Applying the socialism of vultures

"Τραπεζική κόλαση από χθες και στην Ευρώπη. Διάφορες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σαν σύγχρονοι... «Ρομπέν των πλουσίων», αρπάζουν από τους κρατικούς προϋπολογισμούς τα ευρώ κατά δεκάδες δισεκατομμύρια και τα δίνουν για να σώσουν... τράπεζες!

.....
Παίρνουν τα χρήματα από τη φορολόγηση των εργαζομένων και τα δίνουν στα παράσιτα, τα οποία όσο κέρδιζαν τσέπωναν τα αμύθητα κέρδη και τώρα που το σύστημα καταρρέει εξαιτίας της απληστίας τους φωνάζουν ότι πρέπει να... κοινωνικοποιηθούν οι ζημιές τους και να τις πληρώσουμε όλοι οι υπόλοιποι!
.....
Αυτό σημαίνει αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου για μια ακόμη φορά σε τεράστια κλίμακα, αφού μιλάμε για συνολικό ποσό που υπερβαίνει το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια. Αναδιανομή υπέρ των... πλουσίων!
.....
Ιδεολογικό θράσος των ηγετών της ΕΕ

Βράζουν από αγανάκτηση οι πολίτες, όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά ακόμη και των ΗΠΑ, καθώς βλέπουν τις κυβερνήσεις να σπεύδουν να αρπάζουν ένα τρισεκατομμύριο δολάρια από τα χρήματα των φορολογουμένων, για να τα δώσουν στους «τζογαδόρους» τραπεζίτες. Αυτό φοβίζει τους ηγέτες.

Η Μέρκελ έχει δηλώσει ότι ανησυχεί πως «οι προσπάθειες απαξίωσης του νεοφιλελευθερισμού της ελεύθερης αγοράς ίσως γίνουν όπλο στα χέρια της Αριστεράς». Ο Σαρκοζί χαρακτήρισε «ιστορικό λάθος» οποιαδήποτε «επιστροφή στην κοινοκτημοσύνη του παρελθόντος».

Αντί να προσπαθούν να κατευνάσουν τη δίκαιη οργή των λαών και να δουν πώς θα αποτρέψουν τη συνέχιση τέτοιων φαινομένων, οι Ευρωπαίοι ηγέτες ανησυχούν μήπως κληθούν να καταβάλουν το πολιτικό κόστος της κρίσης, στην οποία οδήγησαν οι επιλογές και η γραμμή των κυβερνήσεων."

To summarize the article of Giorgos Delastik in the Greek newspaper Ethnos (Sept 30th 2008): During the crisis of the international markets and the Stock Exchange market, all governments recall the notion of collective, "social" responsibility in order to contain the phenomenon. Therefore they kiss goodbye to large sums of money gathered by means of taxation . This money (the collective social treasure) logically should finance their social, educational, health care etc. policies. Instead, it is now generously spent to cover the damage done by the excesses of a greedy bank sector. This neo-yuppie glasshouse (the BANKS) tried to maximize the profit and invested in risky markets and products and now it is asked to pay the damage, in the same way that many people destroyed their lives for a delayed mortgage instalment.

I would like here to mention that the golden boys who have been playing for the sake of maximum commissions and moved in the best flats in town, drove the fanciest models of the best automobile brands and wore the finest cashmere money can buy, now demand so that the states (the mechanisms formed, elected, representing and financed directly by the citizens) will take their share in the damage. The governments indeed are eager to do so. They are exactly the same governments , which all the more frequently characterize unanimously as irresponsible and selfish the tiniest claim of any professional sector for a rise or securing pension rights. They build their xenophobic attitudes on hard financial records. They privatize education to make it more "competitive" and "open". They close down institutions such as rehabilitation of drug addicts, because they are "costly". In Italy the scared and depressed employee of the Etruscan History and Art museum told me that they will fire half of the personnel: they are too many and so expensive. I won't mention the equally gray situation I go through hearing the same claims by the ones who have taken an oath to promote education and culture.

But definitely the golden boy should not lose his villa and his children should pursue their education at the most expensive schools, in order to create out of neo-yuppies the neo-aristocrats... I wonder if this lenient stance originates from the fact that many ministerial and parliamentarian daughters are married to such golden tramps, so it is just a natural reaction in the family.

Σχεδόν ως εγκλεισμός

Δεν ήρθες
Ο δείκτης της μητέρας σου
Ώρα πολλή υπογράμμιζε
Το πρέπον

Σαν του καθεδρικού ρολόι.

Chronophage

Homer was said to be blind, therefore he saw much. The fights and the muddy river, the details on Achilles's shield, the rays of the morning sun and the clothes of Athena while approaching. And Stephen Hawking has been bound on his wheel chair for long years, traveling far, in time, space and the realms in between. He is the one who two days ago unveiled the strangest probably timepiece on Earth of our times at the Corpus Christi College in Cambridge. The unconventional clock was given the Greek name Chronophage (the Time Eater- χρόνος + (έ)φαγ-ον) made of stainless steel and plated with 24-carat gold. There are no hands, or digits for the greedy instrument, nor is accuracy its strong feature. It even falls back several seconds to catch up with the "correct" time every five minutes.
Who bears then the accounting burden, if not the ticktock of a clock hand? The hybrid monster which consists of the horrific parts of a grasshopper and a locust. It moves back and forth along the golden surface, on its edge, that reminds the spine of a lizard. Every hour a chain rattles on an invisible coffin, reminding the spectators of mortality. The pendulum sometimes simulates a typical precise motion. On other occasions it stops and it corrects itself, allowing the jaws of the metallic insect to do their part.

Η χρονοφάγη χάφτει τις τρεις και δέκα ακριβώς

Precision, mirage, hypnosis, doubt, the hope for a mistake, a gained second and consequently the adamant return to the counted steps of the locust. A philosophical clock, conceived and financed by Dr John Tylor as a tribute to the one who in 1764 (after forty years of work and calculations) resolved the problem of longitude and made the world map a lucid space, John Harrison this is, a working class man with a passion.

Doubting it...

I read with interest the article of a friend (Dr. Amer Al Sabaileh) under the title:
"Impeachment is precisely the remedy" (published in The Star -15/09/2008)
but I felt that the conclusion goes far beyond impeachment. The underlying thought and the basic bibliographical reference suggest physical punishment. Personally, for the state of things we are in, neither would I choose Machiavelli nor would I imply any therapeutic wonders based on the saudization of the public sphere. Very dubious results the guillotines brought. And the public sentiment in these days of fraud and deception at the stock markets (the local one included) is not/should not be enough of an excuse that permits any populist evocation of steaming and rightfully shed blood...

απόψε

Στο βιβλιοχαρτοπωλείο "Αλ Ιστικλάλ"
-που πάει να πει "Η Ανεξαρτησία"-
παράγγειλε και της έφεραν μεγάλο τηλεσκόπιο
του είδους Διόπτρα Κέπλερ
Ακόμα, χάρη στον ενθουσιασμό της, έγινε
έκτακτο μέλος της Βασιλικής Ενώσεως
Αστρονόμων Ερασιτεχνών και προοδεύει.
Προς το παρόν:
Είδε το Φεγγάρι, τα βουνά, τα οροπέδια,
τις κοίτες ποταμών, τις στεγνωμένες λίμνες
Είδε το Δία, μεγάλον, περιώνυμο, παγιδευμένο στα τόσα δαχτυλίδια του
ίδιως την Αδράστεια, τη Μνήμη, την Ανάγκη.
Είδε ξάφνου, νύχτα του Αυγούστου, να γράφουν τα
πεφτάστερα επάλληλα Άλιφ χωρίς στίξη.

Ακούω και θαυμάζω
που μήτε αστροστάτη ακούμπησα μήτε καν θεοδόλιχο τοπογράφου.
Απόψε, σκέφτομαι, η άρρωστη Σελήνη
η κίτρινη Σελήνη,
να ψάχνει το κινίνο της κάπου προς το Βιόκαστρο;
Το ερημικό, το έρημο, το έρμο;

Μικρά τεχνάσματα

Ο επαγγελματίας οφείλει να ποριστεί κάποια μέθοδο και μια άλλη υπερ-μέθοδο που θα αναθεωρεί τη μέθοδό του έγκαιρα και χαριτωμένα. Είναι ανάγκη κάπως να ισορροπήσει τα προσωπικά του, όσα τον χαράζουν κι από γλυπτό τον μετατρέπουν σε στικτή πλάκα ή σε χαρακτικό έκτυπο, με τον καιρό. Να βρει ρίζες γέλιου και μειδιώσας αυτοθεώρησης, αλλά κι επιστημοσύνη, όχι απαραίτητα την τελευταία λέξη στον κλάδο, μα μια δική του πρόσκαιρα τελευταία λέξη. Ίσως το φρέσκο βλέμμα να μη χρειάζεται περισσότερες παραπομπές από τον Αριστοτέλη και τον Emile. Ας κρατήσει όμως και τη συγκίνηση ζωντανή, ένεκα που το επιτήδευμά μας είναι δραματικό, σαν τον περαστικό λόγο του εξάγγελου (τι συνέβη στα παλάτια "είσω") και σύντομη στιχομυθία. Τόση είναι η σημασία του, ας μη γελιέται και κορδώνεται, στο συνολικό δραματικό χρόνο του νέου ανθρώπου που μορφώνεται ή μαθαίνει ή σπουδάζει και σχολάζει.
Από το πρωί νωρίς, πριν βγει ο ήλιος από τα δέντρα, ακούω την "Εποχή της Μελισσάνθης", έργο στοχαστικό. Λίγοι το αγαπούν. Τους καταλαβαίνω. Μου γεννά την ίδια εντύπωση με τον αναγκαστικό μου μονόλογο, όταν περπατώ για ώρες σε μεγάλη πόλη που ξέρω και δε με εντυπωσιάζει πια με αξιοθέατα σημεία ή μνημεία. Μου εντυπώνεται όμως καλύτερα και την ονειρεύομαι κάποια βράδια έτσι, χωρίς τους τουριστικούς κολοφώνες της. Ο στοχασμός δεν έχει πλάκα. Είναι κάτι προσωπικό που, όπως κι αν το πεις, κάτι θα προδώσεις: την ακρίβεια, την ιδιαίτερη αίσθηση ή την αισθητική του πλαισίωση. Αυτό το αναφέρω ως παράδειγμα της σύντομης στιχομυθίας, όπου Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει.
Σε ό,τι αφορά την κωμική αυτοθεώρηση, γι'αυτήν ξεψάχνιζα άλλα, και πιο πολύ το παρακάτω:
Kάτω από την τεράστιαν τεντάν , ο τσίρκος τώρα εκόχλαζε και εβόα. Το νούμερον με τα μικρά ιππάρια είχε τερματισθή καθώς και η άρσις των βαρών. Δύο παλιάτσοι, ευρυπαντέλονοι κρεμανταλάδες – ένας ψηλός, ισχνός και ένας μικρούλης νάνος – ξεφώνιζαν εις τον στίβον, εξεκλειδώνοντο, έπεφταν, εσηκώνοντο, κλαυσιγελούσανε και εχαστουκίζοντο αμοιβαίως ανταποδίδοντες με ιαχάς τας ηχηράς και περιτέχνους φάπας. Αίφνης η ορχήστρα ανέκρουσε ένα γοργόρυθμον σκοπόν και ο στίβος ελευθερώθηκε απ’ τους παλιάτσους. Τέλος, αφού εστήθη ολόγυρα το σιδηρούν κιγκλίδωμα, με βρυχηθμούς λαχταριστούς, γοργόσκιρτα και λυγερά ώρμησαν μέσα τα λεοντάρια.Μόλις εισήλθον, τους ακολούθησε τροχάδην χαρίεσσα και φιλομειδής, με κυανοπόρφυρη σφιχτή στολή ουσάρου, αλλά χωρίς καπέλλο στο κεφάλι, με άσπρα σειρήτια και χρυσά κουμπιά, κραδαίνουσα μαστίγιον στο χέρι, η περιώνυμος δαμάστρια Ζεμφύρα, κατάξανθη, με μαύρα μάτια ηδυπαθή, με μπότες στιλπνές ψηλές και αστραφτερά σπιρούνια. Στη μέση του στίβου ακριβώς, η νεάνις εστάθη αποτόμως και κάμπτουσα τα γόνατά της εις δίχρονον υπόκλισιν βραχείαν, χαιρέτησε δεξιά και αριστερά το πλήθος.
............
Αφού υπεκλίθη η Ζεμφύρα, έκαμε μεταβολήν και αντίκρυσε τα λεοντάρια. Ο κόσμος ενθουσιών την υπεδέχετο με ποδοβολητά, χειροκροτήματα και επευφημίας. Την ίδια στιγμή, σαν ρόδι που σκάει αποτόμως, ορμητικόν και ασπαίρον, εξέσπασε απ’ τα πνευστά το εμβατήριον “El Capitan” του Σούζα. Η Ζεμφύρα ηυχαρίστησε γοργά το πλήθος, κλίνουσα τρεις φορές την κεφαλήν της.
(Α.Εμπειρίκος, Ζεμφύρα ή το μυστικόν της Πασιφάης, Αθήνα 1998)

Κάτι έχουν από το θηριοδαμαστικό ήθος τα ξεκινήματα. Καλή ακαδημαϊκή χρονιά.

effective signifier

photograph by Sean Duggan

Μου τηλεφώνησε προχτές αγαπημένος Ιορδανός φίλος, μηχανικός, που, άγνωστο πώς, κατήντησε τοπικός έπαρχος του μάρκετινγκ πωλήσεων σε μεγάλη εταιρία, δε μας ενδιαφέρει ποια. Με ρωτούσε με τη βιασύνη που επιβάλλει ένα έργο με προθεσμίες, τι θα διάλεγα ως αντιπροσωπευτικό για την Ελλάδα, ένα πράγμα που σαν το δει ο Έλληνας θα πει ότι τον εκφράζει κι αν το δει ο αλλοεθνής θα του θυμίσει Ελλάδα ή, έστω, δε θα τον ξενίσει. "Όπως με τα ζυμαρικά ο Ιταλός, ή με τις σοκολάτες γάλακτος ο Ελβετός, κάτι τέτοιο," είπε. Απρόσεκτα κι εγώ του απάντησα "Ας είναι το τυρί φέτα και οι ελιές Καλαμών και το μέλι," σα να μιλούσα για διαφημιστική καμπάνια του ΕΟΜΜΕΧ, αυτές που βρίσκει κανείς και στο αθηναϊκό τους πρατήριο: η υφαντή κάπα της γιαγιάς κι επάνω η γλυπτή γκλίτσα του παππού κι ένα πήλινο κιούπι με ελιές ή πλαστικά ρόδια από κάποια αειφόρο ροδιά πολυεστέρα.
Έπειτα σκεφτόμουν ότι μόνον οι ιστορίες είναι το αξιόπιστο σημαίνον για την Ελλάδα, αυτές που χάνονται στη βουβαμάρα πια, τρώγοντας από μέσα το καρύδι, ώσπου αδειάζει και τρίβεται στο απαλότερο άγγιγμα. Κι αντί για "κρακ", λέει "δεν το άκουσα αυτό ποτέ." Η παραδοσιακή μαρτυρία αναδιπλασιάζει μαγικά, η επιστημονική ερμηνεία πολλαπλασιάζει προσεκτικά και η κατανάλωση μονολογεί και μονοσημαίνει. Αν ο κόσμος είναι ποίημα, στην παράδοση είναι ένα ποίημα και η αντανάκλασή του σε μια κούπα από αμίλητο νερό. Το άλογο έχει δίπλα του τον ιππόκαμπο, το αρνί τον αφρό των κυμάτων, ο ήλιος την καημένη και καμμένη αδερφή του, τη σελήνη, η γυναίκα τη γοργόνα, και τ'άστρο τον αστερία. Ο πλάτανος έχει το γιούσουρι, το παυσίλυπο.

Το γιούσουρι.
Το γιούσουρι είναι δεντρί που φυτρώνει στον πάτο της θάλασσας, με κορμό και κλαδιά χωρίς φύλλα. Είναι ζωντανό πράμα, και για να το κόψεις πρέπει να το βρεις στον ύπνο του. Για τούτο οι σφουγγαράδες, άμα τ'απαντήσουν, κοντοζυγώνουν σιγά και ό,τι πρωτοκόψουν με το πριόνι. Άμα ξυπνήσει , δεν κόβεται.
Ένα γιούσουρι μεγάλο σαν πλατάνι βρίσκεται στον κόρφο του Βόλου, απάνου σ'έναν πάγκο δεκαφτά οργιές του βάθους. Είναι στοιχειωμένο. Ένας σφουγγαράς ένα κλαδί έκοψε από δαύτο τον παλιόν καιρό.
Άμα βγει από το νερό, το γιούσουρι είναι κιτρινοπράσινο. Έπειτα παίρνει και μαυρίζει, ώσπου στο τέλος γίνεται κατάμαυρο.
Στα Γεροσόλυμα κάνουν κομπολόγια και σταυρούς από δαύτο. Μοσκοβολάει τόσο, που ανασταίνει. Όταν έχεις λύπη και το κρατάς, σκάει. Έπειτα μαζώνει πάλι.

I translate:
Ghiousouri.
Ghiousouri is a tree that grows on the seabed, with trunk and branches, without leaves. It is a living creature and in order to cut part of it, you have to find it while it sleeps. For that, the sponge divers, whenever they come across one of them, they approach gently and whatever they manage to cut by the first axe-blow they get it; once it wakes up, it is impossible to cut it.
At the gulf of Volos there is a ghiousouri as big as a plane tree, growing on a slab, fifteen fathoms deep.It is haunted. It once happened that a sponge diver cut in the old times a whole branch from it.
When brought out of the water, ghiousouri is green and yellow. Afterwards, it starts getting darker till it becomes all black at the end.
In Jerusalem they make rosaries and crosses from it. It smells so sweet that it rejuvenates you. If you hold it while sad, it cracks. But afterwards it becomes concrete again.

Άλλοτε ο ουρανός

photograph by Sean Duggan

"Ο ουρανός άλλοτε άγγιζε τη γη εις την κορφή του Ολύμπου. Από τον καιρό όμως που επονηρευτήκανε οι άνθρωποι, πήγε κι ο Θεός ψηλότερα." (Παράδοση Ολύμπου Θεσσαλίας)
Ν.Γ.Πολίτης, Παραδόσεις, Αθήνα 1994, τ.1, σ. 93
"Once upon a time the sky was touching the earth at the crest of mount Olympus. But from the day people became cunning, God moved further high" (popular belief at Olympus, Thessaly)
N.G. Politis, Folk Traditions, Athens (1904) 1994, v.1 (217), p.93
Η εποποιία του εξανθρωπισμού του φυσικού περίγυρου με συναρπάζει ευχάριστα στα δημώδη και με συνταράζει θλιβερά στο αισθητικό και νοοτροπικό αποτέλεσμα του παρόντος καιρού. Ύστερα που πονήρεψαν και στην Εσπερία, έφυγε από την Αλπική έπαυλη και από το θρόνο των Πυρηναίων, όπου σιγοστάζουν σήμερα, ενόσω ανυποψίαστοι διάγουμε στο σπίτι του ο καθένας, οι 24 καταδικασμένοι παγετώνες παράγοντας τα περίφημα κι αρωματικά "Lacrima Dei". Τέλος έφυγε κι από τη Στέγη του Κόσμου, όπου στα λευκά χωράφια της είχε τα γλιστερά κι αχειροποίητα σεράγια των Ιμαλαϊων, διάφανα, παρεκτός όταν από μέσα άναβε φωτιά να ψήσει κάστανα. Λένε σήμερα ότι πήγε πολύ πιο πέρα, γιαυτό και φώτισε τους ειδήμονες να αποχαρακτηρίσουν τον Πλούτωνα από πλανήτη.

Μετά τη ραμαζανική νύχτα

Στο Αμμάν, όταν έρχονται οι μέρες του Ραμαζανιού, έπονται αλαφρόκαρδες οι αντίστοιχες νύχτες. Μικρά τεχνάσματα των καταστηματαρχών επιχειρούν να εξασφαλίσουν κέρδος περαστικό και οι πελάτες που ξέρουν την περιοδικότητα αυτού του παραδοσιακού μάρκετινγκ, δε διαμαρτύρονται: Έξω από ορισμένα καφενεία, ναργιλετζίδικα, βάζουν οι πολυμήχανοι χρωματιστά πανιά, δήθεν για να δοθεί η εντύπωση της γιορτινής τέντας. Μπαίνοντας στο μαγαζί, πολύ καπνισμένο ήδη από την εντατική ναργιλοποσία, ένεκα η αποχή πολλών ωρών από νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, βρίσκει κανείς στα τραπέζια λίγους ξηρούς καρπούς, λούπινα και ίσως κανένα γλύκισμα, και μερικές φορές έναν τραγουδιστή συνοικιακό που τραγουδάει μεγάλες αραβικές επιτυχίες του παρελθόντος. Στο τέλος έρχεται οπωσούν φουσκωμένος ο λογαριασμός. Με τη λήξη της περιόδου, όλα εξαφανίζονται σε μια νύχτα. Όπως οι γητειές στα παραμύθια. Απομένει μονάχα το ίχνος της κόλλας που χρησιμοποιήθηκε για τα πολύχρωμα πανιά ώστε να αρμοστούν στον τοίχο ή στη βιτρίνα. Μα κι ετούτο γρήγορα θα φύγει κάτω από το εργατικό χέρι του Αιγύπτιου υπαλλήλου που θα το τρίψει μέρα τη μέρα.
Έτσι, χτες βράδυ, σα ραμαζανική νύχτα είχα κι εγώ στο σπίτι με αγαπημένους φίλους, μάλιστα ο Άνας έφερε και " 'ατάγιεφ", το γλύκισμα της εποχής. Είπαμε πολλά ευχάριστα, ακούσαμε μουσική, είπαμε όμως και τις στενόχωρες διαπιστώσεις από τα εκπαιδευτικά και τα άλλα. Πλούσια ευτυχώς η καταγραφή ιστοριών και, βρίσκοντας παραλληλίες, μισογελάς γιατί στην πλάτη σου είναι φορτωμένη η ιστοριούλα:

"Ο Ντεληχλίμπαμπας"
Τον καιρόν των Βενετσάνων ένας Ρωμιός, ο Ντεληχλίμπαμπας, είχε σπίτια εκεί απάνω στο νησιδάκι, και ήταν δάσκαλος και εδιάβαζε τα παιδιά. Όταν πέθανε, άγιασε. Τον είδανε όμως οι Τούρκοι και είπανε πως ήτανε δικός των άγιος, γιατί τον εβρήκανε σινουτεμένο (περιτετμημένο). Οι Τούρκοι εμοίραζαν εφτάζυμα και γλυκά στ' όνομά του, κι επήγαιναν κι εκαίγανε τόρτσα λαμπάδες στο μνήμα του και μπουγούρι, που είναι λιβάνι καλύτερο από το δικό μας. (Παράδοση Πύλου)

Ν. Γ. Πολίτης, Παραδόσεις- Μελέται περί του βίου και της γλώσσης του Ελληνικού λαού, Αθήνα 1994, τ. 1, σ. 89.

Επερώτηση

Λίγο πριν την αρχή της χρονιάς στα σχολεία, στα φροντιστήρια, στα εκπαιδευτήρια, στα πανεπιστήμια, λίγο πριν το μοίρασμα των βιβλίων ή τη σχεδόν βέβαιη διαπίστωση του αβδηριτισμού ενός φανφαρονικού κράτους που ζει για τις ειδήσεις των οκτώ και τριάντα, το εσπέρας (πώς να τις γεμίσει και πώς να τις αδειάσει),
Λίγο πριν την αρχή και της δικής μου δουλειάς, πάντα λίγο αμήχανα μπροστά στις καινούργιες φυσιογνωμίες της νεότητας,
στέλνω μήνυμα στον κανένα να μου μεταφράσει ως γύμνασμα το παρακάτω:

ΚΑΙ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ, ΤΙ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΠΑΙΔΕΙΑ: ΤΗΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ, ΤΗΝ ΤΕΧΝΙΚΗ, ΤΟ ΔΙΠΛΩΜΑ ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΗΣ, ΠΟΥ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΓΑΜΟ, ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΚΙ ΑΚΙΝΗΤΟ, ΜΕ ΠΛΗΡΩΜΗ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΟΥ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΘΕΝΤΟΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΔΙΑΠΛΑΣΗ ΕΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΜΕ ΤΕΧΝΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΙΚΗΣ ΔΟΜΗΣ, ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΙΠΤΑΜΕΝΗΣ ΦΥΓΗΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΣΤΡΑ ...
-Μάνος Χατζιδάκις

Σημειώσεις
1. Στην επερώτηση δε σημειώνεται το ερωτηματικό. Όμως στη βιαστική ομιλία του (Βλ. Κωνσταντίνος Βήτα, Transformations, 2003, 14. Ιντερλούδιο ΙΙ) ένα ερωτηματικό διατρέχει όλες τις λέξεις του και τις κινεί. Ας χωρίσουμε εδώ είδη ερωτήσεων: Ευθείες, Πλάγιες, Μερικής Άγνοιας, Ολικής Άγνοιας, Ρητορικές, Εναγώνιες: που είναι όπως οι ευθείες, στρίβουν όμως, γωνιάζουν, προς-καθ'εαυτόν.
2. ΓΙΑ: εδώ με τη σημασία του "ή", όπως στα δημοτικά τραγούδια.

Έξοχο το εράνισμα/σύνθεση στο www.physiodifis.blogspot.com
Για δείτε...