Έπεα - Ιουνίου λόγος

Στο πίσω τραπέζι, χτες βράδυ, δίπλα στα δέντρα που φαίνονταν από το Πεδίον του Άρεως, δίπλα στα δέντρα που σώπαιναν και κοντανάσαιναν όταν ο αέρας ξάφνου τα ξεσήκωνε λίγο με υποσχέσεις. Στο πίσω τραπέζι παρέα πενηντάρηδων, διαφορετικού βαθμού διάβρωσης ή ανοξείδωτου.
Λέει υψίφωνη:
"Πέντε αστέρων καλή μου, πέντε.
Όλο το Πεταλίδι ένα ξενοδοχείο!
Βλέπαμε από τον εξώστη μας τις πισίνες, μεγάλες, παντού πισίνα,
Και δέντρα και η θάλασσα βέβαια, πιο πέρα.
Εκείνο το πρωινό... μμμ...
Ένας μπουφές απ'εδώ μέχρι πέρα (κι έδειξε το εδώ: τα κάγκελα του άλσους, το πέρα : η απέναντι πολυκατοικία, καμιά σαρανταριά μέτρα μακρύτερα) δεν υπερβάλλω, μα βεβαίως Πέντε αστέρων, καταλαβαίνεις καλή μου"
Οι άλλοι τρεις ψιθύριζαν θαυμαστικά. Ο σύζυγος ένευε σα μαρκαδόρος φωσφορικός υπογράμμισης για το ακριβές του λόγου.
Πέντε το σύνολο, όσοι και οι αστέρες, όσοι κι εμείς παραδίπλα.
Σκέφτηκα αυτομάτως του Μάριου Ποντίκα την ατάκα από τις Εσωτερικές Ειδήσεις, αν δε μου βάζει τρικλοποδιές η μνήμη: "Φάγαμε κι ένα γουρουνόπουλο, σα μωρό, σα μωρό"