Small additions, moderate distortions

Το ξαναείπα αλλά δεν πειράζει λίγη επανάληψη. Η δουλειά στην Ιορδανία μου έφερε τον πονοκέφαλο των συνεντεύξεων. Στην αρχή ήταν εκείνη η καλή κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη που ήρθε μέσα στο καταχείμωνο και καταταλαιπωρήθηκαν να γυρίσουν το οδοιπορικό τους. Έπειτα άλλοι. Το πιο ενδιαφέρον και αστείο ήταν πέρσι με την Ιορδανική Τηλεόραση για το πρωινό πρόγραμμα της Παρασκευής, που εμφανίστηκα από τον εναέριο διάδρομο της Φιλοσοφικής καλημερίζοντας το έθνος.

Τώρα, στις 3 του Ιανουαρίου, καθώς ο Μάλεκ οδηγούσε το αμάξι του για να δει την καινούργια γέφυρα του Αμπντούν με τις υπόγειες συνέχειές της, μια άλλη φωνή ήρθε πάλι από τη Θεσσαλονίκη, από το Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Ζητούσε κάποιες επιπλέον πληροφορίες για μια έκθεση δραστηριοτήτων που περιήλθε στην κατοχή της. "Ευχαρίστως...", είπα. Αποτέλεσμα; Χτες βράδυ έδινα συνέντευξη σε ελληνικό ραδιοφωνικό σταθμό για τους ομογενείς της υφηλίου, σε έναν έξυπνο δημοσιογράφο με φωνή καλού μαθητή, ευγενέστατο άνθρωπο. Σήμερα βρήκα κι ένα κείμενο ως ακολούθως. Όλα καλα, χρυσό μου κορίτσι, ναι, πράγματι είπα όσα σταχυολόγησες, μα όχι ότι η ελληνική θα αποβεί η δεύτερη ξένη γλώσσα για τους Ιορδανούς μετά τα αγγλικά.

Το καλό ήταν ότι με είδε η μαμά σε ένα πρόγραμμα που βιντεοσκοπήθηκε την παραμονή των Χριστουγέννων στην αίθουσα της Μητρόπολης, στη Σουεφίγιε. Κι όταν της μίλησα πάλι από τα καλώδια, αυτό το πρωί, βρήκα πως είχε λίγη χαρά που με είδε σε κινούμενη εικόνα. Μα ήταν τόσο ταλαιπωρημένη από ίωση, που τέλειωσε βιαστικά τη συνομιλία μας. "Ζαλίστηκα λιγάκι, τώρα". Και το ξέρω καλά το "λιγάκι" της