Not the cherry blossom

A contradiction: the counterpoint, if I may use a musical term over culture. Always I look forward to the posters of our Japanese Section, announcing the annual poetry and speech competition (this time on March, the 3rd) for their delicate patterns. But...

Αυτά δεν είναι της κερασιάς τα άνθη που τα περιμένουν με ιερή αγωνία κάθε Άνοιξη οι Ιάπωνες.

Δεν είναι του Σκαμάνδρου τα νερά μετά από μια μέρα που έφερε πλούσια καρποφορία στον Κάτω Κόσμο.

Δεν είναι ούτε τα λουτρά εκείνων των στρατιωτών στα Όνειρα του Κουροσάβα, που περνούσαν λασπωμένοι, εν-δυο, εν-δυό, το τούνελ να φτάσουν στο αχώρητο πειθαρχικοί.

Ούτε η λεκάνη που ξέβαφε η Φρύνη τα μάγουλά της.

Είναι το αίμα των δελφινιών έξω από το Ταϊζί, με την έναρξη της θηρευτικής περιόδου, στο θαλασσινό νερό, στα ρηχά. Δεκαέξι χιλιάδες δελφινια σκοτώνονται κάθε χρόνο στην Ιαπωνία. Είναι κομμάτι της παραδοσιακής μας δίαιτας, λένε. Είναι εισόδημα για τους φτωχούς ψαράδες, λένε. Μα έπειτα λένε ότι τα δελφίνια δεν είναι εύκολο να σκοτωθούν γρήγορα κι αναίμακτα, όπως συμβαίνει με θηλαστικά της στεριάς. Οι ψαράδες διαβεβαιώνουν ότι κάνουν ό,τι μπορούν ώστε τα θύματα να υποφέρουν όσο το δυνατόν λιγότερο.

Παράξενο. Δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν (με βάσιμες μετρήσεις και πειράματα) ότι τα κήτη έχουν νοημοσύνη παιδιών επτάχρονων. Πόσοι θα εξεγείρονταν και θα έτρεχαν σε τηλεοπτικούς μαραθώνιους για τα μακελευμένα παιδιά. Να χτιστούν μνημεία, να ιδρυθούν κληροδοτήματα, να δοθούν ονόματα σε δρόμους, να απασχοληθούν οι δικαστές στο Δικαστήριο της Χάγης. Ο ΟΗΕ ψηφίσματα. Ο αρχιεπίσκοπος δεκάρικους για τον ξεπεσμό της ανθρωπότητας και την απομάκρυνση από το ελληνοχριστιανικό δέον. Η ηθική που προχωράει μόνο με το καθρεφτάκι στο παχουλό χεράκι της "τι μου μοιάζει", "τι αξίζει", "τι υπάρχει", δηλαδή, πάλι, "τι μου μοιάζει".

In these bloody waters I was swimming, when we decided suddenly to go to the Turkish concert at the Royal Cultural Centre, featuring the Anatolian Sun Quartet plus a tenor, plus Fatih Erenler, playing nay. As always, community cultural events are funny, people forget themselves for a while, a forced displacement. But being an outsider, I enjoyed the music (I love the sound of nay so much, and two of the pieces reminded me of traditional music from Mytilene, the island of mom, and the series we were watching 30 years ago in black and white, on TV). It is bad finishing with/in a parenthesis.