Μετωνυμόπολη

Λουλουδάτη Τιμωρία

Παρακολουθώντας με ποιες τεχνικές επιχειρείται να μετατραπεί
η οργή των πολιτών
η πικρία των σκεπτόμενων
η απογοήτευση των εργαζόμενων
η απόγνωση των συνταξιούχων
η ανασφάλεια των γονέων
ο εφιάλτης των αίφνης αφυπνισμένων νέων
η τύψη των εκλογέων το πάλαι και πρόσφατα
σε εθνικό σάλπισμα και παραλήρημα με το φρύδι υψωμένο απέναντι στους "κακούς" και "δύσπιστους" ξένους, ενώ το αντίστοιχο χέρι εκτείνεται ψωμοζητώντας,
νιώθω ότι δεν απομένει και πολύς καιρός για στερεότυπα και λόγο στρογγυλό που ταιριάζει σε αμφιθέατρα νομαρχιών. Πόσο ιδιώνυμο αδίκημα να γίνει πια το γιαούρτωμα;
Ο ξένος Τύπος δημοσίευε αυτόν τον καιρό γελοιογραφίες για το πώς ο πρόεδρος της Ε.Ε. Herman Van Rompuy (εκείνος που χαρακτηρίστηκε από Βρετανό ευρωβουλευτή χαρισματικός όσο κι ένα σφουγγαρόπανο) μπαίνει με φαράσι και σκούπα να συμμαζέψει τα σπασμένα πιάτα μετά το "Ελληνικό Πάρτι". Αφού ο λόγος το έφερε, ποτέ δεν ήμουν μέτοχος σε πάρτι ελληνικό, εκτός κι αν συνέβη ανεπαισθήτως.
Η ευτέλεια των ανθρώπων φαίνεται κυρίως στην ευτέλεια του λόγου. Όχι τόσο του λόγου αυτών που αγορεύουν, γιατί αυτοί κάνουν καλοπληρωμένο επάγγελμα. Φαίνεται κυρίως στην ανοχή εκείνων που ακροώνται. Ο λόγος περί θυσίας κι εθνικής συνευθύνης, τα παίγνια με τον πατριωτισμό, όλα αυτά είναι κατεξοχήν συνηθισμένα. Στην Ελλάδα μάλιστα χρησιμοποιήθηκαν επί πολύ κι από πολλούς. Ο εθνικός λόγος είναι διαβρωτικός: διαβρέχει πολλά επίπεδα εκφοράς. Αισθηματοποιεί και συσκοτίζει. Κάτω από τη γαλανόλευκη πάλι θα σπρωχτούν όσα δε βολεύουν ενόχους. Κι από το "κρύψε-κρύψε" και "μετονόμασε ό,τι προλαβαίνεις" ξεπέρασε η απωθημένη σκόνη το ύψος του Ολύμπου. Φευ, όχι κι η αξιοπρέπεια και η συνείδηση των υπευθύνων.