Ενός λεπτού σιγή

Με τον Χριστιανόπουλο δεν έχω πάντα τις καλύτερες σχέσεις. Είναι περίοδοι που διαβάζω τα μικρά του, αυτές τις όμορφες εκδόσεις της Διαγωνίου, και χάνομαι στις προσωπικές ιστορίες του. Άλλα χρόνια, δεν τις αντέχω αυτές τις ίδιες ιστορίες. Άλλοτε δεν ξέρω να αποφασίσω αν μου αρέσουν τα πεζά του περισσότερο από τα ποιήματα ή μήπως το αυτοβιογραφικό του εκείνο που άκουγα στο ραδιόφωνο κι αργότερα το βρήκα σε βιβλίο (εκείνην την υπέροχη σειρά -πώς την έλεγαν; "Εν Θεσσαλονίκη";- αυτοβιογραφικού πόνου που είχε ετοιμάσει ο 9,58 στη Θεσσαλονίκη και που απορώ γιατί δεν την ψηφιοποιούν να την αποστείλουν στα σχολεία, μήπως και φωτιστεί κανένα παιδί από τις δυνατότητες της γλώσσας).

Κι ήρθε η ιδέα του Επενδυτή να ξαναβγάλει, αυτήν τη φορά σε δίσκους ακτίνας, τις αναγνώσεις της "Λύρας". Μάζεψα ό,τι πρόλαβα στο σύντομο ταξίδι του χειμώνα και τα άκουσα εδώ, ενώ έξω από το παράθυρό μου τα παιδιά παίζουν μπάλα και προτρέπουν ο ένας τον άλλο με μεγαλόφωνα "Γιάλλα Φαρίιντ", "Χοτ Μουχάνναντ". Η φωνή, αυτό που λέω "αντηχείον της ψυχής", αυτό που με κάνει δύσκολο να μιλήσω στο τηλέφωνο σε ανθρώπους που δεν ξέρω... Ή, πάλι, με καταθλίβει αμέσως, αν ακούσω έναν τόνο απροσδόκητο, και βιάζομαι να αποτελειώσω την κουβέντα και να μπω δικαιωματικά στο χάος του εσωτερικού ψιθυρίσματος. Έτσι ξανάκουσα τη φωνή του Χριστιανόπουλου που, από μόνη της, δεν μου αρέσει. Αλλά... Έτσι όπως διάβαζε τους τίτλους των συλλογών και των ποιημάτων, είχε μια ελάχιστη παύση κι ένα θόρυβο σα να γύριζε μέσα του σελίδες και όλο πιο βαθειά να βυθιζόταν στον Ανυπεράσπιστο Καημό. Σα να έλεγε "Ωωωχ βάσανα, το έγραψα κι αυτό. Φτάνει πια." Και μου φάνηκε τόσο αληθινή ώστε ξεδιάλεξα δυο-τρία ποιήματα για τους φοιτητές του δεύτερου επιπέδου, κι έτσι λογαριάζω να εμπλουτίσουμε φέτος το ανθολόγιό μας, με φωνές που εκμυστηρεύονται. Τι διάλεξα; Κάτι που να έχει και λίγη μουσική ποικιλία, από εκείνα που ο Χατζιδάκις μελοποίησε.

Παραδείγματος χάριν:
Ντίνος Χριστιανόπουλος (2)

Ενός λεπτού σιγή

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά ,

έναν ώμο ν'ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μια φορά;

είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους;

σφίγγω- clasp, grasp, grip, τρυφερός-tender, ώμος-shoulder, ακουμπάω- touch, let aside, πίκρα- bitterness, sorrow, κορμί=σώμα, υπερασπίζομαι-defend, έξαψη-excitement,
κοκκινος>κοκκινίζω, έστω-let it be, even , κρατάω- keep, hold, (κρατάω ενός λεπτού σιγή: observe one minute's silence), απεγνωσμένος-desperate

In this poem, Hristianopoulos, addresses the privileged plural subject "Εσείς", the ones who succeeded in finding their alter ego, their missing halves according to Aristophanes' account about love as it appears in Plato's Symposium. The tone suits the role of the Prosecutor who talks on behalf of the less fortunate.

Exclusion, despair, grievances (personal exclusion, etc, this is) are usual themes in his poetry. From another point of view, he does nothing unusual, given the inner rhetoric that develops each one of us, dialogs and monologues of justification, excuse, acceptance and glorification of the subject.

--Η Ραφήφ στράφηκε τότε και μου είπε, για να ζητά ενός λεπτού σιγή, θεωρεί αυτούς τους ανθρώπους και τον εαυτόν του πεθαμένους. Πεσόντες, της λέω.

Νομίζω ότι ειρωνικά είχε πει ο Δημαράς πως η βασιλική οδός της σύγχρονης πεζογραφίας μας περνάει από τη Θεσσαλονίκη. Κι όμως, ο Ιωάννου, ο Χριστιανόπουλος, ο Καζαντζής, πράγματι υποδεικνύουν μια βασιλική οδό: την εξομολόγηση ως το μεγάλο θέμα, όχι ως μέθοδο ή παρενθετικό πείραμα.