Ασύχναστοι δρόμοι το βράδυ...

Εκεί που την ημέρα δεν ακούς ούτε καν την αναπνοή σου από το θόρυβο των αυτοκινήτων, των λεωφορείων, των μηχανών, των ψιθύρων των άλλων περαστικών που εν-δυο, εν-δυο προς κάποιο χρέος παρελαύνουν, τη νύχτα αντιλαμβάνεσαι περισσότερα και βλέπεις λεπτομέρειες στο ασύχναστο τώρα πέρασμα. Όποιος έχει ιδέαν από την ανθρωπογεωγραφία της αστικής θλίψης, ξέρει ότι στη γωνία Αλεξάνδρας και Πατησίων, εκεί στις παρυφές του Πεδίου του Άρεως, δε θά'βρει νηφαλιότητα, ούτε τα αλαφροπατήματα των τακουνιών της Σκουφά. Ο εποχούμενος σε κρατική μοτοσυκλέτα αστυνομικός διαπληκτίζεται με διαβάτη που περπατα στην άκρη του δρόμου, ζαλισμένος ποιος ξέρει από τι... "Τι κάνεις ρε μαλάκα; Πάνε στην άκρη μαλάκα! Δε βλέπεις το πεζοδρόμιο μαλάκα;" Σκέφτεται προς στιγμήν να σταματήσει "για τα περαιτέρω". Ο διαβάτης συνεχίζει να κατεβαίνει το δρόμο κάτι απαντώντας, μέσα απ'τα δόντια του. Ο αστυνομικός σκέφτεται την καθυστέρηση που θα του προκαλούσε η διερεύνηση "των περαιτέρω" κι εκνευρισμένος κάνει παράνομα αναστροφή και συνεχίζει στην αντίθετη κατεύθυνση μαρσάροντας.
Ποικιλίες κατσαπλιάδων και τραμπούκων πάντα ευδοκιμούσαν στην Ελλάδα για ιδιαίτερους λόγους: η ψυχοπαθολογία της οικογένειας, η ανάγκη αυτοβεβαίωσης σε δύσκολα κοινωνικά περιβάλλοντα της υπαίθρου. Μα ήταν αυτοδίδακτες . Δε χρειαζόταν να τελειώνουν ακαδημίες που χρηματοδοτούνται απ' τους φόρους όσων περιλούζονται με τον τίτλο του κατά συρροήν μαλάκα.