Wednesday, January 02, 2008

ِِΑρπαγμένος από το "αχ" της.

Από τα γράμματα, τα μηνύματα με το "Add symbol"/γελαστό προσωπάκι, από τις τηλεφωνικές γραμμές με την αντήχηση, τους σπινθηρισμούς και την πεντακάθαρη ηχώ της δικής μου φωνής σα να μιλώ στον καθρέφτη μέσα από σωλήνες στο χρώμα του υδραργύρου. Από αυτά αρπάζομαι αυτές τις μέρες. Ξέρω κι εγώ; Κάτι θα γίνεται με τις φαντασμαγορίες των άστρων.
Έτσι, δηλαδή:
Αρετούλα μου γλυκιά,
σ'ευχαριστώ, καλή χρονιά, το λέμε κάθε χρόνο κι όλο κάτι τετραψήφια μαζεύουμε νούμερα, σαν αριθμούς εξυπηρέτησης πολιτών-πελατών ή από γραφεία καταγγελιάς παρατυπιών, στα οποία απαντούν κάτι μικρανιψιές παρατυπούντων.
Ζύμωσες μελομακάρονα;
Θέλω να μάθω "με το σίγμα και το νίγμα" αυτές τις συνταγές και τίποτα άλλο να μην κάνω τέτοιες χρονιάρες μέρες, παρά να δουλεύω το γουδί και να έχω στο νου τη μυλωνού, την πολυλογού και ψεύτρα, που εχειρομύλιζεν στου Παπαδιαμάντη, όπως πέρσι. Τίποτε άλλο. Να μου χαιρετίσεις την Π., που την έχω ακόμα καλοκαιρινή στο μυαλό.
Σε φιλώ,
Β.

Υ.Γ.
Η καλοσύνη των ημερών: η μποτίλια του γκαζιού με την οποία θερμαίνεται ο μεγάλος αριθμός των οικογενειών εδώ στο κούφο Αμμάν (που έλαβε το παγκόσμιο έπαθλο αναπτυξιακού σχεδιασμού), άρχισε από χτες να πωλείται προς 9, 90 δηνάρια, έναντι 4,25 που ήταν προχτές. Κι άλλοι αριθμοί. Όσο αυτοί ευδοκιμούν, μειώνονται τα τετραγωνικά στο σπίτι. Μια πόρτα κλειστή, λίγη ησυχία.

Labels: ,

2 Comments:

Anonymous Anonymous said...

Καρδούλα μου, αχ το 'ξερα πως ένα παράπονο θα το 'χες, μόνος εκεί τις γιορτές, ενώ εγώ στην Αθήνα, σε διάλειμμα απ'τα μαύρα τα ξένα -εχ, ας βάνουμε και λίγο μελό, μπας και το ξεφτιλίσουμε λιγάκι- περνούσα καλά, με φίλους και βόλτες. Όχι, βρε, δε ζύμωσα μελομακάρονα, είμαι ανεπρόκοπη νοικοκυρά και μαμά, έφτιαξε όμως η Πηγή, που, άμα λάχει, εκτός από θερινή, γίνεται και παντός καιρού. Και κουραμπιέδες έφτιαξε κι εγώ μόνο βοηθούσα λίγο, πλάθοντας μερικούς, όπως παλιά με τη μαμά, τώρα επανάληψη με την κόρη, χα, χα.. Και μετά μ' άφησε να προσέχω το φούρνο, τα ξέχασα και τα έκαψα, ως συνήθως. Έφτιαξα όμως κάτι φαγητά από την καρδιτσιώτικη παράδοση και φάγαμε παρέα μερικά παιδιά.
Κι αν σου 'στειλα μονάχα ένα ψωροιμέιλ και δεν σου τηλεφώνησα, είναι γιατί καμιά φορά μου πέφτουν δύσκολα τα λόγια και πιο φλύαρες οι σιωπές. Ήμουνα σίγουρη πως ήξερες ότι σε σκεφτόμουνα συχνά.

7:03 PM  
Blogger Vass said...

καλά έκανες κι ήσουν σίγουρη. το ήξερα. μου έλειψες κι ούτε νομίζω πως θα ανταμώσουμε το χειμώνα. πάλι στην πλατεία εκεί με τα παγωτά κι εσύ με τα ωραία σου χρώματα κι εγώ με τις απρόσμενες βερμούδες. θα είναι το καλοκαίρι ινσάλλα.

10:31 PM  

Post a Comment

<< Home