Catastrophe, Καταστροφή, النكبة

62 years today, the soul under a temporary roof

...Since I left the naïvetés of childhood behind me I no longer wish to retrieve the dead so that they come back as I have known them in my past or theirs. I do not want to recapture Deir Ghassanah as it was or my childhood in it as it was. I know the meaning of time passing. But this is no metaphysical matter. I know what it means for cities and villages to be under occupation.
In the last few days Ramallah told me a great deal about what the Occupation had done to it. And now the village tells me the same story. Even at the moment of the return after a long absence, the moment that tempts the most hard-headed to lose themselves in romantic mists, I found no tear to shed over the past of Deir Ghassanah and no yearning to recreate the village as it was in my childhood. But questions about the crime of occupation made me think about the extent of the 'handicapping' practiced by the Israelis.
I have always believed that it is in the interests of an occupation, any occupation, that the homeland should be transformed in the memory of its people into a bouquet of 'symbols'. Merely symbols. They will not allow us to develop our village so that it shares features with the city, or to move with our city into a contemporary space. Let us be frank: when we lived in the village did we not long for the city? Did we not long to leave small, limited, simple Deir Ghassanah for Ramallah, Jerusalem, and Nablus? Did we not wish that those cities would become Cairo, Damascus, Baghdad and Beirut? The longing always for the new age.
The Occupation forced us to remain with the old. That is its crime. It did not deprive us of the clay ovens of yesterday, but of the mystery of what we would invent tomorrow...
Mourid Barghouti, I saw Ramallah (transl. Ahdaf Soueif), 2000

...Αφότου άφησα πίσω μου τις αφέλειες τις παιδικής ηλικίας, δεν πασχίζω πια να ανασύρω τους νεκρούς, ώστε να επιστρέψουν όπως τους ήξερα στο παρελθόν μου ή στο δικό τους παρελθόν. Δε θέλω να ξανάβρω το Ντέιρ Γασάνα όπως ήταν ή να βρω τα παιδικά μου χρόνια εκεί, όπως υπήρξαν. Ξέρω τι σημαίνει το πέρασμα του χρόνου. Μα δεν το εννοώ ως μεταφυσικό ζήτημα. Ξέρω τι σημαίνει για τις πόλεις και τα χωριά να βρεθούν υπό κατοχή.
Τις τελευταίες μέρες, η Ραμάλα με δίδαξε πολλά για το τι της επέφερε η Κατοχή. Και τώρα το χωριό μού ξαναδιηγείται την ίδια ιστορία. Ακόμη και τη στιγμή της επιστροφής μετά από απουσία μακρά, εκείνη δηλαδή τη στιγμή που κι ο πιο ξεροκέφαλος λυγίζει και χάνεται στη θολούρα του αισθηματισμού, δεν μπόρεσα να χύσω ούτε ένα δάκρυ για το παρελθόν του Ντέιρ Γασάνα ούτε κατάφερα να βρω την επιθυμία να ανασυνθέσω το χωριό όπως ήταν σαν ήμουν παιδί. Όμως ζητήματα σχετικά με το έγκλημα της κατοχής μ' έκαναν να συλλογιστώ το βαθμό "αναπηρίας" που επιφέρουν οι πρακτικές των Ισραηλινών.
Πάντα πίστευα ότι είναι προς το συμφέρον ενός κατοχικού καθεστώτος, όποιου κατοχικού καθεστώτος, να μετατρέψει την πατρίδα στη μνήμη του λαού της σε ένα συνονθύλευμα συμβόλων. Σκέτων συμβόλων. Δε θα μας επιτρέψουν να αναπτύξουμε το χωριό έτσι που να μοιράζεται χαρακτηριστικά απ΄τη ζωή της πόλης, ή να προχωρήσει μαζί με την πόλη στη συγχρονία. Ας το πούμε ξεκάθαρα: όταν ζούσαμε στο χωριό, δε λαχταρούσαμε την πόλη; Δε θέλαμε να αφήσουμε πίσω μας το μικρό, περιοριστικό, απλοϊκό Ντέιρ Γασάνα για να βρεθούμε στη Ραμάλα, την Ιερουσαλήμ, τη Νάμπλους; Δε λαχταρούσαμε να γίνουν αυτές οι πολιτείες σαν το Κάιρο, τη Δαμασκό, τη Βαγδάτη και τη Βηρυτό; Είναι ο πόθος για τη νέα εποχή.
Η Κατοχή μάς εξανάγκασε ν' απομείνουμε με το παλιό. Αυτό είναι το έγκλημά της. Δε μας στέρησε το χτιστό φούρνο του χτες. Μας στέρησε το μυστήριο για το τι θα μπορούσαμε να εφεύρουμε στο μέλλον...

Μουρίντ Μπαργούτι, Είδα τη Ραμάλα, 2000 (μτφρ. Βασίλης Οικονομίδης)