Όπως στα βυζαντινά ποικίλματα

Βυζαντινά μεταξωτά, μεταξωτά όλο νερά...

Όπως στα βυζαντινά ποικίλματα,
όπως σε κάτι εγκώμια, κάτι ύμνους με άγχος για το μέτρο, όπου προστίθενταν επίθετα σα χάντρες από αλαφρόπετρα, σκάψαμε τη γλώσσα με τη δεξιότητα του τυμβωρύχου. Όπως παρατάσσονταν οι τίτλοι σαν τους πήλινους στρατιώτες στο ξόδι του Qin Shi Huang.
Με λόγια φτάσαμε στη σιωπή. Από την πολλήν θεοληψία ξεμπαρκάραμε στην εντελή απιστία. Το σκεφτόμουν σήμερα ενόσω ετοίμαζα υλικό για θεματική ενότητα σχετικά με τις προβαλλόμενες κοινωνικές αξίες στον τομέα της εργασίας. Έπεσα σε κείμενο του Ν. Ξυδάκη σχετικά με το χρηματιστήριο τότε, σε καλοκαιρινή δημοσίευση του ευδαίμονος 1999. Περιγράφονται τα ίδια φαινόμενα (φενάκη, οικονομία αβάσιμη, κερδοσκοπία, τυχοδιωκτισμός, κατάρρευση) που τώρα προκαλούν τόση ψυχική αναστάτωση και αθυμία στους πολίτες. Όλα αυτά ως υλικό διδασκαλίας υπήρχαν και χρησιμοποιούνταν και στολίζουν τις θυμόσοφες εκθέσεις των εφήβων μας στο τμήμα της παραγωγής γραπτού λόγου. Όμως οι λέξεις στέκονται κούφιες, με όλην τους την αλήθεια.
Πώς να αναπτύξεις την τέχνη της ρητορικής, ως τρόπου σκέψης και τοποθέτησης, όταν οι πάντες κλείνουν το μάτι και λένε "τα ξέρεις, αυτά είναι όλα προσχήματα, θα τα πούμε στο διάλειμμα με πιπεράτες λεπτομέρειες"; Και πώς να επιμείνεις να την εκλεπτύνεις την τέχνη, μέχρι που από κάτω να φανεί η λάμψη της σκέψης, ένα αχνό κι ευγενικό σέλας, όταν το μόνο που κρατάς είναι οι πανηγυρικοί και, ιδίως, οι εμβληματικές νεκρολογίες;