Αντιστρέφοντας

Nathan Bye, Το τραγούδι της Λάμιας

Βλέποντας τις αναχωρήσεις του Βέγγου, του Παπάζογλου και του Ρασούλη μετά από ώριμα χρόνια, στοχαστικές τοποθετήσεις, παρατηρώντας σε λαθραία βίντεο το τρέμουλο ανθρώπων που δεν ψάχνουν πια την αναγνώριση των άλλων μα της ζωής τους ένα συνδετικό βαμβακένιο νήμα, ενοχλούμαι ακόμα περισσότερο από τις σημερινές δηλώσεις του Διονύση Σαββόπουλου, άτεχνου εδώ και αρκετά χρόνια.
Αφού πούλησε για χρόνια Θεσσαλονίκη και Θεσσαλονικισμό,
αφού επαλήθευσε ό,τι περιέγραψε για τον πονηρό πολιτευτή,
αφού κι ο Καραμπελιάς τον μελέτησε πριν τον ακολουθήσει,
εμφανίζεται όποτε οι Σειρήνες του συλλογικού υπνωτισμού χρειάζονται από καμιά ασπρομάλλα Σίβυλλα. Σήμερα, οπότε όλα τα παιδιά της ευκαιρίας έχουν αναλάβει ως καθήκον τους την επιστροφή στην ανύπαρκτη Αθήνα των στίχων του Αττίκ και του Λαπαθιώτη, προέβη σε δηλώσεις για τους ανθρώπους που δεν εμπίπτουν στη χρυσή κοινωνία όπως την φαντάστηκε...

"Ο γνωστός τραγουδοποιός πρότεινε να κηρυχθεί η Αθήνα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, τον «καθαρισμό» των κτιρίων της Αθήνας από τοξικομανείς και μετανάστες και τη μεταφορά τους σε αραιοκατοικημένα νησιά με χαμηλό πληθυσμό, υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ, όπου θα μπορούν να καλλιεργούν τη γη. Ο κ. Σαββόπουλος προτείνει επίσης τη μεταφορά των τοξικομανών σε μέρη που δεν θα έχουν πρόσβαση οι έμποροι ναρκωτικών. Επίσης, τόνισε ότι η Αθήνα υποφέρει από την τρομοκρατία και τη βία. Στο τέλος της συζήτησης ο ίδιος απάντησε σε σχετική ερώτηση παραφράζοντας στίχους του, ότι «ήρθε η ώρα να αποφασίσεις αν θα πεθάνεις ή θα ζήσεις».

Τι άνθρωποι έφυγαν και τι φωνόγραφοι απέμειναν...