Η δεσποινίς Κουμ κουάτ

Σε αντίθεση με το προηγούμενο που ήταν υλικό για ένα μονόπρακτο μικρολογίας, ετούτο το μήνυμα που πήρα από τη Βούλα το βραδάκι θα μπορούσε να στηρίξει κάτι μεγαλύτερο. 'Ελεγε κεφαλαιογράμματη "ΕΠΙΑΣΕ ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ-ΜΙΚΡΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΕΛΠΙΖΩ- ΚΑΛΟΜΑΘΑ ΒΛΕΠΕΙΣ". Αυτή η φροντίδα να μη χάσω την επαφή με τις εικόνες από την Αθήνα, με τις εναλλαγές του φωτός από τη μια μέρα στην άλλη, από το ένα τσάκισμα της σελίδας στο επόμενο. Τις σκέφτηκα τότε, τις εύσπλαχνες, την Πελαγία να βγαίνει με τη βυσσινιά της κάπα στο μπαλκόνι, με νάυλον στα χέρια της, να ξετυλίγει και να σκεπάζει τη γαζία τους και την ακακία μετά ξανθής, τη λεμονιά και, από υπερβάλλουσα φροντίδα, την ελιά. Ενώ από κάτω, εικοσιτέσσερα μέτρα χαμηλότερα, η βουή της Λεωφόρου Αλεξάνδρας συνεχίζεται αμετάπτωτη. Τη Βούλα, να εμψυχώνει τη δεσποινίδα Κουμ κουάτ, στη γλάστρα να μη ρίξει τα άνθη της, να κρατήσει τα φρούτα της. Με τι έκπληξη με είδε μια φορά να κόβω λίγα κουμ κουάτ (citrus japonica- kumquat), να τα ανοίγω με το μαχαίρι στη μέση και να τα βάζω στο πιατάκι: Πρέπει να τα τρως από καμιά φορά, της είπα, να θυμάσαι το άρωμα και το σπίρτο τους.