Αλ Μάμα!

Προς στιγμήν την έκανα ηρωίδα πολλών μου σκέψεων.

Τότε, το φθινόπωρο, καθώς τέλειωνε το Ραμαζάνι ή μεσούσε.

Σήμερα άλλη η περίσταση. Η Γιορτή της Μητέρας, εδώ. Με την εαρινή ισημερία. Συμβολίζει λοιπόν η μητρότητα την άνοιξη; Σε γειτονικές χώρες, το "νεϊρόζ", ιδίως όπου οι Κούρδοι έχουν ισχυρή παρουσία. Στην Αίγυπτο είναι αργία, "Η μυρωδιά του Αέρα". Αναρωτιέμαι γιατί σε μας επιλέχθηκε η πρώτη, ενίοτε κι η δεύτερη, Κυριακή του Μαϊου. Κάτι κι εκεί έχει να κάνει με τα λουλούδια, με το πολύανθον μιας ζωής που σκορπίζεται όχι στο "μ'αγαπά, δε μ'αγαπά" αλλά "για τα παιδιά".

Είναι ηγερία στην κουζίνα της.

Αλλά το σημερινό ήταν ρεσιτάλ.

α. Σούπα με σπαράγγια (όχι το άγριο ακούμπ, αλλά τα συνηθισμένα σπαράγγια προς εξαγωγή στην Ιταλία),

β. Γεμιστές κότες με ρύζι, κιμά κι αμύγδαλα,

γ. Φρίκε (ω Παναγιά μου!!!) με συκωτάκια πουλιών,

δ. Φουρνιστά λαχανικά (καρότα, μανιτάρια, ρίζα άνιθου, κρεμμύδι, αγγινάρες),

ε. Μλουχίγια, γλοιώδης και νόστιμη,

στ. κόκκινη ωμή σάλτσα με ντομάτες, κρεμμύδι, λεμόνι και πιπεριά

ζ. κέικ σοκολάτας από τα χέρια της Λίνας.

Σηκώθηκα από το τραπέζι παραπαίοντας.

Γύρω της τα παιδιά της. Χάρηκε με τα λουλούδια και τα σοκολατάκια από τα κορίτσια της. Με καταευχαρίστησε για την κοκκάλινη κορνίζα. Κι όμως, εκεί μου φαίνεται θα μπει η φωτογραφία της μικρής της κόρης, που του χρόνου θα βρίσκεται κιόλας στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Όλα βέβαια είναι ρευστά. Συζητήσαμε για τον Ταντάουι (τον ιμάμη του Αλ Άζχαρ) και την καταδίκη κάποιων κοριτσιών επί εκλύτω βίω (έκαναν κλάμπινγκ)- εννοώ ότι είπε πως θα συγχωρεθούν όσοι τυχόν τις φονεύσουν, αυτοί και τ'αποθαμένα τους. Τους θύμησα ότι αυτός ο κύριος, ο λογιώτατος ιμάμης, καμωνόταν ότι δεν ήξερε τίποτα για τα γεγονότα στην Ιερουσαλήμ γύρω από την υπονόμευση του Αλ Ακσά κι έβγαζε την ουρίτσα του απ'έξω. "Εμ, δεν έχεις κι άδικο", μου είπε η μάμα. Ευτυχώς που δείχνουν τα δόντια τους στην ηθική. Πλάγια συζητούσαμε για τις συνταγές: πώς προτιμά να προετοιμάζει το φρίκε και το σύγκρινε με το πληγούρι. Δεν είναι αντιφατικά τα θέματα, γιατί συζητά με απόλυτη σοβαρότητα τα της μαγειρικής: ακούγονται ως μεταφορά των παθών και της άκαμπτης καθημερινότητας.