Κείμενα στο χιόνι

Συχνά στην ειδησεογραφία μένω με την εντύπωση πως είναι επίτηδες συγκερασμένη, ώστε να φτιάχνει στο σέικερ του μυαλού κάποιο αξεδιάλυτο μείγμα πραγματικότητας, εξωτικής παραδοξότητας και παρηγοριάς: υπονοεί το συμπέρασμα πως "υπάρχουν και χειρότερα" και "σ' ευχαριστώ Θεούλη μου". Δεν είναι κακή η τεχνική κι ας είναι ύποπτης ποιότητας το είδος αναγνωστικής απόλαυσης που δημιουργεί. Το ίδιο αποτέλεσμα- αυτήν την ένοχη χαρά του ζειν μπερδεμένη με λυπημένη ενσυναίσθηση- γεννούν και οι μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές με θέμα τις φυσικές καταστροφές και μόνη τους καλλιτεχνική επίτευξη τα ειδικά εφφέ. Παρόμοια και οι παραγωγές ζωντανού κοινωνικού προβληματισμού: άθλιοι ή εξαθλιωμένοι που λένε τον πόνο τους, προσκομίζουν φωτογραφίες ή τα σακατεμένα ψυχικά παιδιά τους ως αποδείξεις και δέχονται τηλεφωνήματα σε "πραγματικό χρόνο" υβριστικά, καταγγελτικά ή συμφιλιωτικά.
Το πρωί, διαβάζοντας τα νέα στο διεθνή Τύπο, έμαθα για τις πολικές θερμοκρασίες στη Βρετανία , τη Σκανδιναβία και την Ιρλανδία. Έπειτα, είδα νοερά τα σώματα των δέκα άστεγων ανδρών στη Γερμανία που πέρασαν εν μιά νυκτί τις κρύες πύλες του θανάτου και τους συνέδεσα με τους 122 που είχαν φέτος την ίδια τύχη στην Πολωνία. Θυμήθηκα και τα αντίστοιχα στις ρωσικές πόλεις. Σκεφτόμουν ότι ο αριθμός τους υπερβαίνει προς στιγμήν εκείνον των θυμάτων από τη νέα γρίπη. Τίποτα καινούργιο βέβαια: αφού η φτώχεια και η αναισθησία των οικονομικά προηγμένων κοινωνιών είναι οι διαρκείς πανδημικές νόσοι, για τις οποίες υπάρχει εμβόλιο αλλά κι εδώ όλοι είναι διστακτικοί να το χρησιμοποιήσουν.
Μα κάτι σημαίνει να βρίσκει κανείς ακριβείς αναπαραγωγές της Πείνας του Knut Hamsun εκατόν είκοσι χρόνια αργότερα.