Ο Ντάκισόν μου μόνον

Από την κάμαρά μου.

Κάμποσα Σαββατοκύριακα τώρα ονειρεύομαι λίγη απλοχωριά στο χρόνο, να σταθεί η μέρα, να μην περνάει, να είναι ηλιόλουστη ή σκιερή, μα να έχει μες στην εικόνα της κι εμένα: χορτασμένο ύπνο και διψασμένο για ξύπνο. Να μην έχω τον πονοκέφαλο της Παρασκευής, αυτήν την ημικρανία του ασυνήθιστου στην ανάπαυση. Να πιω μιαν ολόκληρη κανάτα καφέ και να ξεφυλλίζω τις αθόρυβες εφημερίδες της οθόνης, έστω αυτούς τους απίστευτους Jordan Times, με το ένθετο για μαγικούς εθνικούς προορισμούς στους οποίους κανείς δε σκέφτεται να πάει, εκτός από τους γράφοντες και τη μικρή παρέα τους. Τα χρυσά παιδιά, η αφρόκρεμα, το παντεσπάνι. Όμως δε γίνεται έτσι. Σηκώνομαι κακοκοιμισμένος, δύσθυμος, με πονοκέφαλο, με βιασύνη να προλάβω λίγο να ησυχάσω πριν αρχίσουν οι επισκέψεις. Δεν ακολουθώ πια στις εξόδους για πρωινό παρά πολύ σπανίως. Βαριέμαι τις συζητήσεις τους.
Αυτήν τη φορά ήρθε και το χιόνι, στα μέσα του Μαρτίου, μια αναστάτωση όπως πάντα, κανείς δεν το περιμένει. Όλοι το βλέπουν σαν ευκαιρία για μια κάποια αλλαγή, για έκτακτη αργία, με την άδεια της Κυβερνήσεως. Μα κρυολόγησα. Οι φοινικιές άσπρισαν. Σήμερα πήγα με πυρετό να εγγράψω τους υποψήφιους για τις εξετάσεις της Ελληνομάθειας. Τον τελευταίο καιρό, ο τρόπος που εξευτελίζουν τον ελεύθερο χρόνο μου με κάνει να χάνω αυτόματα την υπομονή μου. Δεν θέλω να κάνω καμιά επιπλέον παραχώρηση. Είναι φαντάζομαι η απογοήτευσή μου από τα ηλίθια άρθρα της εφημερίδας τους κι από τις άτσαλες συμπεριφορές τους επί χρόνια. Τώρα, το όλον πράγμα γυρίζει στην αμφιθυμία, γιατί την ίδια στιγμή υπεραγαπώ τα παιδιά τους. Είναι τόσο καλά που δεν τους αξίζουν. Αλλά και η αμφιθυμία μου με θυμώνει.

Ω Ντάκισον,
Ω μικρέ μου Ντάκισον, με τη μικρή σου λάβρα
Που με ζέστανες. Το ένα ανοικτό σου μάτι.
Όλα φαίνονταν τότε να παραδίνονται σε πάγο κραταιό,
μισοκουβέντες, μισοτηλέφωνα, προγνώσεις.
Το ένα ανοικτό σου μάτι
μόνο επέμενε για μένα.
Κι έλεγα τα βατ σου σε ιάμβους.