Ένα παντοτινό καλοκαίρι...

Που έλεγε με το στόμα του θαυμαστικού Βρετανού αποίκου στην Κύπρο, ο Σεφέρης, μετά το "γινόσαστε μελαγχολική Μαργαρίτα"... και την τουριστική περιγραφή των κλιματικών πλεονεκτημάτων της Μεγαλονήσου. Εκεί, στους στίχους, περιπλανιόταν ή καιροφυλακτούσε κι ένας κακομαθημένος σκύλος που γινόταν οικείος και ήταν έτοιμος να ορμήξει πασιχαρής, να λερώσει τα ρούχα των αφεντάδων.
Ένα παντοτινό καλοκαίρι και εδώ, από χρόνια, η Ελλάδα μου (και μια βιαστική ματιά το χειμώνα, ανάμεσα Τριών Ιεραρχών και της γιορτής των Ερωτιδέων με τα τριαντάφυλλα και τα πολυτελή εσώρουχα).
Άπνοια: ξυπνώ με τις μπλούζες μου μουλιασμένες στον ιδρώτα από όνειρα που απλά αναπαράγουν τις βασικές μορφές των ηρώων που κοιμούνται παραδίπλα. Ζεσταίνει η οικουμένη, σκέφτομαι, συγκρίνοντας με τα προηγούμενα χρόνια.
Σύμπνοια: πιο εύκολα συμφωνώ, δεν μπαίνω σε συζητήσεις που θα έφερναν τη σκιά της διαφωνίας. Μπορεί να φτάσει κάποιος στα ίδια αδιέξοδα και την πεισματική σιωπή από μαλακότερες κατεβασιές του λόγου, συμφωνώντας στα δευτερεύοντα.
Συμπόνια: Για τους ανθρώπους μου που μεγαλώνουν, για την ψυχή που μικραίνει, για το διάβημα να στοιβαχτεί η ζωή στα ακουστικά των τηλεφώνων, για τον εαυτό τον ίδιο, όπως περπατάει τα απογεύματα στους δρόμους που τον μεγάλωσαν κι αποφεύγει να χωθεί στο πιο σημαντικό στενό από το φόβο της ανάμνησης- χωρίς πρόσημο, το θετικό ή το μείον, μονάχα με μέγεθος και φωτοσκίαση.
Τέτοιοι καλοκαιρινοί σκύλοι ενδημούν: άλλα έψαχνα, όμως κι αυτά μ'έφεραν στα ελεγεία της Οξώπετρας (συνάγουν οι μελετητές πως εννοεί με τη λέξη ο σκοτεινός το άκρο της προβλήτας, εκεί που πατάς για να επιβιβαστείς στο πλοιάριο που κάνει το γνωστό δρομολόγιο)

Θάλασσα πεινασμένη που ορμάει να φάει μαράζι απ' τα παλιά

ορυχεία σου
Κείνα των κίτρινων καιρών με τον μεγάλο μαύρο σκύλο

Γαβ η αγάπη· γαβ η απάρνηση· γαβ η Μαρία και η
Προσκύνησις των Μάγων γαβ όλα σου τα υπάρχοντα

.............

Α τι να πεις που κι έναν μόνον

Αναστεναγμό ν' ανοίξεις θα σε ρίξει χάμου ο άνεμος

Γαβ η αγάπη· γαβ ο Ιούδας με το φυγαδευμένο βλέμμα του

Γαβ του κόσμου όλου οι αποστάσεις και οι μακρύτατοι καιροί
Δεν ακούγεται πια τίποτε. Κείνο που 'θελε ο Θεός
Η ψυχή μου, η προς στιγμήν αιώνια, το 'νιωσε
Και ξανά βρήκε το νόημα της υλακής του ο σκύλος

(Ελύτης Οδ., Τα ελεγεία της οξώπετρας, Άσημον)