Κι από τη λογοτεχνία

Κι από τη λογοτεχνία
με φτάνουν υποθέσεις εργασίας που δεν υπόσχονται την αφρόντιστη χαρά να ξεχειλίζει. Είτε από την ποίηση με τις χρησμοδοσίες της είτε από της πεζογραφίας τους χάρτες μαθαίνω ότι έζησε και διαιωνίζεται (άκληρη ως επί το πολύ, μα καρποφόρα) μια ολόκληρη φάρα που η μόνη ιστορία που εμπέδωσε ήταν εκείνη για τους πίθους των Δαναΐδων. Γιατί τι να πω για τα Ελεγεία της Οξώπετρας που εσχάτως μελετώ αποσπασματικά, όσο αντέχω, ή για Τα Σακιά της Ιωάννας Καρυστιάνη ή έστω για τον δήθεν φαρφουρένιο Cheri της Colette που όμως είναι πιο αιχμηρός από ατσάλινες βελόνες του Σέφιλντ; Ότι μου ξανοίγουν την ψυχή; Και μήπως δεν αμφιβάλλω κιόλας τελεσίδικα για το το νόημα της φράσης "μου ανοίγει την ψυχή"; Ισχύει, εντάξει, ισχύει ενίοτε σα δωρεά. Μόνο που ό,τι την ανοίγει απλά ξαναβιδώνει κλειδαριές πιο δύσκολες, σκαρφίζεται κωδικούς ασφαλείας που τους ξεχνώ ευκολότερα.
"Άλλο αν και μελετώντας πάλι βγήκα εκεί που το κολύμπι μ' έβγαζε απ' ανέκαθεν" λέει σόλοικα ο Ελύτης, σοφότερος με το γήρας δίπλα στη φωτιά.
Κι εκεί βαθιά, όπου οι απλωτές του μυαλού με βγάζουν, βρίσκω όχι μόνο το φόβο της σκιάς που γυροφέρνει στους βυθούς, όχι μόνο το εγκώμιο για τη μεγαλοσύνη του νερού. Αλλά και την απόσταση που αφήνει το περιθώριο στη ματιά να παρατηρεί την προοπτική. Ιστορίες των ανθρώπων. Οι πιο μεγάλες ένας ύφαλος, οι περισσότερες τριμμένες, άμμος στην κλίνη του πελάγους.