Αιώνια επιστροφή

Πράγματι είναι τρομαχτική η παρακολούθηση λεπτομερειών κατά την εφαρμογή της υπόθεσης του Νίτσε περί αιώνιας επιστροφής, να ξανασυμβαίνει επ'άπειρον η ζωή, σε καρμπόν χρόνου, ύπαρξης, περιστάσεων: κι ας μην πάρει κανείς τα επεισόδια που χαράχτηκαν με την ατσάλινη σμίλη στα μικρά χρόνια, ας μην υπολογίσει τα βήματα από το σχολείο πίσω στη σκάλα του σπιτιού ή τους κύκλους που γράφαμε στον προαύλιο χώρο, ή ας αγνοήσει πονηρά τα δρομολόγια στα νυχτερινά λεωφορεία του ΟΑΣΘ, ας κάνει εν ολίγοις ό,τι μπορεί για να στρογγυλέψει τη μνήμη του χρόνου. Θα αρκούσε η άνοιξη εκείνη, όταν γύρισε από τον κήπο του αστεροσκοπείου (όχι, δεν είναι το κεφαλαιογράμματο των Αθηνών) κι είχε μαζέψει σε μικρή χαρτοσακούλα για ξηρούς καρπούς ροζ μικρά-μικρά μπουμπούκια ενός καλλωπιστικού δέντρου με κορμό γέρικο και με έρανε, ενώ καθόμουν ακίνητος, εμβρόντητος από το ανεπανάληπτο της ομορφιάς. Το θυμήθηκα καθώς έφτιαχνα το παρακάτω...