Nequaquam Vacuum ( αλλά και Μηδένα προ του τέλους μακάριζε...)
Amman of an Expat. "Jordan first", concerning the details of events, that really occur: impressions, job, friends... Other places second, concerning the details that appear in dreams and memory-work and they really occur as well.
Monday, May 31, 2010
A State specialized in Piracy
Israel managed pretty well in wasting all its halo as a state of troubled victims. In reality its actions against Gaza, its continuous attitude in the West Bank, and its totalitarian methods for more than 50 years, build gradually an immense wave of disapproval and disgust towards its policy. By it being so victorious, it prepares itself to become a fair loser in terms of international policy. Last night its commandos raided against the international flotilla which was expected to deliver humanitarian aid to the Palestinians of Gaza who get daily strangulated 17 months after the murderous attack against their territories by the Israeli army. The reports refer to some 2 to 16 killed activists and a larger number of wounded who were transported to a hospital of unknown location. Hence, the State of Copy-Paste, gathering irrelevant populations to Palestine, exploiting the guilt of the European West and the short-sighted plans of post-war U.S. concerning the superpower antagonism in the M.E., after it deprived the legal national rights of Palestinians in 1948, 1967, after it occupied lands of neighbouring states (Lebanon, Syria, Egypt), after it imposed a life of misery in the West Bank and the Gaza Strip upon successive generations of Palestinians who saw their youth wasted in massive attacks and funerals, now continues its piratical legacy, by raiding against boats of various registered flags carrying international humanitarian aid, near a shore that belongs to the Palestinian people. I do not have any good feelings left towards these pirates. They should be isolated, and expelled from the international community. Enough with excuses!
Στη Νεκρή θάλασσα η καταφρόνια είναι η πραμάτεια του κανενού, όξω απ' το νου
Καρδιά και στόχαση πήζουν στ΄αλάτι που είναι πικρό σμίγουν τον κόσμο τον ορυχτό,
THIS IS THE PLACE, GENTLEMEN ... Γ.Σ. Σεφέρης, Ο Στράτης Θαλασσινός στη Νεκρή θάλασσα
Τι ευχάριστη έκπληξη όταν, πριν κάμποσα χρόνια κοντά στο Νυμφαίον της Γέρασας, αυτής της μαγικής έρημης πόλης στα βόρεια του Αμμάν, μας πλησίασε και μας μίλησε με καλά ελληνικά και διάθεση επικοινωνίας για το "άλλοτε" και το "τότε" μεσήλικας Ιορδανός από την περιοχή! Δίπλα μας άρχιζε απότομη και μνημειακή η κλίμακα που κατέληγε με διαλείμματα στο ναό της Αρτέμιδος. Γύρω μας η άνοιξη κρατούσε ακόμα αντίσταση με τα λουλούδια, τα αγριόχορτα. Δε θυμάμαι πια το όνομά του όμως είχε σπουδάσει στα νιάτα του στη Θεσσαλονίκη, στο ΤΕΦΑΑ, που δεν ξέρω αν τότε λεγόταν έτσι ή πιο παλιομοδίτικα, Γυμναστική Ακαδημία. Είχαν μείνει ακόμα στη γλώσσα του τα λάμδα τα γλυκά της πόλης. Οι περιστάσεις τον έφεραν πίσω και τον έκαμαν διαπιστευμένο ξεναγό στον αρχαιολογικό χώρο της Γέρασας. Άλλωστε ζούσε λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο χαμηλά, στο σύγχρονο Τζέρας. Τη συνάντηση τη θησαύρισα ως ευτυχή εξαίρεση. Όμως ήρθαν χρόνια δύσκολα και στο μεταξύ άρχισα να έχω, ανάμεσα στ' άλλα, την ευθύνη να διοργανώνω το ελληνικό μέρος των εξετάσεων γλωσσικής δεξιότητας για τους υποψήφιους της Σχολής Ξεναγών που λειτουργεί υπό την εποπτεία του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού της Ιορδανίας. Με συναδέλφους άλλων ειδικοτήτων παρατηρήσαμε ότι σταδιακά το κύμα υποψήφιων ξεναγών φούσκωσε. Προχτές οι σκάλες του Τμήματός μας γέμισαν με ανθρώπους (για να είμαι ακριβής μόνο με άντρες) κυρίως από 30 χρονών και πάνω. Μου έτυχε να εξετάσω στα γραπτά και τα προφορικά οδοντιάτρους και μηχανολόγους μηχανικούς περίπου 50χρονους. Τους ρώτησα με ενδιαφέρον για να καταλάβω την αιτία: "δεν υπάρχει δουλειά στο ιατρείο πάντα", "έχω παιδιά που σπουδάζουν και τα έξοδα είναι πολλά", "το βλέπω ως αξιοπρεπή ευκαιρία μερικής απασχόλησης", "ο οικοδομικός και κατασκευαστικός οργασμός έχουν παγώσει τελευταία και με έχουν ουσιαστικά απολύσει"... Πολλές ιστορίες, πολλά δρομολόγια, πολλή αγωνία. Οι υποψήφιοι για τα ελληνικά δεν είναι πολλοί, 4-5 κάθε φορά. Αλλά αν δει κανείς τι γίνεται με τα ισπανικά, τα ιταλικά και τα γερμανικά, θα μείνει έκπληκτος. Δεν ξέρω αν η επιτυχία της Πέτρας να συμπεριληφθεί στο σύγχρονο κατάλογο των επτά Θαυμάτων του Κόσμου (εκεί που ξέμεινε ασθμαίνουσα χωρίς αρκετές ηλεκτρονικές ψήφους η Ακρόπολη) έφερε τόσο κόσμο στη χώρα κι αν καταφέρουν τελικά τόσοι επίσημοι ξεναγοί να οικονομήσουν τις ζωές τους. Η μαζικότητα έχει τις συνέπειές της- ή, να πω, τις επιπτώσεις της; Τελευταία, με την αιτιολογία της αντικειμενικότητας, μας ζητήθηκε να μετατρέψουμε το διαγώνισμα σε παράθεση ασκήσεων κλειστού τύπου. Υποδείχτηκαν μέθοδοι απαντήσεων επιλογής μεταξύ πολλαπλών επιλογών κι αντιστοιχίσεων. Καταργήθηκε το τμήμα παραγωγής γραπτού λόγου. Ζητήθηκε η βιντεοσκόπηση σύντομων προφορικών συνεντεύξεων. Μετά βίας κράτησα μικρή ενότητα συμπλήρωσης αντιθέτων, έτσι ώστε να μπορώ να δω το γραφικό χαρακτήρα των υποψηφίων. Και φαντάζομαι ότι η βιντεοσκόπηση θα λιγοστέψει και τις ιστορίες που άκουγα και μάθαινα.
(αναρτήθηκε πρώτα στις Φρυκτωρίες- τις οποίες φυσικά και υπογραμμίζει ο ορθογραφικός τυφλοσούρτης αδυνατώντας να αναγνωρίσει...)
...Since I left the naïvetés of childhood behind me I no longer wish to retrieve the dead so that they come back as I have known them in my past or theirs. I do not want to recapture Deir Ghassanah as it was or my childhood in it as it was. I know the meaning of time passing. But this is no metaphysical matter. I know what it means for cities and villages to be under occupation. In the last few days Ramallah told me a great deal about what the Occupation had done to it. And now the village tells me the same story. Even at the moment of the return after a long absence, the moment that tempts the most hard-headed to lose themselves in romantic mists, I found no tear to shed over the past of Deir Ghassanah and no yearning to recreate the village as it was in my childhood. But questions about the crime of occupation made me think about the extent of the 'handicapping' practiced by the Israelis. I have always believed that it is in the interests of an occupation, any occupation, that the homeland should be transformed in the memory of its people into a bouquet of 'symbols'. Merely symbols. They will not allow us to develop our village so that it shares features with the city, or to move with our city into a contemporary space. Let us be frank: when we lived in the village did we not long for the city? Did we not long to leave small, limited, simple Deir Ghassanah for Ramallah, Jerusalem, and Nablus? Did we not wish that those cities would become Cairo, Damascus, Baghdad and Beirut? The longing always for the new age. The Occupation forced us to remain with the old. That is its crime. It did not deprive us of the clay ovens of yesterday, but of the mystery of what we would invent tomorrow... Mourid Barghouti, I saw Ramallah (transl. Ahdaf Soueif), 2000
...Αφότου άφησα πίσω μου τις αφέλειες τις παιδικής ηλικίας, δεν πασχίζω πια να ανασύρω τους νεκρούς, ώστε να επιστρέψουν όπως τους ήξερα στο παρελθόν μου ή στο δικό τους παρελθόν. Δε θέλω να ξανάβρω το Ντέιρ Γασάνα όπως ήταν ή να βρω τα παιδικά μου χρόνια εκεί, όπως υπήρξαν. Ξέρω τι σημαίνει το πέρασμα του χρόνου. Μα δεν το εννοώ ως μεταφυσικό ζήτημα. Ξέρω τι σημαίνει για τις πόλεις και τα χωριά να βρεθούν υπό κατοχή. Τις τελευταίες μέρες, η Ραμάλα με δίδαξε πολλά για το τι της επέφερε η Κατοχή. Και τώρα το χωριό μού ξαναδιηγείται την ίδια ιστορία. Ακόμη και τη στιγμή της επιστροφής μετά από απουσία μακρά, εκείνη δηλαδή τη στιγμή που κι ο πιο ξεροκέφαλος λυγίζει και χάνεται στη θολούρα του αισθηματισμού, δεν μπόρεσα να χύσω ούτε ένα δάκρυ για το παρελθόν του Ντέιρ Γασάνα ούτε κατάφερα να βρω την επιθυμία να ανασυνθέσω το χωριό όπως ήταν σαν ήμουν παιδί. Όμως ζητήματα σχετικά με το έγκλημα της κατοχής μ' έκαναν να συλλογιστώ το βαθμό "αναπηρίας" που επιφέρουν οι πρακτικές των Ισραηλινών. Πάντα πίστευα ότι είναι προς το συμφέρον ενός κατοχικού καθεστώτος, όποιου κατοχικού καθεστώτος, να μετατρέψει την πατρίδα στη μνήμη του λαού της σε ένα συνονθύλευμα συμβόλων. Σκέτων συμβόλων. Δε θα μας επιτρέψουν να αναπτύξουμε το χωριό έτσι που να μοιράζεται χαρακτηριστικά απ΄τη ζωή της πόλης, ή να προχωρήσει μαζί με την πόλη στη συγχρονία. Ας το πούμε ξεκάθαρα: όταν ζούσαμε στο χωριό, δε λαχταρούσαμε την πόλη; Δε θέλαμε να αφήσουμε πίσω μας το μικρό, περιοριστικό, απλοϊκό Ντέιρ Γασάνα για να βρεθούμε στη Ραμάλα, την Ιερουσαλήμ, τη Νάμπλους; Δε λαχταρούσαμε να γίνουν αυτές οι πολιτείες σαν το Κάιρο, τη Δαμασκό, τη Βαγδάτη και τη Βηρυτό; Είναι ο πόθος για τη νέα εποχή. Η Κατοχή μάς εξανάγκασε ν' απομείνουμε με το παλιό. Αυτό είναι το έγκλημά της. Δε μας στέρησε το χτιστό φούρνο του χτες. Μας στέρησε το μυστήριο για το τι θα μπορούσαμε να εφεύρουμε στο μέλλον...
Μουρίντ Μπαργούτι, Είδα τη Ραμάλα, 2000 (μτφρ. Βασίλης Οικονομίδης)
Δύστροπη κι όμως ευφάνταστη και συναρπαστική γραία η Ιστορία κεντάει στο σκαμνάκι της, όπως η Αποσώστρα του Παπαδιαμάντη. Κι όπως όλοι την αφήνουν κατ'ουσίαν μονάχη (κάτι τηλέφωνα στις γιορτές, κάτι κάρτες, υποσχέσεις για καλοκαιρινά ανταμώματα) εκείνη ψιθυρίζει και τα τέσσερα ντουβάρια την ακούν ξαφνιασμένα, μόλο που τα άκουσαν συχνάκις. Κι όσο τα κλωθοφέρνει στον καθαρόν της νου, τόσο ξεπηδούν οι λεπτομέρειες, τα εγκλήματα, οι απουσίες, οι πνιγμοί, οι φασουλήδες κι οι χασάπηδες. Κι όσο σκέφτεται τις φυσιογνωμίες, ιδιαίτερα εκείνους που πήγαν ανυποψίαστοι, αθώοι κι από την πολλήν αθωότητα μοιραίοι, παίρνει βυσσινιές κλωστές κι ανιστορεί. Εδώ ένα κέντημα (Χατζιδάκις, Γκάτσος, Θεοδωράκης, από τα Παράλογα).
Ελλαδογραφία
Τω καιρώ εκείνω ο ακμαιότερος κλάδος της πελασγικής δρυός εκάλυπτε τρεις οικισμούς πέριξ του μυστηριώδους Βράχου της Ακροπόλεως Αλλά μετά τα δραματικά γεγονότα της Μεσοποταμίας, τα οποία οδήγησαν εις την έξωσιν των πρωτοπλάστων εκ της κοιλάδος του Τίγρεως και προεκάλεσαν σύγχυσιν εις τας φρένας των ανθρώπων, οι οικισμοί των Αθηνών ήρχισαν να πληθύνονται παραλόγως. Αποτέλεσμα υπήρξεν η αλματώδης επέκτασις της πόλεως καιη δημιουργία του λεγομένου "άστεως", το οποίο κατά τους αρχαιοπλήκτους ιστορικούς εμεγαλούργησε και περιεβλήθη την αίγλην της αιωνιότητος. Επίσκοποι και προεστοί κατακτητές και στρατηλάτες επαναστάτες και αστοί της ιστορίας οι πελάτες.
Αλλά οι αρχαίοι Θεοί, εν τη μερίμνη των δια τα υπόλοιπα πελασγικά φύλα,απεφάσισαν την βαθμιαία κατάρρευσιν των Αθηνών ως ηγέτιδος πόλεως και την απαλλαγήν του Ελληνισμού, ως εθνικού πλέον συνόλου, εκ των κινδύνων του συγκεντρωτισμού. Κατά τους επόμενους μακρούς αιώνας κατεβλήθησαν αρκεταί προσπάθειαι δια την αναβίωσιν του παλαιού άστεως, αλλ' αύται απέβησαν άκαρποι. Ευτυχώς δε, διότι κατά την νεωτέραν και σκληροτέραν δοκιμασίαν του γένους, η εκ νέου κυριαρχία των Αθηνών, θα απεδυνάμωνε τας κορυφάς καιτας πεδιάδας της πελασγικής γης, αι οποίαι διεμόρφωσαν την οριστικήν φυσιογνωμίαν της φυλής καικατηύγασαν δι' ανεσπέρου φωτός τους ομιχλώδεις ορίζοντας της περιδεούς ανθρωπότητος.
Στο Σούλι και στην Αλαμάνα κάναμε φως τη συμφορά θα μας θυμούνται τάχα μάνα καμμιά φορά;
Ματαία ελπίς. Ουδείς τους ενεθυμήθη ως ζώσας αιωνιότητας, ουδείς τους κατενόησεν εις τας πραγματικάς των διαστάσεις. Και αι Αθήναι, καταστάσαι πρωτεύουσα νεοπαγούς κράτους, ήρχισαν να προετοιμάζονται δια την εκ νέου απορρόφησιν της ικμάδος του έθνους. Αλλά η προγονική κληρονομία δεν είχεν εξ ολοκλήρου σπαταληθή καιοι μεταγενέστεροι αδελφοί του μικρού Χορμόπουλου, εκ των Ηπειρωτικών ορέωνκαι εξ όλων των στενωπών της αθανάτου πατρίδος,διέπλευσαν την Αχερουσίαν της μοίρας των, με την γαλήνην του μαρτυρίου και της θυσίας. Και τα βαρβαρικά έθνη ηπόρησαν και κατ' ιδίαν εκάγχασαν - ακριβώς όπωςαι Αθήναι.
Χτυπάτε της οργής, προφήτεςκαμπάνα στην Καισιαριανή νά 'ρθουν απόψε οι Διστομίτες νά 'ρθουν κι οι Καλαβρυτινοί με σπαραγμό κι απελπισίαγια τη χαμένη τους θυσία.
Ακούω τα νέα, παρακολουθώ με ξένα σχόλια τις διαδηλώσεις, τη βία, το υβρεολόγιο εντός του Κοινοβουλίου. Έτσι κι αλλιώς, δεν είναι ικανή η αρχιτεκτονική του άχαρου Οθωνικού ανακτόρου να μεταβάλει τις συνήθειες και το λόγο των υψηλόμισθων παρεπιδημούντων κοτζαμπάσηδων. Σχεδόν πετάγομαι αξημέρωτα με το αίσθημα του κενού, να αρπαχτώ από τη ράχη του βιβλίου που διαβάζω, γιατί τέτοιες ώρες μεταξύ ύπνου και ξύπνου παίρνουν τα χάρτινα αντικείμενα τις μαγικές τους διαστάσεις... Η κανονική σελίδα γίνεται σχεδία- προς τα πού όμως πλέει;... Έπειτα μαθαίνω για τους θανάτους των τραπεζικών υπαλλήλων. Αρχίζει το όλο πράγμα να παίρνει τις διαστάσεις άγους. Πρώτα οι αυτοκτονίες των απελπισμένων, τώρα η απροσεξία ή κι ο δόλος της ανθρωποθυσίας. Σκέφτομαι τον ποιητή που είδε και είδε στις λεωφόρους των Αθηνών όσο κυκλοφορούσε παραγνωρισμένος μέχρι το βαθύ γήρας. Φωτιές,αληθινούς εφιάλτες που οι άλλοι τους παίρναν για υπερρεαλιστικά γυμνάσματα. Όμως συζητούσε, όπως του επιτρεπόταν, με άλλους πλάνητες.
O Mότσαρτ μ' ένα μαύρο σκύλο τριγυρίζει τα καμμένα σπίτια· ψάχνει κει μέσα στην καφτή τέφρα και την καρβου- νίλα. Σε μερικές γωνιές δεν έχουν ακόμη σβήσει οι φωτιές...
―ΠAPAΞENO -λέει- ΠOYΘENA ΔEN AKOYΓETAI ΠIA H MOYΣIKH MOY...
Στις καταστάσεις τραύματος μιλούν συχνά για τις στρατηγικές με τις οποίες επιχειρεί η ταλαιπωρημένη ψυχή να βγάλει άκρη, να φτιάξει με τα ελάχιστα έναν φράχτη πριν πηδήσει στον γκρεμό που βλέπει κιόλας ξεκάθαρα. Εκεί επεμβαίνει η άρνηση αποδοχής, η γελοιογραφική αποτύπωση, ο εξωραϊσμός, εν γένει ό,τι κάνει το πικρό γλυκό. "Όλα μια ιδέα είναι" λοιπόν; Παραθέτω δύο αντιδράσεις στα δραματικά νέα περί των ανακατατάξεων που διαφαίνονται στο Ελληνικόν. Γιατί το διακύβευμα δεν είναι μόνον κάποια χρήματα που, καθώς θα μας λείψουν, θα δυσχεράνουν τη ζωή μας βέβαια. Αντίθετα, είναι κι άλλα: κοινωνικά κι εργασιακά δικαιώματα, προϋποθέσεις για ατομικές και πολιτικές ελευθερίες, το δικαίωμα στην ασφάλιση, την υγειονομική περίθαλψη, τη συμμετοχή σε πολιτιστικά αγαθά, τέτοια πράγματα. Περισσότερο απ' όλα ξεβολεύει η συνειδητοποίηση ότι η ζωή που βίωνε το υποκείμενο ως κανονική ήταν μια μασκαράτα, κι ότι μετά το Τριώδιο έρχεται η Σαρακοστή. Δεν έχω ψευδαισθήσεις για τις υποτιθέμενες αρετές της πενίας, για αναδιανομή και δικαιοσύνη. Κανείς δε φαίνεται να πιστεύει ότι υπάρχει κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τους πολιτικούς και τις λίγες χιλιάδες τσόγλανους προστατευόμενους. Εννοώ μια κολυμβήθρα Σιλωάμ για την πολιτεία και το ήθος τέτοιων ανθρώπων. Έτσι κι αλλιώς, φρόντισαν αυτοί και μοναστήρια να ανακαινίσουν ώστε ως ανακαινιστές να βρουν το πορθμείο για τη θεϊκή νήσο των Μακάρων και πισίνες να φτιάξουν προς αναψυχήν και τέρψιν τόσο στο σπίτι στην πόλη όσο και στα εξοχικά. Σε άρθρο των ΝΕΩΝ αναφερόμενο σε δημοσίευμα του γερμανικού Spiegel, ιδού πώς αντέδρασε ο αναγνώστης με το προσωνύμιο "Αχαιός": "Ελπίζω να μείνουν για πάντα και να μην φύγουν ποτέ μπάς και γίνουμε ποτέ σύγχρονο κράτος και πάψουμε να είμαστε μπανανία.Οπως όλοι καταλαβαίνετε, μόλις κάνουν ότι φύγει το ΔΝΤ οι απατεώνες και άχρηστοι πολιτικοί που έχουμε στην Ελλάδα θα υποκύψουν στους εργατοπατέρες με αποτέλεσμα πάλι να χρεοκοπήσουμε κυρίως λόγω των Δημοσίων Υπαλλήλων και της ρεμούλας που παίζει στο Δημόσιο.,Οπότε, όχι 10 χρόνια επιτήρηση, 100 χρόνια επιτήρηση και να μην φύγει ποτέ το ΔΝΤ απο δώ."
Με λίγα λόγια, "σφάξε με Αγά μ', ν' αγιάσω". Παράξενο, λέω, όμως που προηγούμενες επιτηρήσεις δεν οδήγησαν σε χρηστή διοίκηση, μα σε περισσότερη απατεωνιά με συνεργασία. Είναι αφέλεια συχνή στην κοινή γνώμη η φανταστική υπόθεση ότι κάπου στη Δύση ζει ένα είδος αγνών πουλιών, καπιταλιστών μα προτεσταντών, άτεγκτων μα αγνών που θυσιάζεται για την ιδεώδη λειτουργία του συστήματος. Όπως τους υπαινίσσεται ο Max Weber. Τέτοιο είδος δεν υπήρξε ποτέ. Τα συστήματά τους ήταν αποδοτικά και σώρευσαν πλούτο γιατί ρήμαξαν τις αποικίες, κατέκλεψαν τις ζωές των Ευρωπαίων δύο φορές στον 20 ο αι., πούλησαν οπλισμό και προστασία νταβατζή ήδη από τον 19 ο αι., πλούτισαν με τις πρώτες ύλες άλλων φτωχών χωρών που τις αγόρασαν με όρους διομολογήσεων. Έπειτα είναι και οι λογοτέχνες, οι δημοσιολόγοι και οι μεταξύ τους επιμειξίες. Χαριτωμένα κείμενα, νοσταλγικά. Αφορούν την ανάμνηση της παιδικής ηλικίας και τις ενθυμήσεις από κουτσουρεμένες αφηγήσεις των άλλων. Σημειώνει, επί παραδείγματι, ο Γιάννης Ξανθούλης τα παρακάτω: "Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους ... Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου.Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους.Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας .Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας .Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας ... Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών. Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια ...ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; Ποιος θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις ...Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τριτοκοσμικούς. Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει ...ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας".
Έκπληκτος διάβαζα το κείμενο αυτό που μου απέστειλε φίλη τις προάλλες. Παίζοντας με τις λέξεις, βάζοντας στο σέικερ ακραίες εικόνες ανάμεικτες, δημιουργεί ο λογοτέχνης ευχάριστο σύννεφο. Αυτή είναι η μερίδα του στο λόγο. Κάτι θυμόμαστε από τα σχολικά αναγνωστικά, κάπως ωραίο ήταν το φαγητό στα οικογενειακά τραπέζια των παιδικών χρόνων, κάπως πιο λιγνοί ήταν οι άνθρωποι κι οι φιγούρες τους γλυκύτερες. Μα από εκεί μέχρι την εξιδανίκευση της φτώχειας ως βασικού φυλετικού χαρακτηριστικού ακμής και προκοπής υπάρχει πολύς δρόμος. Και ανησυχώ μήπως τον διαβούμε όλον, για να θυμηθούμε ότι ούτε τα κλασσικά δημιουργήματα, ούτε τα βυζαντινά ούτε τα νεοκλασσικά ούτε τα μοντέρνα διαμάντια έγιναν χάρη στην πενία. Και, εν τέλει, σκέφτομαι το ακόλουθο: για να βρεις το χαμένο δήθεν μέτρο των πραγμάτων, προϋπόθεση είναι να έχεις συνειδητοποιήσει πως βρίσκεσαι πια εκτός μέτρου. Αμφιβάλλω αν ο νεοέλληνας συμπολίτης είχε την εντύπωση ότι κινούνταν δυσαρμονικά κι εκτός μέτρου. Τίποτα δεν τον είχε ενημερώσει σχετικά: ούτε η βλακώδης εγχώρια ειδησεογραφία, ούτε η λειψή του μόρφωση, ούτε η δημόσια προστασία από όσα πρόβαλλαν οι διαφημιστές και οι πράκτορες των Τραπεζών που τον μάγευαν τηλεφωνικώς σαν τις κυρίες που λάνσαραν Tupperware στο τέλος της εποχής που νοσταλγεί κατ' εξακολούθηση ο Γ. Ξανθούλης.
