Λάζαρος τριήμερος

Με μαλακή, ήσυχη βροχή τελειώνει εδώ κι απόψε ο Μάρτιος. Από αυτές που κατεβάζουν γλυκά νερά στα πηγάδια και δίνουν χρώμα κίτρινο στα μικρά αγριολούλουδα. Τέτοια συμβαίνουν από παλιά, άνοιξη, το πλάνταγμα της άνοιξης, τα θαύματα, οι αναστάσεις.

"...απέστειλαν ουν αι αδελφαί προς αυτόν λέγουσαι: Κύριε, ίδε ον φιλείς ασθενεί" (Κατά Ιωάννην, ΙΑ, 3)

(η εικόνα από το http://dim-anyfi.arg.sch.gr/4olo.htm)
Η κουκλα του Λαζάρου που κρατούσαν τα παιδιά στους "Αγερμούς" από σπίτι σε σπίτι.

Αύριο η Κυριακή των Βαϊων που εδώ εορτάζεται με ακριβέστερες τις λεπτομέρειες: φοινικόκλαρα, πλεγμένοι σταυροί και πανεράκια. Τα παιδιά, στα σκαλιά της εκκλησίας, στη Σουεφίγιε, επιδεικνύουν τις λαμπάδες τους που θα χρησιμοποιήσουν μια εβδομάδα αργότερα. Κάποτε που βρέθηκα στο πλήθος, με τα ρούχα τα καινούργια, τις φωνές και τις οικογενειακές φωτογραφίες μπροστά στο ναό, έμεινα έκπληκτος. Ποτέ δεν είχα υπολογίσει ότι η έλευση στη γειτονική Ιερουσαλήμ θα προκαλούσε τόσον ενθουσιασμό. Αν με ρωτούσε κάποιος για το ιδιαίτερο της ελληνικής εκδοχής, (όπως κάποτε που με ρώτησε η Τζιχάν "Μα γιατί οι Έλληνες φτιάχνουν τόσες πολλές ιστορίες και βάζουν τόσες λεπτομέρειες στη μυθολογία τους;") θα έλεγα πως είναι οι πολλές λαϊκές τελετουργίες που σχεδόν ξεφεύγουν από όσα περιγράφουν οι γραφές (ή οι Γραφές). Βέβαια ξεφεύγουν γιατί φτάνουν από πριν και πορεύονται χέρι-χέρι με βασικά ερωτήματα γύρω από το τέλος, τη μνήμη, τη μορφή που έχει ο χρόνος, τη δυνατότητα να ξαναζήσουμε στα Κύθηρα της αγάπης με τους ηγαπημένους. Ο Λάζαρος είναι φίλος και πεθαίνει, μα ξανασηκώνεται, βγαίνει πίσω από τον ογκόλιθο του τάφου κι εκεί το επεισόδιο τελειώνει γιατί είναι μόνον η μικρογραφία όσων πρόκειται να συμβούν στον πρωταγωνιστή. Εκεί θα έχουμε αληθινή προδοσία, διαπραγματεύσεις πολιτικές, βασανιστήρια, το θέατρο της εξουσίας, ταραχές, σεισμούς και σημάδια φυσικά. Κανονικά δεν ξέρουμε άλλες λεπτομέρειες για το επεισόδιο του Λαζάρου. Ούτε κηρύγματα, ούτε ακριτομυθίες από τη μεριά του. Σιωπηλός κι ευγνώμων που ξανάδε το φως της Παλαιστίνης, τα σπίτια και τα περιβόλια της κωμόπολής του.
Όμως όχι και στη λαϊκή εκδοχή: οι Λαζαρίνες πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας:
Ήρθε ο Λάζαρος
ήρθαν τα Βάγια,
ήρθε η Κυριακή
που τρων τα ψάρια,
σήκω Λάζαρε και μη κοιμάσαι
ήρθε η μάνα στους από την πόλη
σου φερε χαρτί και πορτοφόλι
γράψε Θόδωρε, γράψε Δημήτρη
γράψε Λάζαρε και κυπαρίσσι
Οι κοτούλες μας αυγά γεννούσαν
Οι φωλίτσες μας δεν τα χωρούνε
Δώστε μας για να σας ευχηθούμε
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ (-παράδοση Κομοτηνής)

ή το άλλο με μικτές ομάδες παιδιών:

Πού 'σαι Λάζαρε
Πού είναι η φωνή σου
που σε γύρευε η μάνα κι η αδελφή σου.
-Ήμουνα στη γη
στη γη βαθιά χωμένος
κι από τους εχθρούς,
εχθρούς βαλαντωμένος.
Βάγια, βάγια των Βαγιών
τρώνε ψάρια τον κολιόν
και την άλλη Κυριακή
ψήνουν το παχύ τ' αρνί.
Ή εκεί που ζητά νερό να λησμονήσει, λεμόνι να πλύνει το στόμα του ένεκα που είδε φόβους, είδε τρόμους, είδε βάσανα και πόνους.