Χωρίς το κοχύλι

Δεν ξέρω τι μ' είχε πιάσει πέρσι τέτοιες μέρες, εννοώ λίγο πριν το Πάσχα, και πήγαινε ο νους μου στα Λαζαροκάλαντα, σε όλες αυτές τις μεταμορφώσεις του Άδωνι. Ίσως που είχα από κοντά παρακολουθήσει τα φεγγοβολητά του θανάτου σε μάτια αγαπημένα. Φέτος σα να μη συμβαίνουν ούτε το ξόδι της Άνοιξης ούτε κι η υπόσχεσή της. Ένα σκαλάκι πιο πέρα πάει η σκέψη μου, στο αρμυρό νερό, στο καλοκαίρι- ακούω αυτά του Τρανουδάκη τα τραγούδια, έλα Χριστέ και Παναγιά: από το 1979, με τα Ρω του Έρωτα... Θυμάμαι που τα έπαιζε (δυο τρία απ'όλα) το κρατικό ραδιόφωνο τα πρωινά.
Και αυτό πολύ με δάγκασε, το κυνοδόντικο. Άκουγα και δεν άκουγα. Ακούω και δεν ακούω.

ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ

Έπεσα για να κολυμπήσω

κι άφησα την καρδιά μου πίσω

Άφησα την καρδιά μου χάμω

σαν το κοχύλι μες στην άμμο

Πέρασαν όλες οι κοπέλες

με τα μαγιό και τις ομπρέλες

Ύστερα πέρασαν οι φίλοι

κανείς δε βρήκε το κοχύλι

Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να 'ν' η αγάπη για να πάω

Έφαγε η θάλασσα το βράχο

κι έμεινε το νησί μονάχο.