Μετά τη ραμαζανική νύχτα

Στο Αμμάν, όταν έρχονται οι μέρες του Ραμαζανιού, έπονται αλαφρόκαρδες οι αντίστοιχες νύχτες. Μικρά τεχνάσματα των καταστηματαρχών επιχειρούν να εξασφαλίσουν κέρδος περαστικό και οι πελάτες που ξέρουν την περιοδικότητα αυτού του παραδοσιακού μάρκετινγκ, δε διαμαρτύρονται: Έξω από ορισμένα καφενεία, ναργιλετζίδικα, βάζουν οι πολυμήχανοι χρωματιστά πανιά, δήθεν για να δοθεί η εντύπωση της γιορτινής τέντας. Μπαίνοντας στο μαγαζί, πολύ καπνισμένο ήδη από την εντατική ναργιλοποσία, ένεκα η αποχή πολλών ωρών από νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, βρίσκει κανείς στα τραπέζια λίγους ξηρούς καρπούς, λούπινα και ίσως κανένα γλύκισμα, και μερικές φορές έναν τραγουδιστή συνοικιακό που τραγουδάει μεγάλες αραβικές επιτυχίες του παρελθόντος. Στο τέλος έρχεται οπωσούν φουσκωμένος ο λογαριασμός. Με τη λήξη της περιόδου, όλα εξαφανίζονται σε μια νύχτα. Όπως οι γητειές στα παραμύθια. Απομένει μονάχα το ίχνος της κόλλας που χρησιμοποιήθηκε για τα πολύχρωμα πανιά ώστε να αρμοστούν στον τοίχο ή στη βιτρίνα. Μα κι ετούτο γρήγορα θα φύγει κάτω από το εργατικό χέρι του Αιγύπτιου υπαλλήλου που θα το τρίψει μέρα τη μέρα.
Έτσι, χτες βράδυ, σα ραμαζανική νύχτα είχα κι εγώ στο σπίτι με αγαπημένους φίλους, μάλιστα ο Άνας έφερε και " 'ατάγιεφ", το γλύκισμα της εποχής. Είπαμε πολλά ευχάριστα, ακούσαμε μουσική, είπαμε όμως και τις στενόχωρες διαπιστώσεις από τα εκπαιδευτικά και τα άλλα. Πλούσια ευτυχώς η καταγραφή ιστοριών και, βρίσκοντας παραλληλίες, μισογελάς γιατί στην πλάτη σου είναι φορτωμένη η ιστοριούλα:

"Ο Ντεληχλίμπαμπας"
Τον καιρόν των Βενετσάνων ένας Ρωμιός, ο Ντεληχλίμπαμπας, είχε σπίτια εκεί απάνω στο νησιδάκι, και ήταν δάσκαλος και εδιάβαζε τα παιδιά. Όταν πέθανε, άγιασε. Τον είδανε όμως οι Τούρκοι και είπανε πως ήτανε δικός των άγιος, γιατί τον εβρήκανε σινουτεμένο (περιτετμημένο). Οι Τούρκοι εμοίραζαν εφτάζυμα και γλυκά στ' όνομά του, κι επήγαιναν κι εκαίγανε τόρτσα λαμπάδες στο μνήμα του και μπουγούρι, που είναι λιβάνι καλύτερο από το δικό μας. (Παράδοση Πύλου)

Ν. Γ. Πολίτης, Παραδόσεις- Μελέται περί του βίου και της γλώσσης του Ελληνικού λαού, Αθήνα 1994, τ. 1, σ. 89.