Νερά αδιαπέραστα

Επέτειος

Βρέχει κι απόψε μα η βροχή μου φαίνεται παλιά και τη θυμάμαι από τον ήχο της, μπορεί και από τη γεύση της- εκείνη του μετάλλου, της σκουριάς. Στη λασπωμένη επιφάνεια του μυαλού συλλαβιστά όπως έπεφτε σαν ψίθυρος. Τη νύχτα που τα λόγια και οι φωνές πνιγμένες μες στο σάλιο τους, κάτω απ' τη γλώσσα αγκομαχούσαν πλέκοντας μία μάλλινη σιωπή. Θυμάμαι τη βροχή μα και οι σταγόνες της νομίζω με θυμούνται, αλλιώς γιατί έτσι τρυφερά να με χτυπούν, να μην κυλούν, παρά τρεμάμενες κρατιούνται στων ρυτίδων τα χαλάσματα και απόκρημνα ιριδίζουν τρεμοπαίζοντας. Κρατιούνται να μην πέσουν στη χαράδρα των χειλιών και με δροσίσουν αλλά προπαντός τα δάκρυα μη νοθεύσουν.

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, Η λύπη των άλλων, Αθήνα 2009

Δεν είναι παράξενο, που θά' λεγε, αν ήθελε να παίξει με την έννοια της συμβατικής λογικής μας, κι ο Ρίτσος (κοροϊδεύοντας) να γυρνάς τις σελίδες από τη συλλογή ενός δόκιμου ποιητή, ενός ανθρώπου που δεν ήρθε χτες να γράψει πέντε σειρές και να χαθεί σε κάποιο πόστο, δεν είναι παράξενο λοιπόν να φτάνεις στην ακροτελεύτια σελίδα των εκδοτικών στοιχείων όπου βρίσκεις τη σημείωση ότι "τυπώθηκε σε 500 αντίτυπα";
Τρομάζουν οι Έλληνες την προοπτική της σκληρής δεκαετούς λιτότητας που προαναγγέλλουν διεθνείς οργανισμοί και υπνωτικά διατυμπανίζουν μέχρι συνηθείας τα εγχώρια έντυπα. Κι όμως, από καιρό λιμοκτονούμε και πάμε αδιάβαστοι.