Πάλι με την άνοιξη

Ποιος είναι ο μήνας ο δίγαμος στις λαϊκές αφηγήσεις; Ο Φλεβάρης ή ο Μάρτης; Μαζεύονται κάποτε στο σπίτι του πατέρα τους του Χρόνου, κι εκεί τρώνε σε χρυσό τραπέζι με όλα τα κρύσταλλα και τα πετράδια διευθετημένα. Έτσι είναι όταν παίζεις στο γήπεδό σου. Όταν o χρόνος είναι με το μέρος σου. Πάντως, ένας από αυτούς τους δύο, ο Μάρτιος νομίζω, είχε την όμορφη και την άσχημη γυναίκα. Όταν έβλεπε τη μια, ευφραινόταν και καλοσύνευε. Με την άσχημη, εκνευριζόταν και σκύλιαζε ρίχνοντας χιόνια, βροχές, πάγους όψιμους, για τις καημένες τις αμυγδαλιές συμφορά.

Τι ωραίο που ήταν το βιβλιο της Άλκης Κυριακίδου Νέστορος για τους Μήνες, σκέφτομαι τώρα, κι αναρωτιέμαι αν το έχω κρατήσει ή κατάληξε στην αποθήκη φίλων με παιδιά, όταν πιάνει αργότερα ένα πάθος καθαριότητας τις μανάδες: Κάτι ορμονικό πρέπει να είναι αυτό το φαινόμενο, κάποιο ψυχολογικό αντανακλαστικό, που όταν γλιτώσουν από την παιδική ηλικία των παιδιών τους, όταν τις πιάσει ο πανικός μπροστά στη θάλλουσα εφηβεία με τα ζουληγμένα τσιγάρα στο πανωφόρι ή τα μυστηριώδη τηλεφωνήματα αργά τη νύχτα με τις ψιθυριστές φωνές και τις αφίσες των μουσικών αστέρων στο μεγάλο φύλλο της ντουλάπας, λένε "Αει στην ευχή, και πώς κουράστηκα!" και ξεσπούν στα παιδικά βιβλία μαζεύοντάς τα στα χαρτοκιβώτια, εφόσον υπάρχει αποθήκη. Ίσως κάπως έτσι, οι Μήνες της Άλκης, ίσως τέτοια τύχη να είχαν, να θυμηθώ να κοιτάξω στο μαυσωλείο μου. Πλούσια τα κτερίσματά του.


Έτσι αρχίζει η άνοιξη που έχει το όνομα και τη χάρη των λουλουδιών μα που, αν είμαστε ειλικρινείς, είναι εκείνη που γράφει με το διαβήτη της τη γραμμή στη διατομή των κορμών των δέντρων και δείχνει το πέρασμα του χρόνου. Εκείνη που ανοίγει ένα καινούργιο ρυάκι, κάτω από τα μάτια κι άλλο, στο μέτωπο. Εκείνη που φτιάχνει μεταφορές στις οποίες δεν ανήκεις.

Χτες με βροχή, χτες με κρύο- στραβοκοιμήθηκε ο μήνας ο γδάρτης, ο παλουκοκαύτης. Στο γυρισμό, το φορτωμένο λεωφορείο με άφησε παρακάτω, προσπέρασε τη στάση, Πέμπτη και όλοι βιάζονται για την εβδομαδιαία αργία, οι φοιτητές προπάντων. Φτάνοντας στο δρόμο του σπιτιού, είδα πάλι εκείνο το λιγνό παιδί με το εξίσου μικρόσωμο άσπρο γαϊδουράκι του και το μικρό κάρο, ενδιάμεσο μέγεθος ανάμεσα σε παιχνίδι και σύνεργο δουλειάς. Εκείνος, στη θέση της βιοπάλης του, στους κάδους των σκουπιδιών, ψάχνοντας να μαζέψει τενεκεδάκια των αναψυκτικών ή τίποτα άλλο σιδερικό που να πωλείται με το κιλό. Άνοιξη κι εκείνος, αλλά απορριγμένος στις παρυφές του ορατού: πολλές φορές έχω την εντύπωση ότι τον προσπερνούν σαν αόρατο ή, από μια κίνηση φιλοφροσύνης, τα μάτια τον βάζουν σε μια σκιά, να μη νιώσει πιο φτωχός απ'ό,τι είναι.