους του Καρυωτάκη. Είναι, νομίζω, τεχνική, όχι ανάγκη. Τεχνική να κρατάμε τη χύτρα κλειστή και με λίγη εκτόνωση ατμού να συνεχίζουμε και να μοιάζουν όλα υπό έλεγχο. Κάποτε μάλιστα λαμβάνω χαρτιά που δεν έχουν κανένα νόημα, απλά δείχνουν τη ματαιότητα των συντακτών και το πάθος τους να ζουν στον άπειρο κόσμο που δημιουργούν οι αντικριστοί καθρέφτες.

300 times

Again obvious politics in Hollywood. Two decades ago it was the space-war and the traveling humongous space ships. Ten years ago, disasters and meteorites, natural disasters and human cruelty. Recently, Greek history and mythology (and other sagas): "Troy" made a good start with the Oriental Trojans represented as a civilized, moral and heroic power. It offered bad services to the U.S. justifications of war against oriental tyrannies (Iraq). Then, this error was rectified with "Alexander", where Darius appears as Osama bin Laden. Now the "300", (always they forget the 700 poor Thespians who also volunteered to help Leonidas and die at Thermopylae- even in Greek history books they put them in the shadow zone of secondary figures.)


Reactions:1. http://www.freerepublic.com/focus/f-news/1799652/posts
2. http://www.300spartanwarriors.com/
The pics are from Frank Miller's "300", and in the second one a comparison between the comic drawing and the movie scene.
Not that far from the account of Herodotus who did field work and interviews just 30 years after the events (480 B.C.).
Personally I remember the monument of Thermopylae always on our family trips to Athens. Always my father would stop there and we would play, by the basis of Leonidas statue. Even I remember once I forgot there one of my favorite toys: a small spear man made of led and coloured in red and vivid blue. A miniature of historical instrumentation.

Αλ Μάμα!

Προς στιγμήν την έκανα ηρωίδα πολλών μου σκέψεων.

Τότε, το φθινόπωρο, καθώς τέλειωνε το Ραμαζάνι ή μεσούσε.

Σήμερα άλλη η περίσταση. Η Γιορτή της Μητέρας, εδώ. Με την εαρινή ισημερία. Συμβολίζει λοιπόν η μητρότητα την άνοιξη; Σε γειτονικές χώρες, το "νεϊρόζ", ιδίως όπου οι Κούρδοι έχουν ισχυρή παρουσία. Στην Αίγυπτο είναι αργία, "Η μυρωδιά του Αέρα". Αναρωτιέμαι γιατί σε μας επιλέχθηκε η πρώτη, ενίοτε κι η δεύτερη, Κυριακή του Μαϊου. Κάτι κι εκεί έχει να κάνει με τα λουλούδια, με το πολύανθον μιας ζωής που σκορπίζεται όχι στο "μ'αγαπά, δε μ'αγαπά" αλλά "για τα παιδιά".

Είναι ηγερία στην κουζίνα της.

Αλλά το σημερινό ήταν ρεσιτάλ.

α. Σούπα με σπαράγγια (όχι το άγριο ακούμπ, αλλά τα συνηθισμένα σπαράγγια προς εξαγωγή στην Ιταλία),

β. Γεμιστές κότες με ρύζι, κιμά κι αμύγδαλα,

γ. Φρίκε (ω Παναγιά μου!!!) με συκωτάκια πουλιών,

δ. Φουρνιστά λαχανικά (καρότα, μανιτάρια, ρίζα άνιθου, κρεμμύδι, αγγινάρες),

ε. Μλουχίγια, γλοιώδης και νόστιμη,

στ. κόκκινη ωμή σάλτσα με ντομάτες, κρεμμύδι, λεμόνι και πιπεριά

ζ. κέικ σοκολάτας από τα χέρια της Λίνας.

Σηκώθηκα από το τραπέζι παραπαίοντας.

Γύρω της τα παιδιά της. Χάρηκε με τα λουλούδια και τα σοκολατάκια από τα κορίτσια της. Με καταευχαρίστησε για την κοκκάλινη κορνίζα. Κι όμως, εκεί μου φαίνεται θα μπει η φωτογραφία της μικρής της κόρης, που του χρόνου θα βρίσκεται κιόλας στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Όλα βέβαια είναι ρευστά. Συζητήσαμε για τον Ταντάουι (τον ιμάμη του Αλ Άζχαρ) και την καταδίκη κάποιων κοριτσιών επί εκλύτω βίω (έκαναν κλάμπινγκ)- εννοώ ότι είπε πως θα συγχωρεθούν όσοι τυχόν τις φονεύσουν, αυτοί και τ'αποθαμένα τους. Τους θύμησα ότι αυτός ο κύριος, ο λογιώτατος ιμάμης, καμωνόταν ότι δεν ήξερε τίποτα για τα γεγονότα στην Ιερουσαλήμ γύρω από την υπονόμευση του Αλ Ακσά κι έβγαζε την ουρίτσα του απ'έξω. "Εμ, δεν έχεις κι άδικο", μου είπε η μάμα. Ευτυχώς που δείχνουν τα δόντια τους στην ηθική. Πλάγια συζητούσαμε για τις συνταγές: πώς προτιμά να προετοιμάζει το φρίκε και το σύγκρινε με το πληγούρι. Δεν είναι αντιφατικά τα θέματα, γιατί συζητά με απόλυτη σοβαρότητα τα της μαγειρικής: ακούγονται ως μεταφορά των παθών και της άκαμπτης καθημερινότητας.

the capital Y

Oh Youth, oh people who deserve its capital Y.
Today I thought of this passage of Aristotle (Rhetoric, 1389a-b) for a good reason.
A reason that made me feel proud for having been around. The term "man" here indicates the human being. And it normally belongs to women, mostly, from what I have seen and understood.
And I searched quite a lot to find it.
Here is Lee Honeycutt's translation.

"...Let us now consider the various types of human character, in relation to the emotions and moral qualities, showing how they correspond to our various ages and fortunes. By emotions I mean anger, desire, and the like; these we have discussed already. By moral qualities I mean virtues and vices; these also have been discussed already, as well as the various things that various types of men tend to will and to do. By ages I mean youth, the prime of life, and old age. [1389a] By fortune I mean birth, wealth, power, and their opposites -- in fact, good fortune and ill fortune.
To begin with the Youthful type of character. Young men have strong passions, and tend to gratify them indiscriminately. Of the bodily desires, it is the sexual by which they are most swayed and in which they show absence of self-control. They are changeable and fickle in their desires, which are violent while they last, but quickly over: their impulses are keen but not deep-rooted, and are like sick people's attacks of hunger and thirst. They are hot-tempered, and quick-tempered, and apt to give way to their anger; bad temper often gets the better of them, for owing to their love of honour they cannot bear being slighted, and are indignant if they imagine themselves unfairly treated. While they love honour, they love victory still more; for youth is eager for superiority over others, and victory is one form of this. They love both more than they love money, which indeed they love very little, not having yet learnt what it means to be without it -- this is the point of Pittacus' remark about Amphiaraus. They look at the good side rather than the bad, not having yet witnessed many instances of wickedness. They trust others readily, because they have not yet often been cheated. They are sanguine; nature warms their blood as though with excess of wine; and besides that, they have as yet met with few disappointments. Their lives are mainly spent not in memory but in expectation; for expectation refers to the future, memory to the past, and youth has a long future before it and a short past behind it: on the first day of one's life one has nothing at all to remember, and can only look forward. They are easily cheated, owing to the sanguine disposition just mentioned. Their hot tempers and hopeful dispositions make them more courageous than older men are; the hot temper prevents fear, and the hopeful disposition creates confidence; we cannot feel fear so long as we are feeling angry, and any expectation of good makes us confident. They are shy, accepting the rules of society in which they have been trained, and not yet believing in any other standard of honour. They have exalted notions, because they have not yet been humbled by life or learnt its necessary limitations; moreover, their hopeful disposition makes them think themselves equal to great things -- and that means having exalted notions. They would always rather do noble deeds than useful ones: their lives are regulated more by moral feeling than by reasoning; and whereas reasoning leads us to choose what is useful, moral goodness leads us to choose what is noble. They are fonder of their friends, intimates, and companions than older men are, [1389b] because they like spending their days in the company of others, and have not yet come to value either their friends or anything else by their usefulness to themselves. All their mistakes are in the direction of doing things excessively and vehemently. They disobey Chilon's precept by overdoing everything, they love too much and hate too much, and the same thing with everything else. They think they know everything, and are always quite sure about it; this, in fact, is why they overdo everything. If they do wrong to others, it is because they mean to insult them, not to do them actual harm. They are ready to pity others, because they think every one an honest man, or anyhow better than he is: they judge their neighbour by their own harmless natures, and so cannot think he deserves to be treated in that way. They are fond of fun and therefore witty, wit being well-bred insolence."

Our image in few pixels

I do not know how it goes with the younger generation: I mean-I do not know how they establish links, bonds, real friendships through their blogging dashboards and virtual interaction. I guess they manage well, taking into account their stable and mutual cross-references, the many and friendly comments I discover attached to their pages. I find it thrilling, exciting, different: personally not only I am not accustomed to it, but even in real circumstances of communication I take my time, trying to balance between personal time, obligations and a reservation about how I intrude the personal time of a potential friend... worrying, feeling shy not to impose too much of me upon him/her. Of course, later on I discover that usually they interpret my shyness as lack of interest. So, really I plan next time to meet with people in one of those blogger gatherings. I want to see how virtual becomes three-dimensional. Hmmm...
Et voila! Yesterday The Observer, after him having replied to the questions of Redrose, asked me and few other people to take the same questionnaire and write down the answers. Since we have recently exchanged ideas, I find it convenient and meaningful to respond to his friendly gesture.
Here is the project (all of them difficult to decide. question marks covered with bitter honey) :
1.If there is fire at home..choose one thing to save?
This is one thing ummm? If it would be several, it would be two volumes of poetry and my diaries. But since it is one, I think I would take a byzantine style icon I have for Archangel Michael. I love it with the afternoon light, on its golden lines and the background. More of an aesthetic pleasure to tell you the truth. (By the way, has it ever occured to you at the airport to feel afraid that you lost your luggage, and that you have to describe what was there in the bag, and realizing that you do not recall but very few items?? meaning that all the rest, the kilos that torture your hands are not important in reality?)

2.Situation you felt embarrassed in?
Well, this can be an encyclopedia-size account. I remember details since my very early years, so I have many instances of embarrassment. Embarrassment, I conclude, springs from the magical equation Memory X Reinterpretation (E= M X R). Ok, an innocent one, when mom was catching me having attacked the sweets and stuff (pies, cookies) kept for later in the cupboard. I was overweight, it was bad for me, I was greedy, it was bad for the arrangement of the right time for a feast.

3- If you can do over a part of your life, what will you change?
A long relationship I had established. Out of its many years, I believe I had been creative and shivering only for few months. This I would change, although I have no clue what I would do with those 6,5 extra years.

Ο Ντάκισόν μου μόνον

Από την κάμαρά μου.

Κάμποσα Σαββατοκύριακα τώρα ονειρεύομαι λίγη απλοχωριά στο χρόνο, να σταθεί η μέρα, να μην περνάει, να είναι ηλιόλουστη ή σκιερή, μα να έχει μες στην εικόνα της κι εμένα: χορτασμένο ύπνο και διψασμένο για ξύπνο. Να μην έχω τον πονοκέφαλο της Παρασκευής, αυτήν την ημικρανία του ασυνήθιστου στην ανάπαυση. Να πιω μιαν ολόκληρη κανάτα καφέ και να ξεφυλλίζω τις αθόρυβες εφημερίδες της οθόνης, έστω αυτούς τους απίστευτους Jordan Times, με το ένθετο για μαγικούς εθνικούς προορισμούς στους οποίους κανείς δε σκέφτεται να πάει, εκτός από τους γράφοντες και τη μικρή παρέα τους. Τα χρυσά παιδιά, η αφρόκρεμα, το παντεσπάνι. Όμως δε γίνεται έτσι. Σηκώνομαι κακοκοιμισμένος, δύσθυμος, με πονοκέφαλο, με βιασύνη να προλάβω λίγο να ησυχάσω πριν αρχίσουν οι επισκέψεις. Δεν ακολουθώ πια στις εξόδους για πρωινό παρά πολύ σπανίως. Βαριέμαι τις συζητήσεις τους.
Αυτήν τη φορά ήρθε και το χιόνι, στα μέσα του Μαρτίου, μια αναστάτωση όπως πάντα, κανείς δεν το περιμένει. Όλοι το βλέπουν σαν ευκαιρία για μια κάποια αλλαγή, για έκτακτη αργία, με την άδεια της Κυβερνήσεως. Μα κρυολόγησα. Οι φοινικιές άσπρισαν. Σήμερα πήγα με πυρετό να εγγράψω τους υποψήφιους για τις εξετάσεις της Ελληνομάθειας. Τον τελευταίο καιρό, ο τρόπος που εξευτελίζουν τον ελεύθερο χρόνο μου με κάνει να χάνω αυτόματα την υπομονή μου. Δεν θέλω να κάνω καμιά επιπλέον παραχώρηση. Είναι φαντάζομαι η απογοήτευσή μου από τα ηλίθια άρθρα της εφημερίδας τους κι από τις άτσαλες συμπεριφορές τους επί χρόνια. Τώρα, το όλον πράγμα γυρίζει στην αμφιθυμία, γιατί την ίδια στιγμή υπεραγαπώ τα παιδιά τους. Είναι τόσο καλά που δεν τους αξίζουν. Αλλά και η αμφιθυμία μου με θυμώνει.

Ω Ντάκισον,
Ω μικρέ μου Ντάκισον, με τη μικρή σου λάβρα
Που με ζέστανες. Το ένα ανοικτό σου μάτι.
Όλα φαίνονταν τότε να παραδίνονται σε πάγο κραταιό,
μισοκουβέντες, μισοτηλέφωνα, προγνώσεις.
Το ένα ανοικτό σου μάτι
μόνο επέμενε για μένα.
Κι έλεγα τα βατ σου σε ιάμβους.

Joyce Hatto as a Heroine

I have the ingredients, let me cook (originally from http://www.wowe.it/)

When I first read Denis Dutton's article on Joyce Hatto (IHT, Febr.26. 07) I thought this is it: The Granny is a heroine and a symbol for much of the cultural production of our era. I tried to make a link to the original article but it does not really work,(oh thanks Denis Dutton, he sent me the link :) That was kind) because they have a policy of 7 days only access. So let me summarize it: Born in 1928 to a music-loving London antique dealer, Joyce Hatto was a mediocre pianist throughtout her career. She had few moments of glory, but then, when in 1972 she was diagnosed with cancer, she retired with her recording engineer husband to a village not far from Cambridge. In 1989, she surprised the critics for the CDs she started releasing through the small record label run by her husband. Nobody would have expected so much passion and late talent from her. The phenomenon continued growing and the CDs became numerous, restless granny. Everybody was touched by the astonishing burst of musical energy that the old pianist was experiencing once her health got undermined by cancer. Articles and notes started appearing. Her last recording was supposedly done in 2006, from a wheelchair, few days before her death, at the age 77. Of course the last opus could not but be exceptional: it was "Les Adieux" (Farewell) of Beethoven.
She was said to set an example concerning the magical and slippery notion of talent and how it proceeds in an unexpected way. Middling-grade in her maturity, she became a superb pianist, with a message, in her late years. "Do not give up, talent may shower you with grace just two step before the tombstone". It is a positive message, for sure.

Now, for her bad luck (and her husband's) somebody noticed the similarity of her interpretation with the one of a Hungarian virtuoso (Lazlo Simon). And indeed when they checked it through the iTunes library, they found it identical. It was stolen then, and the recording engineer husband just modified it a bit. This way, from one check to the other, they found out that she had not recorded a tiny single piece, but everything was a "copy and paste" achievement. What was her trick? She chose not very well known to the West interpretations, delivered by semi-unknown but very talented musicians. Then she mixed them with recorded world famous orchestras, so that it would give the perfect result. Of course the critics got humiliated and reacted with exaggerated anger and disgust against the plagiarist couple.

Plagiarism (the action of copying some one's work and claiming it to be your own) is very well known in art, science and humanities. It is so common, that the artists and researchers spend considerable amount of time in proving that they did not steal from anybody (take a look at the ridiculously lengthy bibliography and annotation part of a PhD and you will know what I mean. Out of them all, the researcher was benefited from the 15%- maximum).

What are the foundations for this practice? The considerable ignorance of the general and specialized public. The urge to deliver, for practical reasons, while the person has no real interest at this stage to work with his/her heart/mind. The power of melodrama: "wow, look at her! she is terminally ill and God gives her immense power to accomplish her mission". But on the other hand, I do not believe that much of what we do is genuine, something of our own. Like the cows in the green fields, we ruminate, we ruminate, we ruminate.

Ho Ho Ho

I officially proclaim myself "Flu the Second, the Meek", have the flu, rule by flu, avoid cigarettes for the flu.

Enshallah, nobody else gets it!!! Just avoid me.

Morals Rock

Appearances: Modernity and Post Modernity:
Blogging claims them both. It, being a new type of text, a still unclassified species of practice (documentation? soft quotidien philosophy? diary? a psychological indicator for silence and loneliness? a hybrid of them all?...), perhaps even a new genre in writing, where technology decides sometimes on details and inspires or undermines inspiration, seems to be offering new dynamics. Especially in societies in which news and analysis are not well trusted.
Beyond appearances: Reactionary Thinking:
People rush to express the most mainstream ideas, to enter again the stockyard of "legitimate" and pious thinking. So that in the end, they form clear-cut brotherhoods: the protectors of law and order and the pro-western from the other side. Some blog authors that just suggest tolerance and respect for personal choices, directly become the synonym for treason. The conspiracy theories are an obsession in this part of the world. If someone suggests that there is space for someone to talk about his/her emotions beyond the framework of marriage, this someone becomes directly an equivalent for necrophile, pedophile, zionist, drug-addict, pro-american and I do not know what. Many point at him/her with those long moral fingers. (Of course, I suspect that many of these people queue outside the Embassy of the Empire trying to submit their immigration papers, or outside the European smaller castles of Success and Promise).
Case Study: Please go through all what Qwaider managed to collect. A simple story in reality:
A young student who identifies himself as gay, asks Qwaider Planet to accept his blog in his blogroll. He promises that he will be talking basically about his emotions, and how he sees his life in Jordan, as member of this "minority". No pornography issues or profane talk are implied in his blog. Qwaider asks his readers to suggest their own point of view. The result is very interesting. The debate still unfolds very revealing ideas, complexes and excuses in the place of arguments. The mothers try to protect their children. The believers try to save the souls of the poor readers, the politicians ask us not to forget Zionism and the immoral West. The hygienists try to talk about diseases, mental or bodily.
When I was in high school, the teachers were avoiding to teach Cavafy's poems on the excuse of his homosexuality.If they did, they were doing it with the rapid, distant voices that we knew from the mathematician when he was presenting geometrical theoremata. The real reason was that they wanted to avoid tricky questions from the students, they did not want to do the great preparation that this poet demands, they did not want to put themselves in front of questions such as: "Why do I personally like this poetry?" or "Why this poetry is considered great and a turning point?"

Η δεσποινίς Κουμ κουάτ

Σε αντίθεση με το προηγούμενο που ήταν υλικό για ένα μονόπρακτο μικρολογίας, ετούτο το μήνυμα που πήρα από τη Βούλα το βραδάκι θα μπορούσε να στηρίξει κάτι μεγαλύτερο. 'Ελεγε κεφαλαιογράμματη "ΕΠΙΑΣΕ ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ-ΜΙΚΡΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΕΛΠΙΖΩ- ΚΑΛΟΜΑΘΑ ΒΛΕΠΕΙΣ". Αυτή η φροντίδα να μη χάσω την επαφή με τις εικόνες από την Αθήνα, με τις εναλλαγές του φωτός από τη μια μέρα στην άλλη, από το ένα τσάκισμα της σελίδας στο επόμενο. Τις σκέφτηκα τότε, τις εύσπλαχνες, την Πελαγία να βγαίνει με τη βυσσινιά της κάπα στο μπαλκόνι, με νάυλον στα χέρια της, να ξετυλίγει και να σκεπάζει τη γαζία τους και την ακακία μετά ξανθής, τη λεμονιά και, από υπερβάλλουσα φροντίδα, την ελιά. Ενώ από κάτω, εικοσιτέσσερα μέτρα χαμηλότερα, η βουή της Λεωφόρου Αλεξάνδρας συνεχίζεται αμετάπτωτη. Τη Βούλα, να εμψυχώνει τη δεσποινίδα Κουμ κουάτ, στη γλάστρα να μη ρίξει τα άνθη της, να κρατήσει τα φρούτα της. Με τι έκπληξη με είδε μια φορά να κόβω λίγα κουμ κουάτ (citrus japonica- kumquat), να τα ανοίγω με το μαχαίρι στη μέση και να τα βάζω στο πιατάκι: Πρέπει να τα τρως από καμιά φορά, της είπα, να θυμάσαι το άρωμα και το σπίρτο τους.

A short play

This can be the sketch for a short play-
It is about amateurs: people in power, people in surprise and people in blindness.
The place: a building of administration- the huge reception hall like a covered atrium. Security guards in brown. Huge frames with prior and current royalties. Let the light be plenty, because of the time of the day, it is 2:20 afternoon, and everything will be accomplished within 40 minutes. -Second interior: a partly worn out office of the Head of the administration. On the tea-table, small glasses of tea, with considerable amounts of sugar.
The persons: A small group of old ladies from Greece, all with interesting signs of having kept thrones of noteworthy authority in their lives, marked over their faces. Let us say- full professors. A man in power, wearing a beautiful silk tie, relaxed by habit and profession- can be an ambassador. Another man in power, tired with black circles under his eyes, with an almost whispering voice. Can be an academic. A somewhat younger guy, in a gray suit, trying to be pleasant to all except himself. Can be a puppet.
The story: The delegation arrives a bit early, trying to make as much time as possible, since the host kept for the previous few days deminishing the time of the meeting. The host comes late. Only the panicing secretary tries to keep things going, apologizing every three minutes. The task is to offer competent young people opportunities to continue their postgraduate studies or research in Greece, in fields that could be decided during this meeting. Soon they discover that there is no interest. Something is mentioned about the difficulty of the language. And if the the studies are following the european standards. Ignoring the fact that the particular country is part of the EU since 1980, so that it is self-evident that it complies with the set standards. During the last five minutes, the key person, a clever academic, arrives, but it is late already. Everything is postponed, till further notice. (Thank God my other scholarship program is not affected by the mock epic.)
Scene: "I have watched the development of Greek Studies since day 0, and I have to mention that if we collaborate with 4-5 embassies, yours is among them. We are thankful.": It is something said so frequently that becomes what we call in literature locus classicus. Three ambassadors have heard it already. Memory is a tyrant, and this is why it gets weaker with time. What we consider a curse, may be a blessing.

Πριν τους αλλάξει...

Τους συναντάς Παρασκευή αργά. Η αργία κάνει τους δρόμους γύρω ασύχναστους, εκτός από τον συγκεκριμένο που έχει μερικά καφέ και τα μαγαζιά με τα επώνυμα ρούχα και τις μόδες ενυδρείου, εννοώ τα σχέδια που δεν μπορούν να φορεθούν εύκολα σε καθημερινές συνθήκες, χωρίς σχόλια και τα νεύματα αποδοκιμασίας από τον ευσεβή όχλο. Εκεί υπάρχει ζωή, έστω με μηχανική υποστήριξη, όπως στις μονάδες εντατικής θεραπείας: στην αρτηρία περνούν τα αυτοκίνητα με τα παιδιά από όλες τις γειτονιές. Τα θηριώδη τζιπ υποδεικνύουν σύντομη διαδρομή από το πλησιόχωρο κούφο Αμπντούν. Τα παραγεμισμένα παλιά αμάξια δείχνουν όσους ξεκίνησαν από το Τζάμπαλ Χουσεϊν ή και την Ασραφίγιε με τα πυκνά διαμερίσματα, χωρίς κουρτίνες κάποτε.
Μπαίνουμε στο Στάρμπακς, εκεί που οι υπάλληλοι φωνάζουν την παραγγελία σου με τη φωνή στεντόρεια, γιατί έτσι είναι η πολιτική της αλυσίδας ανά τον κόσμο, να δημιουργεί την εντύπωση πολύβουης αμερικανικής μεγαλούπολης, σε ώρα αιχμής, στο κέντρο. Όντας καπνιστής, αντιπαθώ το μέρος, μα είναι εύκολο, τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Είναι έξοχοι, ήρεμοι, ευγενικοί, ρωτούν με πραγματικό ενδιαφέρον για διάφορα, για εντυπώσεις από ταξίδια, παρατηρήσεις από την καθημερινότητα της δουλειάς και των συμπεριφορών στη χώρα, τη δεύτερη πατρίδα. Τους χωρίζουν περίπου δέκα χρόνια. Τους ενώνουν η αγάπη τους και η προσδοκία για την αγάπη που προηγήθηκε επί σειράν επίμονων κι απεγνωσμένων ονειροπολήσεων. Κάποτε φεύγουμε. Χαρούμενοι για τη συνάντηση και όσα είπαμε. Όμως αισθάνομαι μια μελαγχολία, έναν αποσιωπημένο καημό στα μάτια με το χρώμα του μελιού. Θέλω να βεβαιωθώ, αν πράγματι το κατάλαβα καλά, αν δεν επέβαλα την ερμηνεία μου σε κάτι ελάχιστες κινήσεις και χαμηλώματα του βλέμματος. Το κλειδί είναι ένας κοινός γνωστός που μου αναφέρει τα καθέκαστα. Ο Α. ετοιμάζεται να φύγει στις ΗΠΑ, έλαβε ή παίρνει αυτές τις μέρες τη βίζα του και ίσως και την πράσινη κάρτα, γιατί οι δικοί του διαμένουν εκεί, στη μαγική Αμέρικα... Έπειτα βρίσκω και το μπλογκ του, με τις φωτογραφίες από την οικογένεια στη Μασαχουσέτη, από την αποφοίτηση του μάστερ, από κάτι εκδρομές στη Βηρυτό, με τα ωραία κείμενα, με περιγραφές γενεθλίων, κάτι σύντομα σχόλια-απαντήσεις με ευχές και σεμνά παράπονα ή φόβους. Δε γίνεται να τον ακολουθήσει, μάλλον.
Έτσι όπως την έζησα αυτήν τη χώρα, τη σκέφτομαι συχνά ως ένα σταθμό αναχωρήσεων, όλοι πασχίζουν να φύγουν, στην Αμερική, στη Βόρεια Ευρώπη, στον Καναδά, στην Αυστραλία. Κι έχει την ατμόσφαιρα του κέντρου διερχομένων. Κάποτε περιμένω, όπως στο Σταθμό Λαρίσης, στα γυαλισμένα και φαγωμένα από τα τόσα πατήματα μωσαϊκά, να αρχίσουν οι αναγγελίες για τόπους προορισμού του συρμού. Και νά'ναι με τη φωνή ας πούμε της Λαμπέτη και το δρομολόγιο να έχει ως ακολούθως:

Πριν τους αλλάξει ο Χρόνος
Λυπήθηκαν μεγάλως στον αποχωρισμό των
Δεν τόθελαν αυτοί ήταν οι περιστάσεις.
Βιοτικές ανάγκες εκάμνανε τον ένα
να φύγει μακρυά- Νέα Υόρκη ή Καναδά.
Η αγάπη των βεβαίως δεν ήταν ίδια όπως πριν
είχεν ελαττωθεί η έλξις βαθμηδόν,
είχεν ελαττωθεί η έλξις της πολύ.
Όμως να χωρισθούν, δεν τόθελαν αυτοί.
Ήταν η περιστάσεις.- Ή μήπως καλλιτέχνις
εφάνηκεν η Τύχη χωρίζοντάς τους τώρα
πριν σβύσει το αισθημά των, πριν τους αλλάξει ο Χρόνος
ο ένας για τον άλλον θα είναι ως να μένει πάντα
των είκοσι τεσσάρων ετών τ'ωραίο παιδί.

Έπειτα ο σταθμάρχης με το κόκκινο σιρίτι του θα σφυρίξει και θα δώσει το σήμα, κατεβάζοντας απότομα το χέρι του.

Instruction

What is the most insightful step a language instructor can take? Teaching the past continuous... He/she should try to enforce it earlier rather than later. So much there is in past continuous, so much memory, so much of the imagery of a suffocating voice: habits of the past, childhood, summer days, spring evenings, actions that were being repeated with a sense of eternity. Today we were very "past-continuous" in the class. I recalled many things: I experienced the ball in my hands, playing the "fisherman", and my hands frozen while playing the "statues". There, at the empty street of the late evening; the market was closed. Only the coiffeur. And the doll at his shopwindow, wearing a damaged wedding dress and a diadem of white glass pearls. And the girls got as well deep in their eyes, while remembering their own past continuous, in another language.

Want to play? Want to be my pal?

Among other similarities, Arabs and Greeks share also this one: their perception of this complex feeling/community called friendship. And because families are small in Greece, friendship obtains even more powerful features. It becomes an extension of the family, a kind of substitute with the strength of blood bonds, but without the full-glory-headache of the practicalities that kinship implies (property issues or the fundamental drama of the relationship with parents and siblings as discribed in psychoanalysis). From what I have noticed, and despite appearences, friends there get more intimate. They do not hold hands but they share all tiny details and communicate frequently full reports concerning their most private feelings. They do not have the long kissing ceremonies that I notice almost every morning at work, while crossing the crowded alleys of our Uni, but they drive their partners (girlsfriends, boyfriends, spouses) crazy when the latter realize that the friends know much more than them about the emotional world of their "other half". Recently, I found a nice depiction of this delicate situation at the novel of Vangelis Raptopoulos, Friends. Even in terms of language the words φίλος(friend), φιλί(kiss), originate from the verb φιλώ (love, in classical greek, kiss in modern) and prove this almost erotic atmosphere.

So, the story starts early, the children of the neighborhood, boys and girls, offer the magical spell "do you want us to play together?" "let's be pals". Sometimes, in urbanized areas this may be postponed till school age, but eventually it happens. Easy to propose, but it establishes a contract indefinitely valid... Many questionable doctrines appear to safeguard the connection: "There is nothing like childhood friends", "Only in childhood we obtain true friends" and so on and so forth. Of course, the criteria for a child to choose mates are heavily conditioned: they live close, they are of the same age almost (you see, for a child two or three years of age difference make a huge big issue, and dig a deep gap) and sometimes it has to do with the social circle of parents who can facilitate this relationship or undermine it according to their own judgement.

In reality, I have noticed that early I found this framework tight for me. I did not keep my childhood friends and the very few ones out of them that are currently friends, they became connected again to me because of their objective qualities and affinities in thinking, feeling and behaving. Other than that, I avoid schoolmates, gatherings of alumni, these circumstances that they start and end with the chewing gum brand "Do you remember?". Even my college mates do not mean much to me. Especially the ones we got in fierce friendship during the first two years in college. Meanwhile, I discovered that I made my best friends later, much later even: Usually they are women (I find them clever and with deeper understanding), normally they are older than me, they are opinionated, sometimes politically active. Yesterday I found the text of Areti, a "new" friend now in Spain, on our website, and while reading her ultimate farewell to her neighbour Libertad, I knew why I love her blue eyes that they are both sharp and tender. I could hear her passionate voice breaking at some point. And through her text I saw the details of her daily world she had been talking about, but which I had not been always able to visualize.

I wonder sometimes how my life would have been without Pelagia, Voula, Ala'a, Mikhalis, Ioanna, Birgit. I think I would have jumped out the window long ago :) None of them is a childhood friend.

Because of dreams

It has been several days now that I postpone to the next time writing a small text about Joyce (not my Irish homeric idol- mock epic hero), an old lady, and mediocre pianist who proved to be a mastermind in fraud. It is just about questions of authenticity and/in art. Sometimes texts are better as floating sentences, words that sparkle in someone's mind for a minute, then the gray exhaustion of the engine of the day overshadows them, they reappear, they flicker temporarily, and again, they accumulate in the library of the unclassified, unwritten, existing and non-existent texts. And who said that the phrase "Scripta manent" had a positive meaning for the classics? Not at all: fixing is killing.

The Gray Engine:

On the other hand, I adore dreams...
"Μπροστά στην πόρτα μας είχαν φέρει τη βάρκα τους, ένα μικρό ιστιοφόρο ίσως, ξέρω κι εγώ, μες στη στοά κι εχόρευαν πατέρας και μάνα με κοντα παντελόνια και φαίνονταν οι κίτρινες κάλτσες τους. Αδιαντροπιές. Θυμάσαι, βεβαίως, που για μένα το πλοίο στη στεριά είναι θανατικό και πράγμα αφύσικο."

Βλέπω τα γυαλιά μου να σπάνε στη μέση, στο ένωμα της μύτης κι ένα κομμάτι από το μέταλλο να ξεκολλά. Τι να προοιωνίζεται καλό αυτό το μικρό ατύχημα, για εκείνον που δίχως τα ματογυάλια του δεν μπορεί να είναι σίγουρος ούτε για το τι, ούτε για το πόσο. Στα περιγράμματα και στα χρώματα.

Ακούω στις σκάλες εκείνες που απέχουν από μένα μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα να κατεβαίνει βιαστικός ο γαμπρός μου και να ρωτά με τη βαριά φωνή του όλος πραγματική ανησυχία: "Τι συνέβη; Είστε καλά;"

Πάω να βυθιστώ στον ύπνο και πετιέμαι ψελλίζοντας ξόρκια και αλεξίκακους στίχους.

Therefore, for the time being, Joyce remains a floating subject. Behind her piano, doing what I am planning to tell you, but not playing...

In texts I meet...

Genuine thoughts; people who generously share aspects of their lives with you and perhaps, without them knowing, become figures of an inner dialogue/a monologue possibly but with the ethos of discussing with people you can appreciate. Here in Jordan, or far away, in geography, in experience. Today, after a long time, I found again Imaan's blog or, better, I found thanks to her kind response her old/new blog. Once, many months ago, she had commented on one of my entries concerning what is spoken and what is kept in shadow in a blog. A Swede, who chose Islam, married a Palestinian man and devoted her days to her family, work and raising up their beautiful children; she tries to keep some time in order to share ideas about how she experiences, as a western muslim woman the many boundaries she has been crossing and the other she discovers. A personal voice, an honest one. Gaza, Stockholm, relatives from the one and from the other side, her frustration for the aggression of many anonymous comments. And through her blog I can hear various other voices. People that our generalizations leave aside.
On the other hand, a friend always shining with sparkling ideas, took the flag of questioning religion, in a general sense, and commenting on the case of Islam and Jordan in particular. Well, I disagree with the selective arguments of Pheras in most of his analysis this time: I believe his greed for change and improvement makes him oversee several open issues nowadays for many western societies concerning equality, respect and cultural openness. He is frustrated from his immediate surroundings, but this does not make the West of 2007 less confused, conservative and retreating to "Restoration" behaviours.
Nevertheless, despite their almost thorough split in worldviews, I find in these texts the quality of a real discussion. What are the features of a real discussion then? May I suggest? Personal courage, willingness to share, a target that exceeds the person alone and aims at a general improvement within a narrow or the broader community. Ideas that sound strange, or even provocative, but they are uttered with honesty: A rare combination of values, to cut the long description short. Instances like those mentioned above encourage me to keep on blogging, or reading blogs, which is the same. Only that in a discussion all parts would be better contributing their bit, even if they consider it marginal or unimportant.

Πάλι με την άνοιξη

Ποιος είναι ο μήνας ο δίγαμος στις λαϊκές αφηγήσεις; Ο Φλεβάρης ή ο Μάρτης; Μαζεύονται κάποτε στο σπίτι του πατέρα τους του Χρόνου, κι εκεί τρώνε σε χρυσό τραπέζι με όλα τα κρύσταλλα και τα πετράδια διευθετημένα. Έτσι είναι όταν παίζεις στο γήπεδό σου. Όταν o χρόνος είναι με το μέρος σου. Πάντως, ένας από αυτούς τους δύο, ο Μάρτιος νομίζω, είχε την όμορφη και την άσχημη γυναίκα. Όταν έβλεπε τη μια, ευφραινόταν και καλοσύνευε. Με την άσχημη, εκνευριζόταν και σκύλιαζε ρίχνοντας χιόνια, βροχές, πάγους όψιμους, για τις καημένες τις αμυγδαλιές συμφορά.

Τι ωραίο που ήταν το βιβλιο της Άλκης Κυριακίδου Νέστορος για τους Μήνες, σκέφτομαι τώρα, κι αναρωτιέμαι αν το έχω κρατήσει ή κατάληξε στην αποθήκη φίλων με παιδιά, όταν πιάνει αργότερα ένα πάθος καθαριότητας τις μανάδες: Κάτι ορμονικό πρέπει να είναι αυτό το φαινόμενο, κάποιο ψυχολογικό αντανακλαστικό, που όταν γλιτώσουν από την παιδική ηλικία των παιδιών τους, όταν τις πιάσει ο πανικός μπροστά στη θάλλουσα εφηβεία με τα ζουληγμένα τσιγάρα στο πανωφόρι ή τα μυστηριώδη τηλεφωνήματα αργά τη νύχτα με τις ψιθυριστές φωνές και τις αφίσες των μουσικών αστέρων στο μεγάλο φύλλο της ντουλάπας, λένε "Αει στην ευχή, και πώς κουράστηκα!" και ξεσπούν στα παιδικά βιβλία μαζεύοντάς τα στα χαρτοκιβώτια, εφόσον υπάρχει αποθήκη. Ίσως κάπως έτσι, οι Μήνες της Άλκης, ίσως τέτοια τύχη να είχαν, να θυμηθώ να κοιτάξω στο μαυσωλείο μου. Πλούσια τα κτερίσματά του.


Έτσι αρχίζει η άνοιξη που έχει το όνομα και τη χάρη των λουλουδιών μα που, αν είμαστε ειλικρινείς, είναι εκείνη που γράφει με το διαβήτη της τη γραμμή στη διατομή των κορμών των δέντρων και δείχνει το πέρασμα του χρόνου. Εκείνη που ανοίγει ένα καινούργιο ρυάκι, κάτω από τα μάτια κι άλλο, στο μέτωπο. Εκείνη που φτιάχνει μεταφορές στις οποίες δεν ανήκεις.

Χτες με βροχή, χτες με κρύο- στραβοκοιμήθηκε ο μήνας ο γδάρτης, ο παλουκοκαύτης. Στο γυρισμό, το φορτωμένο λεωφορείο με άφησε παρακάτω, προσπέρασε τη στάση, Πέμπτη και όλοι βιάζονται για την εβδομαδιαία αργία, οι φοιτητές προπάντων. Φτάνοντας στο δρόμο του σπιτιού, είδα πάλι εκείνο το λιγνό παιδί με το εξίσου μικρόσωμο άσπρο γαϊδουράκι του και το μικρό κάρο, ενδιάμεσο μέγεθος ανάμεσα σε παιχνίδι και σύνεργο δουλειάς. Εκείνος, στη θέση της βιοπάλης του, στους κάδους των σκουπιδιών, ψάχνοντας να μαζέψει τενεκεδάκια των αναψυκτικών ή τίποτα άλλο σιδερικό που να πωλείται με το κιλό. Άνοιξη κι εκείνος, αλλά απορριγμένος στις παρυφές του ορατού: πολλές φορές έχω την εντύπωση ότι τον προσπερνούν σαν αόρατο ή, από μια κίνηση φιλοφροσύνης, τα μάτια τον βάζουν σε μια σκιά, να μη νιώσει πιο φτωχός απ'ό,τι είναι.