Θηριομάχος

(απ'την βικιπαιδεία)

Πολλές φορές το συλλογίστηκα,

πολλές φορές με έφερε στο όριο της ταπείνωσης και της διαμαρτυρίας.

Σε εκείνην την περιοχή της φωνής που το παράπονο γίνεται θυμός.

Ώρες κι ώρες δημιουργίας: εννοώ είτε ώρες με τα έργα της δημιουργίας ή ώρες της ανάπαυσης που θα γίνονταν το διάστημα "στοχαστικών προσαρμογών" για να ξαναδώ τα πράγματα, να βρω μήπως κάποια άλλη δίοδος-λεωφόρος-βραχώδες μονοπάτι προσπέλασης αυτού δείχνει καλύτερα το τοπίο, τώρα που η ζωή μου μαζεύεται... ξοδεύονται. Θηριομαχώ όσο κι αν προσπαθώ να κρατηθώ έξω απ'αυτά τα μάταια. Όλο πρέπει να ταϊσω την ύαινα της γραφειοκρατίας με χαρτιά. Μα είναι ακόρεστη, πάντα βρίσκει καινούργια, σκαρφίζεται η άσκημη χαρτιά μήπως και κρύψει την όζουσα δορά της. Αυτές τις μέρες, βεβαιώσεις αποδοχών, εξετάσεις ελληνομάθειας, τράπεζες και τα όμοια. Ανακοινώσεις, ανακοινοποιήσεις, υποβολές, διαβιβάσεις, λογοδοσίες. Μου θυμίζει η κατάσταση λίγο τους σαρκαστικότερους κι αυτοκαταστροφικότερους στίχους του Καρυωτάκη. Είναι, νομίζω, τεχνική, όχι ανάγκη. Τεχνική να κρατάμε τη χύτρα κλειστή και με λίγη εκτόνωση ατμού να συνεχίζουμε και να μοιάζουν όλα υπό έλεγχο. Κάποτε μάλιστα λαμβάνω χαρτιά που δεν έχουν κανένα νόημα, απλά δείχνουν τη ματαιότητα των συντακτών και το πάθος τους να ζουν στον άπειρο κόσμο που δημιουργούν οι αντικριστοί καθρέφτες.