Ρους ο κόσμος

Λιζέλ Μύλλερ,
Ο Μονέ αρνείται την επέμβαση

Γιατρέ, λέτε πως δεν υφίσταται άλως
στου Παρισιού τους φανοστάτες ολοτρίγυρα,
πως ό,τι βλέπω είναι διαταραχή,
της γεροντικής ηλικίας κάποιο σύμπτωμα, κάτι λυπηρό βεβαίως.
Όμως τούτο θα σας πω: μου πήρε ολόκληρη ζωή
μέχρι να κατορθώσω να δω τις λάμπες φωταερίου ως αγγέλους
να απαλύνω, να θαμπώσω κι, εντέλει, ν΄αποδιώξω
τα περιγράμματα που δυστυχώς κατ' εσάς δε βλέπω
να μάθω πως η γραμμή που ονόμαζα ορίζοντα
δεν υπάρχει και πως ουράνια και νερό,
μ' όλην τους την απόσταση, είναι ίδια μορφή του όντος.
Πριν πενήντα τέσσερα χρόνια κατάφερα να δω
πως ο Καθεδρικός της Ρουέν ήταν χτισμένος
από παράλληλες ηλιαχτίδες
και τώρα επιθυμείτε να διορθώσετε
της νιότης μου τα λάθη: καθορισμένες
έννοιες του πάνω και του κάτω,
η φρεναπάτη του τρισδιάστατου χώρου,
γλυσίνες ξέχωρες απ' το γεφύρι που καλύπτουν.
Τι θα μπορούσα να σας πω για να σας πείσω
πως η Βουλή των Κοινοτήτων διαλύεται
νύχτα τη νύχτα για να γίνει
του Τάμεση το υγρό όνειρο;
Δε θα πισωδρομήσω σε ένα σύμπαν
όπου τα αντικείμενα αγνοούν το ένα τ' άλλο,
ωσάν τα νησιά να μην είναι τα απολωλότα τέκνα
μιας μεγάλης ηπείρου. Ο κόσμος
είναι ρους και το φως γίνεται ό,τι αγγίζει
γίνεται νερό και κρίνα πάνω στο νερό,
πάνω απ'το νερό κι από κάτω,
γίνεται λιλά και μωβ και κίτρινο
κι άσπρο και λαμπρογάλαζοι φανοί,
μικρές γροθίτσες που περνούν το φως του ήλιου
η μια στην άλλη τόσο γρήγορα
που θα χρειάζονταν μακριές, κυματιστές τρίχες
στο πινέλο μου να το κρατήσουν.
Να ζωγραφίσουν την ταχύτητα φωτός!
Τα βαριά μας σχήματα, αυτά τα κατακόρυφα,
καίγονται να σμίξουν τον αέρα
ν' αλλάξουν τα κόκαλα, το δέρμα και τα ρούχα μας
σε αέρια μορφή. Γιατρέ,
μακάρι να μπορούσατε να δείτε
πώς έλκει την γη ο ουρανός στην αγκαλιά του
και πώς ατέρμονα απλώνει η καρδιά
να πάρει αυτόν τον κόσμο, άπειρο ατμό γαλάζιο.

(Μτφ. Βασίλης Οικονομίδης)