Δεν είναι ο θάνατος

Οι εκδημίες είναι δίχως τέλος, φαίνεται, αυτόν τον καιρό κι ίσως είναι η άνοιξη που τις κάνει να νιώθονται βαρύτερες. Τελευταία ο Ρασούλης, τώρα ο Παπάζογλου. Τα νέα με βρίσκουν ενόσω είμαι ακόμα μακριά κι όμως με κλονίζουν με καίριο χτύπημα στο στήθος. Όπως στις κονταρομαχίες που πίσω από την περικεφαλαία του σε σχήμα λευκής τίγρεως, ο άγνωστος Χ με το δόρυ του που είναι ντυμένο με υφάσματα ριγωτά χτυπά και ρίχνει καταγής τον αντίπαλο. Άρα τίποτα από όσα κανείς προσπαθεί να βάλει σε μεγάλην απόσταση, στο πέραν του κόσμου, δε θα καταφέρει να γλιτώσει. Περίπου όπως στην ιστορία "Υιός και λέων γεγραμμένος", βρίσκεται η αγκίδα από την κορνίζα και τον φαρμακώνει και του κακοφορμίζει τις αδυναμίες του ώσπου να γίνουν μοιραίες.

Το μαντήλι ήταν κόκκινο πάντα

Δεν είναι ο θάνατος, αυτός είναι όρος απαράβατος όπως η στροφορμή στην περιδίνηση και η αδράνεια στα φυσικά σώματα. Δεν είναι αυτός που τυραννεί. Αυτόν τον εκλογικεύεις ή τον σπρώχνεις στην ανεξέλεγκτη επικράτεια της υπερβατικής ελπίδας. "Πήγε με τα χρόνια του" ή "Παίρνει γρήγορα ο θεός αυτούς που αγαπάει" ή "Τουλάχιστον δεν πόνεσε", έχει τόσα έτοιμα ιατρικά η γλώσσα. Είναι όσα σου θυμίζουν εκείνα που συμφώνησες με τους δικούς σου ανθρώπους, πάνε πολλά χρόνια τώρα. Είναι οι φωνές μαχαίρια που άνοιγαν τις φλέβες με το ζωντανό αίμα για να γίνουμε αδερφοποιτοί. Προδώσαμε και προδοθήκαμε κατά το δυνατόν. Λιγόστεψαν οι δικοί μας άνθρωποι. Κάπου ξέμειναν. Κάποιο γράμμα μας μας επιστράφηκε ως ανεπίδοτο. Κάποιες γιορτές οργάνωσαν και δεν μας καλέσανε. Είτε θυμώσαμε είτε κατανοήσαμε, το θέμα είναι ότι κάπως κρυώσαμε κι απομακρυνθήκαμε κι οι φωνές μας γίναν πιο μακρινές ή καθώς πρέπει. Αλλά έρχονταν κάτι απρόσμενες τυχαιότητες, ένας οδηγός λεωφορείου που ακόμα επέμενε στις παλιές κασέτες, ένα αφιέρωμα κατά τα Χριστούγεννα ή το ραδιόφωνο στην εξάντληση του καλοκαιριού, μια νύχτα. Και τότε σάλπιζε η αναπνοή τον πανικό της ακούοντας αυτά τα άγια τραγούδια. Τι να απέγινε ο δείνα; Τι κατόρθωσε από τον όρκο μας; Πώς ανατρέφει τα παιδιά του; Τι να διάλεξε να θυμηθεί ή να ξεχάσει; Αυτοί οι λίγοι που ακούγονταν στα κασετόφωνά μας τότε, είναι οι μάρτυρες για όσα μας έδιναν χαρά, ευθύνη ή έσπρωχναν το δέρμα ένα χιλιοστό πιο πέρα από το φυσικό μας σχήμα. Είναι οι διακόπτες φωτοστεφάνου. Όταν φύγουν, η τέχνη τους δεν τελειώνει μα γίνεται πιο δύσκολη η χειρονομία της φωταψίας.
Δεν είναι ο θάνατος. Έτσι κι αλλιώς, τον διασχίζαμε πέρα ως πέρα περνώντας από τα κασετάδικα στην υπόγεια διάβαση κάτω από τη Θεολογική για να πάμε στα μαθήματα ή να βγούμε στο Συντριβάνι και να δούμε τι θα κάνουμε. Ήταν γεμάτη μνήματα αυτή η καταπακτή, ρωμαϊκά κι εβραϊκά. Στις καλοκαιρινές συναυλίες στο Θέατρο Δάσους απέφευγα τον Παπάζογλου, είχε τόσο κόσμο που δεν μπορούσα να υποφέρω το θόρυβό του, τους αναπτήρες και τις αλλοφροσύνες των οπαδών. Αλλά είχε τη θέση του κοντά μου, το στούντιο στην Τούμπα ήταν δίπλα μου. Κι ο ενοριακός μας ναός, ο Άγιος Θεράπων, αύριο θα δει το ξόδι του. Τι να ένιωσαν άραγε οι φίλοι που μέχρι τα τελευταία χρόνια ψιθύριζαν τους στίχους του Ρασούλη:
"Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά
εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά
σάμπως φταις κι εσύ καημένη
και στην Αθήνα μέσα ζει στη ξενιτιά";
Τίνος την απουσία;

Χωρίς το know how

Κι ας είναι με "ναι" κι "όχι" αυτό το σύστημα σύνταξης της πληροφορίας. Ας είναι κυκλώματα κλειστά, κυκλώματα ανοιχτά- δεν τα πολυκαταλαβαίνω τα ηλεκτρονικά, ποτέ δεν τα μελέτησα, όπως δε μελέτησα τα θαύματα της μελάνης. Κι όμως έγραψα με στυλό διαρκείας, με πένες που απορροφούν το αίμα τους σε ταμπόν ή με ενσωματωμένες σύριγγες ή, απλούστερα, σε αμπούλες, ακόμα και με φτερό που είχε την αιχμή μεταλλική. Πενάκια της σινικής μελάνης, άλλα που άφηναν στο στέγνωμα απόχρωση σέπιας ελαφρώς γυαλιστερή, σα να συγκρατούσαν χρυσόσκονη...
Έτσι, ο Κώστας, φίλος ακριβός, μου έστειλε το στεφάνι του Μαγιού προκαταβολικά. Δεν ξέρω τη μέθοδο μετάδοσης των εικόνων. Όταν το είδα ωστόσο, λαχτάρησα κήπο σπιτιού, να τα μαζέψει κανείς προσεκτικά, να τα ταιριάξει κι ένα άλλο χέρι παιδικό να φέρει λίγα ακόμα από διπλανή αλάνα, τα αγριολούλουδα και να πιστεύει αυτό το μικρό χέρι με τα πεισματάρικα δάχτυλα -δικαίως- ότι εισφέρει τα πιο πολύτιμα. Ύστερα το στεφάνι με λίγη κόκκινη κλωστή να ετοιμαστεί, να κρεμαστεί, να λάμψει, να μαραθεί, ν'αγιάσει.

Επίσκεψη φίλου

ِΑνάμεσα στα ψυχρά,
ουράνια της ποίησης Κελτών,
όπως στην Ιρλανδία, ας είναι έστω κι άνοιξη,
θαλάσσα με αφρούς χωρίς κοράλλια
όπως στο αρτεσιανό μου εντός.

Ανάμεσα στα θερμά,
ο ίδιος ουρανός του ίδιου Κέλτη
στην επάλληλη Ιρλανδία που ραψωδεί ο μετανάστης,
η ίδια θάλασσα χωρίς κοράλλια
όμως κόκκινη, καθώς τραβιούνται τα νερά
στον ταρσανά που έφτιαξε το νήπιο χέρι μου.
Πότε καστροσωριάζοντας, πότε καστροχαλώντας.

Ανάμεσα στα ψυχρά και στα θερμά
είναι αυτό τό πρόσωπο
ο άνθρωπος
και το ψιλόβροχο, οι λέξεις.
Ευτυχώς δε σκέφτηκα να πάρω την ομπρέλα.

ِِΑρπαγμένος από το "αχ" της.

Από τα γράμματα, τα μηνύματα με το "Add symbol"/γελαστό προσωπάκι, από τις τηλεφωνικές γραμμές με την αντήχηση, τους σπινθηρισμούς και την πεντακάθαρη ηχώ της δικής μου φωνής σα να μιλώ στον καθρέφτη μέσα από σωλήνες στο χρώμα του υδραργύρου. Από αυτά αρπάζομαι αυτές τις μέρες. Ξέρω κι εγώ; Κάτι θα γίνεται με τις φαντασμαγορίες των άστρων.
Έτσι, δηλαδή:
Αρετούλα μου γλυκιά,
σ'ευχαριστώ, καλή χρονιά, το λέμε κάθε χρόνο κι όλο κάτι τετραψήφια μαζεύουμε νούμερα, σαν αριθμούς εξυπηρέτησης πολιτών-πελατών ή από γραφεία καταγγελιάς παρατυπιών, στα οποία απαντούν κάτι μικρανιψιές παρατυπούντων.
Ζύμωσες μελομακάρονα;
Θέλω να μάθω "με το σίγμα και το νίγμα" αυτές τις συνταγές και τίποτα άλλο να μην κάνω τέτοιες χρονιάρες μέρες, παρά να δουλεύω το γουδί και να έχω στο νου τη μυλωνού, την πολυλογού και ψεύτρα, που εχειρομύλιζεν στου Παπαδιαμάντη, όπως πέρσι. Τίποτε άλλο. Να μου χαιρετίσεις την Π., που την έχω ακόμα καλοκαιρινή στο μυαλό.
Σε φιλώ,
Β.

Υ.Γ.
Η καλοσύνη των ημερών: η μποτίλια του γκαζιού με την οποία θερμαίνεται ο μεγάλος αριθμός των οικογενειών εδώ στο κούφο Αμμάν (που έλαβε το παγκόσμιο έπαθλο αναπτυξιακού σχεδιασμού), άρχισε από χτες να πωλείται προς 9, 90 δηνάρια, έναντι 4,25 που ήταν προχτές. Κι άλλοι αριθμοί. Όσο αυτοί ευδοκιμούν, μειώνονται τα τετραγωνικά στο σπίτι. Μια πόρτα κλειστή, λίγη ησυχία.