Ο Ντάκισόν μου μόνον

Από την κάμαρά μου.

Κάμποσα Σαββατοκύριακα τώρα ονειρεύομαι λίγη απλοχωριά στο χρόνο, να σταθεί η μέρα, να μην περνάει, να είναι ηλιόλουστη ή σκιερή, μα να έχει μες στην εικόνα της κι εμένα: χορτασμένο ύπνο και διψασμένο για ξύπνο. Να μην έχω τον πονοκέφαλο της Παρασκευής, αυτήν την ημικρανία του ασυνήθιστου στην ανάπαυση. Να πιω μιαν ολόκληρη κανάτα καφέ και να ξεφυλλίζω τις αθόρυβες εφημερίδες της οθόνης, έστω αυτούς τους απίστευτους Jordan Times, με το ένθετο για μαγικούς εθνικούς προορισμούς στους οποίους κανείς δε σκέφτεται να πάει, εκτός από τους γράφοντες και τη μικρή παρέα τους. Τα χρυσά παιδιά, η αφρόκρεμα, το παντεσπάνι. Όμως δε γίνεται έτσι. Σηκώνομαι κακοκοιμισμένος, δύσθυμος, με πονοκέφαλο, με βιασύνη να προλάβω λίγο να ησυχάσω πριν αρχίσουν οι επισκέψεις. Δεν ακολουθώ πια στις εξόδους για πρωινό παρά πολύ σπανίως. Βαριέμαι τις συζητήσεις τους.
Αυτήν τη φορά ήρθε και το χιόνι, στα μέσα του Μαρτίου, μια αναστάτωση όπως πάντα, κανείς δεν το περιμένει. Όλοι το βλέπουν σαν ευκαιρία για μια κάποια αλλαγή, για έκτακτη αργία, με την άδεια της Κυβερνήσεως. Μα κρυολόγησα. Οι φοινικιές άσπρισαν. Σήμερα πήγα με πυρετό να εγγράψω τους υποψήφιους για τις εξετάσεις της Ελληνομάθειας. Τον τελευταίο καιρό, ο τρόπος που εξευτελίζουν τον ελεύθερο χρόνο μου με κάνει να χάνω αυτόματα την υπομονή μου. Δεν θέλω να κάνω καμιά επιπλέον παραχώρηση. Είναι φαντάζομαι η απογοήτευσή μου από τα ηλίθια άρθρα της εφημερίδας τους κι από τις άτσαλες συμπεριφορές τους επί χρόνια. Τώρα, το όλον πράγμα γυρίζει στην αμφιθυμία, γιατί την ίδια στιγμή υπεραγαπώ τα παιδιά τους. Είναι τόσο καλά που δεν τους αξίζουν. Αλλά και η αμφιθυμία μου με θυμώνει.

Ω Ντάκισον,
Ω μικρέ μου Ντάκισον, με τη μικρή σου λάβρα
Που με ζέστανες. Το ένα ανοικτό σου μάτι.
Όλα φαίνονταν τότε να παραδίνονται σε πάγο κραταιό,
μισοκουβέντες, μισοτηλέφωνα, προγνώσεις.
Το ένα ανοικτό σου μάτι
μόνο επέμενε για μένα.
Κι έλεγα τα βατ σου σε ιάμβους.

the friday effect

This recurrent, weekly pause sometimes brings me nausea, or migraine. Not Saturday, it is Friday the potential aspirin day. Is it all about the religious context of the holiday? It could be, because I clearly remember in Greece it was the Sunday(not cheerful Saturday) church bells that were making my head blow. Perhaps a reminder of penitence and redemption, one can never be sure about these things, universal energy stuff, flying angels, instances that one would rather block than investigate, scrutinize or remember. Or is it the available few extra free hours that cause a general bodily horror, how to deal with them, far from the automatic motions of the established roles?

Ways out:

1. a drive to the countryside- I do not drive, useless creep of philology.

2. a ride to the countryside- So many arrangements have to take place beforehand that we reach early afternoon, many princes to wake up, meanwhile my migraine has disappeared already by itself.

3. a coffee outing at bluefig/abdoun -Yeah, ok, I do that, but there are the families, with the mothers in law and the children, and- worst of all- those clowns who are supposed to keep children busy, and looking at them and their crayons I want everytime to cry.

4. a coffee at home with my best friend- Most of the times, Ala'a passes by, he is the best coffee companion one can dream of, but on Friday mornings he suffers of a strange gush, he keeps revising the whole week, and then he recites poetry for me. Then I am lost among so many varieties of speech: the son, the employee, the dear friend, the poet...

5. Music- Yesssssssss. Today George Onslow, Quintette a cordes opus 78 (strings are not good for headache, but pleasure does you good).

6. A long walk in the Downtown- This is a promise that I 97,4% do not keep and postpone.

7. Calling and answering the phone- Mama, and Baba, (my friends are at work, so it cannot be, on Sundays they are at home, I am at work: we meet virtually either on late-evening-tired-voice occasions or in dreams). But these days it feels nice finding my parents' voices getting again relaxed and hopeful after many weeks of stress and agony.

Yalllllllllla enjoy. It is Friday.....