Because of dreams

It has been several days now that I postpone to the next time writing a small text about Joyce (not my Irish homeric idol- mock epic hero), an old lady, and mediocre pianist who proved to be a mastermind in fraud. It is just about questions of authenticity and/in art. Sometimes texts are better as floating sentences, words that sparkle in someone's mind for a minute, then the gray exhaustion of the engine of the day overshadows them, they reappear, they flicker temporarily, and again, they accumulate in the library of the unclassified, unwritten, existing and non-existent texts. And who said that the phrase "Scripta manent" had a positive meaning for the classics? Not at all: fixing is killing.

The Gray Engine:

On the other hand, I adore dreams...
"Μπροστά στην πόρτα μας είχαν φέρει τη βάρκα τους, ένα μικρό ιστιοφόρο ίσως, ξέρω κι εγώ, μες στη στοά κι εχόρευαν πατέρας και μάνα με κοντα παντελόνια και φαίνονταν οι κίτρινες κάλτσες τους. Αδιαντροπιές. Θυμάσαι, βεβαίως, που για μένα το πλοίο στη στεριά είναι θανατικό και πράγμα αφύσικο."

Βλέπω τα γυαλιά μου να σπάνε στη μέση, στο ένωμα της μύτης κι ένα κομμάτι από το μέταλλο να ξεκολλά. Τι να προοιωνίζεται καλό αυτό το μικρό ατύχημα, για εκείνον που δίχως τα ματογυάλια του δεν μπορεί να είναι σίγουρος ούτε για το τι, ούτε για το πόσο. Στα περιγράμματα και στα χρώματα.

Ακούω στις σκάλες εκείνες που απέχουν από μένα μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα να κατεβαίνει βιαστικός ο γαμπρός μου και να ρωτά με τη βαριά φωνή του όλος πραγματική ανησυχία: "Τι συνέβη; Είστε καλά;"

Πάω να βυθιστώ στον ύπνο και πετιέμαι ψελλίζοντας ξόρκια και αλεξίκακους στίχους.

Therefore, for the time being, Joyce remains a floating subject. Behind her piano, doing what I am planning to tell you, but not playing...