Mother's Day

Today, again, mother's day eve (and, by coincidence, the birthday of the Prophet). The new glory in Amman's marketing (these short-lived fireworks that do not proceed to become fashions), are the balloon gates standing in front of the entrances of the florists'.
Third year in a row that the mark appears in my blog pages. The same feeling of an unfinished business of never adequately expressed feelings: I do not just mean the mellow love issues, the chocolates and flowers shaped in hearts and the small cards that contain nothing but commonplaces. I have in mind a whole set of complexities, many delicate and contradictory things, pictures in my drawers, few in the card of my mobile phone, others still awaiting at some small surface of the camera to be downloaded and, luckily, processed. Third year that I celebrate it in advance through representative: Al Mama, the mother of my favorite friend, and always with an excess in calories.
Concerning my own mother, normally it is a phone call, in early May (different occasion in parts of Europe, different flowers and light conditions) and a gift which will reach her dear hands sometime in late June, "Stop doing that, stop bringing me stuff, you know I do not long for anything of these, except your visit". It has been several years now that I use a form of her name, having canceled the title of "mom" and having kept all the deep sensation her aging figure brings along. And to me.
Και τι καλύτερο, εννοώ τι φροϋδικότερο, από λίγο ενοχικό Χριστιανόπουλο, για να συνεχίσω την παράθεση των στιγμών της περασμένης εβδομάδας; Καταλαβαίνω και τη σκηνή πολύ καλά και τον τίτλο: τη φαντάζομαι αυτή τη γυναίκα δίπλα σε καλοριφέρ, σε ένα από εκείνα τα κουρασμένα διαμερίσματα του παλιού κέντρου της Θεσσαλονίκης, κάπου στην Αγίου Δημητρίου, έστω στη Φιλίππου, ή και στην Κασσάνδρου. Δε θέλω να εξακριβώσω τη διαδρομή της επιστροφής του, ούτε με νοιάζει που έμενε στην Άνω Πόλη για ένα διάστημα, έπειτα στις Σαράντα Εκκλησιές. Η εικόνα είναι δίπλα σε καλοριφέρ, στην Αγίου Δημητρίου, με τη σύνοψη, την Ιερά Σύνοψη, και τα στεγνά χείλια που ψιθυρίζουν κι ενώ λένε, σκέφτονται άλλα χίλια.
Δε γυρνώ ποτέ αργά. Τα παλιά μας σπίτια εμφανίζονται μόνο σε όνειρα, με τους διαδρόμους τους περιπλοκότερους, με τα εργόχειρά της ακόμα ατέλειωτα, να μετρά κάτω από τη λάμπα, μια γεωμετρία δική της. Δεν κοιτά και δεν κρατά την ώρα, μόνο περνά τη χρυσή κλωστή από ένα τετράγωνο και χαραγμένο πια κομμάτι μελισσοκέρι και ξαναβυθίζεται στο βυσσινί βασικό μοτίβο. Ποια σύνοψη βέβαια; Νομίζω πως αφότου μας είδε να μεγαλώνουμε έπαψε να πιστεύει σε ο,τιδήποτε ξεπερνά την ανθρώπινη μορφή και το μέτρο του αδύναμου ανθρώπου. Χρωματικά όμως, γι'αυτήν την πίστη της, βυζαντινίζει κεντώντας τα δικά της άμφια κι όλο μετρώντας.

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ποιήματα

Τύψεις

'Οσο περνούν οι μέρες και μακραίνει

η ηλικία της σεμνότητας, αισθάνομαι

τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου

Από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν:

δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια,

φώτα που πέσαν πάνω μου ανελέητα,

λόγια πιο πρόστυχα κι απ΄τις χειρονομίες-

μα πιο πολύ η όψη της μητέρας μου,

όταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκω

μ'ενα βιβλίο στο χέρι να προσμένει

βουβή, ξαγρυπνισμένη και χλωμή.

-------------------------

μακραίνω-prolong, σεμνότητα-decency, ανεπαίσθητος-imperceptible, faint , ραγισματιά-crack, εντός=μέσα, πληθαίνω-grow in numbers ,

χαμηλωμένος-lowered, ανελέητος- merciless, πρόστυχος- obscene , χειρονομία-gesture, όψη-appearance , γυρνώ=γυρίζω, προσμένω=περιμένω, βουβός-mute , ξαγρυπνισμένος-sleepless, χλωμός-pale .

Dinos Hristianopoulos, has been for the last fifty years one of the characteristic poetical voices of Thessaloniki, representing an absolutely personal experience, applying a confessional tone. His poetry is heavily subjective and it opens a window to some kind of a personal mythology. It becomes a recognizable pattern and continues the poetical school of Constantine Cavafy, in a way, both in terms of stylistic preferences and its preferred topics, at least at the ones that have been roughly classified as "sensual poems".