Εθνική Ευπρέπεια

Όσο συρρικνώνεται η ακτογραμμή της φαντασίας (γραμμή που μειώνεται σε χιλιόμετρα ανάλογα με τα χιλιοστά των γραμμών στα μάτια, στο μέτωπο, στο λαιμό) τόσο χρειάζεται κανείς κάτι να επαίρεται. Άλλοι για τις δουλειές και τις προόδους τους, άλλοι για τις κληρονομιές και τα καζάντια τους, άλλοι για τα παιδιά και τις ανδραγαθίες τους, άλλοι για τους τόπους και τις ιστορίες τους ή για συνδυασμούς των παραπάνω κατά το χαρακτήρα. Δεν έχω αποφασίσει ξεκάθαρα για τι απ' όλα.
Όμως για την Καβάλα, τόπο γενέθλιο κι αργότερα τόπο εφηβείας ούτε άξενο ούτε εύξεινο, περηφανευόμουν. Η ομορφιά του ανοιχτού κόλπου και του βράχου όπου σκάλωσε η ιστορική συνοικία της, η λαμπερή εικόνα της καθώς μπαίνει κανείς από τον Άγιο Σίλα κατηφορίζοντας και τα περνά όλα σε μικρογραφία. Περνάει και το γηροκομείο και τα προσφυγικά "1000" και τον εγκαταλελειμμένο πια "Διόνυσο" όπου ανέβαιναν το '70 και λίγο μετά να δουν την πόλη φωτισμένη και το πέλαγος φεγγαροστόλιστο. Είχε την ιστορία της. Μύριζε ακόμα καπνά και νικοτίνη. Όλο το κέντρο ήταν ποτισμένο από την παλιά τυραννική μυρωδιά της. Τα περιγράφει ο καπνεργάτης Πέγιος: πώς έγιναν οι απεργίες, πώς ο ξεσηκωμός των γυναικών, πώς η καταστολή και οι συλλήψεις, το ξύλο, η αγωνία των καπνεμπόρων μήπως κι αλλάξει ο κόσμος. Μου τα περιέγραφαν κι οι δικοί μου: οι καπνεργάτριες από τα χωριά του Παγγαίου, τα φτωχόπαιδα από τη Θάσο που κάποτε ξυπόλυτα έφταναν για την εποχική δουλειά με τα πλεούμενα.

Λοιπόν η δεκαετία του ενενήντα τα πέρασε όλα σα γομολάστιχα. Όλα; Ό,τι είχε απομείνει, εννοώ.
Και τώρα που ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, ετών 60, και η Φρειδερίκη Τόκα, ετών 40, έστησαν το αντιανεμικό τους σκίαστρο στην Πλατεία Ελευθερίας για να διαμαρτυρηθούν για την ανεργία τους που χρονίζει κι άρχισαν απεργία πείνας ο Δήμαρχος Σιμιτσής έστειλε τη δημοτική αστυνομία να κατασχέσει τη σκηνή κι ο εισαγγελέας έστειλε τα αστυνομικά όργανα να συλλάβουν τον απεργό πείνας με την κατηγορία της καταπάτησης δημόσιου χώρου. Εμ, πλησίαζε κι η παρέλαση, η κατάθεση στεφάνων, η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου και το πρόσταγμα για την ενός λεπτού σιγή. Χάριν του ενός λεπτού επιβάλλεται σιωπή διαρκείας με αισθητικού τύπου δικαιολογίες. Η ευπρεπής πόλη σημαιοστολισμένη και με κλειστά τα μαγαζιά (έτσι που δε φαίνεται τι είναι κλειστό, τι ξενοίκιαστο, τι πτωχευμένο) υποδέχεται το δικό της 1821 ξεχνώντας όσα συντάραξαν την τοπική κοινωνία της τον 20ο αιώνα και παριστάνει την ανίδεη σε όσα της ξημερώνουν.