glass bits

Ο Ησίοδος δεν ήταν εκείνος που μεταλλειολόγησε τους θεούς, τους ήρωες και τους ανθρώπους, έτσι όπως ξέπεφταν στα διαρκώς φθηνότερα και σκληρότερα; Χρύσεον μεν γένος... Έφτανε και στο σίδερο, τους ανθρώπους της δύναμης και του αίματος. Το γένος των καθ'έξιν πολεμιστών. Ύστερα όμως τι γίνεται; Τι συμβαίνει με όσους αποθέτουν συνταξιούχοι την πανοπλία τους, κι απομένουν χωρίς κνημίδες αλλά με τίποτα γάζες των νοσοκομείων τυλιγμένες σαν τον αναστάντα Λάζαρο γύρω από τα πόδια προς αποφυγήν θρομβώσεων; Οι προστατευόμενοι των καλών ασφαλιστικών ταμείων δικαιούνται και ελαστικές κάλτσες απαστράπτουσας λευκότητας για τον ίδιο λόγο. Τι γίνονται αυτοί; Γιατί πάντα βρίσκεται κάποιος απρόβλεπτος ξερός κορμός για να αποθέσουν άκοντες τη σιδερόφρακτη αμφίεση, τόσα χρόνια καρναβάλια, τόσον πολύ καιρό άλλοι. Πολλά ζητήματα ακόμα βρίσκονται στη μέση, πολλές υποθέσεις ανοιχτές, κανείς δε στρέφει να κοιτάξει την κλεψύδρα, κανείς δε βλέπει πως κιόλας φύτρωσαν μικρά λουλούδια στο νερό που λιμνάζει και δείχνει τον ξοδεμένο χρόνο, κανείς δε βλέπει ότι τα πουλιά μάθαν τον τόπο κι έρχονται να πιουν, να κυνηγήσουν τους πεταγμένους σπόρους μιας ομοιότροπης ανθρωπογονίας. Ευτυχείς όσοι κατέρρευσαν βαριοί με τα πλουμίδια τους χωρίς να υποψιαστούν το διαρκές τους τριώδιο. Μα υπάρχουν οι πολλοί, εκείνοι που δύσκολα παραδέχονται τα γεγονότα, πως δηλαδή τόσα χρόνια ήταν γυάλινοι, λεπτοί από μέσα, όλο ραγισματιές, η σκόνη έγινε η κόλλα κι ο αρμός τους. Θα μπορέσουν να ζήσουν με τη χαρά της εύθραυστης ουσίας τους, τώρα που δε γίνεται να κρυφτούν άλλο πια;
Σήμερα, καθώς αργούσαν οι γονείς να επικοινωνήσουν μαζί μου και τους φανταζόμουν να διασχίζουν στο χάρτη τους λίγους πόντους από τη Θεσσαλονίκη στο σπίτι, τους σκεφτόμουν καμωμένους από μικρές κρυστάλλινες ψηφίδες. Με έπιασε η αγωνία: φοβόμουν μη σκορπίσουν από κάτι ελάχιστο: μιαν απότομη κίνηση, ένα τράνταγμα του οχήματος, κάποιο σκαλί που το δρασκέλησαν με το πάτημα ενός νέου σε μέθη.