Επαύλεις ξύλινες

Λιζέλ Μύλλερ, Γραφική διαδρομή

Για τη Λούσυ που τά' λεγε "φάσματα-σπίτια"

Όλο και κάποιος πάντα έφευγε
και δεν επέστρεφε ποτέ
Τα ξύλινα σπίτια περιμένουν σαν τις γριές συζύγους
καθ' όλη τη διαδρομή. Είναι παντού,
εγκαταλελειμμένα και γερτά, με τον καιρό γκριζάρουν.

Όλο και κάποιος πάντοτε αντάλλασσε
τα ελατοκυπάρισσα, τις πέτρινες όχθες
των λιμνών, ερημικό ωράισμα,
με την ανάγκη επιβίωσης, χωρούσε τη ζωή του σε κιβώτια
κι έσπευδε στην πόλη.
Στην αυλή επιμένουν να θάλλουν
οι μηλιές, μα χρόνο το χρόνο
μικραίνουν τον καρπό τους.

Την άλλη φορά που θά' ρθουμε από τον ίδιο δρόμο
τα δέντρα θα είναι πλέον άγρια
τα σπίτια θά' ναι χάλασμα, που δε θα αξίζει ούτε
την πράξη της διάρρηξης.
Χωράφια θά'ναι οι νικητές.

Θ' αναγνωρίσουμε μονάχα
τον αγέρα, αυτόν τον ίδιο άγριο άνεμο,
που φυσομανά έξω απ' την ιστορία.

(Μτφ. Βασ. Οικονομίδης)