Φωνή

Πίσω και ψηλότερα το Κάστρο. Πιο κάτω και δεξιά η Παναγία, με τον τουριστικό φωτισμό.
Εφαπτόμενο το Εθνικό Κολυμβητήριο, όπου πριν λίγο ολοκληρώθηκαν αγώνες και απονομές μεταλλίων σε παίδες κι εφήβους. Εγώ δε με φίλους που δεν αξιώνομαι να βλέπω συχνά.
Υπεράνω όλων, ζώντων και αιωνίων, όμως στέκονται η φωνή και η μουσική: Χτες το βράδυ, ως μέρος των εκδηλώσεων του 9ου Φεστιβάλ Παπαϊωάννου, ήταν η σειρά της Σαβίνας Γιαννάτου και των εξαίρετων μουσικών των Primavera En Salonico- Κώστας Βόμβολος (ακορντεόν, κανονάκι, kalimba), Γιάννης Αλεξανδρής (ταμπουρά, ούτι, κιθάρα), Μιχάλης Σιγανίδης (κοντραμπάσο), Κυριάκος Γκουβέντας (βιολί, βιόλα), Χάρης Λαμπράκης (νέι) και Κώστας Θεοδώρου (κρουστά). Καθώς τραγουδούσε η Σαβίνα Γιαννάτου κι έβλεπα πώς η μορφή της μπήκε σε μια άλλη ηλικία και πώς η φωνή ήταν η ίδια, ίσως δυνατότερη, τη θυμήθηκα την πρώτη φορά που την άκουσα από κοντά, το 1986, κι άλλες. Όπως εκείνο το βράδυ που είχε εμφανιστεί μετά τη Nina Simone και την ηλεκτρική σομπίτσα της μέσα στο πνίγος του καλοκαιριού στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Τα τραγούδια τα ήξερα, τα Ισπανοεβραίικα, τα της Μεσογείου. Όμως μου έκανε εντύπωση πόσο όμορφα εξελίχθηκαν οι μουσικοί, τι ωραία που τζαμάριζαν σχεδόν στο ύφος της Τζαζ, όλοι.

Τα νάι και το κανονάκι ως τζαζ όργανα... Έξοχα. Μου άρεσε επίσης το κλείσιμο της Σαβίνας που ερχόταν ως εφτάζυμο αντίδωρο στη ρητορική του Δημάρχου και κάθε τοπικού παράγοντα. Ερμήνευσε ένα σλαβόφωνο τραγούδι από την περιοχή της Φλώρινας. Ελπίζω να μη βγάλουν σήμερα πρωτοσέλιδο το άστρο της Βεργίνας σε μαύρο φόντο.