Πατριδογνωσία - β'

Ακούω τον Πρωθυπουργό στο διάγγελμά του για την κρισιμότητα της κατάστασης στην οικονομία και τις πολιτικές διαστάσεις του θέματος, με υπαινιγμούς σε ζητήματα εθνικής επιβίωσης. Παρακολουθώ ταυτόχρονα την κινησιολογία και την έκφραση: Ήρεμος, σοβαρός, με την αγωνία του υπεύθυνου χειρούργου πριν μπει ο αναισθησιολόγος, αυτό που θα λέγαμε "ολύμπιος". Είναι ξεκάθαρο ότι έχει ακριβή συναίσθηση των πραγμάτων κι ότι αισθάνεται ενοχικά απέναντι σε αυτό που αποκαλεί "μέση ελληνική οικογένεια". Η έκκληση απευθύνεται επαναληπτικά στον πατριωτισμό των Ελλήνων, ομοίως στρέφεται και προς τους δημοσίους υπαλλήλους για τις αυτονόητες θυσίες (μισθολογικές μειώσεις, αναθεώρηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, φορολογικές επιβαρύνσεις). Πρόκειται λοιπόν για το δεύτερο εναλλακτικό σχέδιο μείωσης του ελλείματος- το σκληρότερο (προς το παρόν). Άρα γίναμε και Ιρλανδία, ένεκα τούτου είδα αυτό το σούρουπο υπέροχον τον ουρανό.
Πράγματα που δεν αναφέρθηκαν:
οι ευθύνες για την τρέχουσα κατάσταση,
ο διακανονισμός της συνεισφοράς κατά τις ευθύνες,
η χρονολογία.
Γιατί είναι τόσο ελλειματικό, το 2010, να κινητοποιείται η ιδιότητα του πολίτη με τον ακραίο όρο της πατριωτικής ευθύνης. Θα έπρεπε να είναι τόσο διαφορετικά όσα συζητώνται. Απορώ αν ήταν πολύ διαφορετικά τα διαγγέλματα του Δαμασκηνού, Αρχιεπισκόπου Αθηνών και αντιβασιλέως μετά την Κατοχή.
Διαβάζοντας σήμερα ευρωπαϊκές μετρήσεις, διαπίστωσα πως οι Έλληνες είναι οι πιο κατηφείς Ευρωπαίοι, αυτοί που κάποτε και αναιτίως πρώτευαν στο Champions League της αισιοδοξίας.