Χωρίς έναν ποιητή είναι πιο βαριά η νύχτα

Πέθανε αιφνιδίως ο ποιητής Γιάννης Βαρβέρης, απροσδόκητα για τους αναγνώστες που τον διάβαζαν να γίνεται ηχηρότερος με τις ευαίσθητες παρατηρήσεις του τα τελευταία χρόνια. Είχα εντυπωσιαστεί όταν έσκυψα προσεκτικότερα και εξακολουθητικά πάνω από κάποια ποιήματα για τις ανάγκες μιας ανθολόγησης. Είχε το ρυθμό ενός βιώματος που τον ένοιωθα οικείο. Σκέψεις και βήματα στην πόλη ενώ η απόσταση (τα Τείχη εκείνα) τοποθετεί κιόλας τη ματιά στα περαιτέρω, αυτά που κανείς δε θέλει εύκολα να του τα συζητήσεις.

Οι δικοί μας στα ξένα

Όσοι σε ακολούθησαν
στο ταξίδι
είναι πιο ξένοι
απ΄όσο στην πατρίδα.

Βλέπεις στα μάτια τους τη νοσταλγία σου
βλέπεις στα μάτια τους τη νοσταλγία τους
στο τέλος βλέπεις
ότι στα μάτια των ανθρώπων
πρωτοκουράζεται η αγάπη.

Δικούς δεν έχει εδώ
δικοί είν' οι ξένοι
μόνο επιστήθιους έχει

είναι οι άγνωστοι.

(Από τη συλλογή του, Στα ξένα, Αθήνα 2001)