"Ποτέ Ξυνά"...

Πάει κι αυτό. Άλλη μια απόδειξη του βαθέος δόγματος των σχολικών αναπαραστάσεων σχετικά με την ελληνική τέχνη, φιλοσοφία, κοσμοαντίληψη. "Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος." Έτσι δε μας κανοναρχούσαν; (Βέβαια, με τα χρόνια, με τόσες σακούλες απ'τα ψώνια, η έννοια του χρήματος =πράγματος γίνεται ασαφής και σκοτεινιασμένη.) Θέλω να πω, στο μέγα Πανελλήνιον, ακόμη κι οι καλές εταιρίες φτάνουν στα μέτρα του προσδόκιμου ζωής του ανθρώπου, γεννιούνται, αρκουδίζουν, ηλικιώνονται, υπερηλικιώνονται, νοσούν, ασθμαίνουν, εν τέλει τα τινάζουν αφήνοντας τη μνήμη μονάχη σαν το αγωνιώδες χέρι του διορατικού τυφλού που ψάχνει τις κουκκίδες στο αλφάβητό του.
Έφτασε τα ογδόντα ένα έτη της κι η θεσσαλονικιώτικη ΑΒΕΖ. "Η μεγαλειτέρα εν τη Ανατολή." Τα τελευταία χρόνια με μπάι-πας και αναπνευστήρες. Μα δε θέλησε ή και δεν μπόρεσε να μπει στο επόμενο οικονομικό έτος. Κατέβασε τα ρολά της. Τριάντα τρεις εργαζόμενοι όλοι κι όλοι, είχαν από καιρό ειδοποιηθεί για τις εξελίξεις και τις προοπτικές και αποζημιωθεί από τους ιδιοκτήτες. Στην Ελλάδα για ποικιλίες σχημάτων πάντα διάλεγα τα κόκκινα και διάφανα πακέτα της ΑΒΕΖ (φοιτητικές κοτόσουπες με αστράκια και σαλιγκαράκια). Για μακαρονάδες προτιμούσα ΗΛΙΟΣ. Δεν ξέρω αλλά εκείνη η πάνδημη αφοσίωση στη ΜΙΣΚΟ μου την έσπαγε κι άλλωστε η φίρμα της ΑΒΕΖ ήταν θελκτική. Μάλλον αρκτικόλεξο κάποιου σκοτεινού συνδυασμού λέξεων (πιθανόν Ανώνυμος Βιομηχανία Ελληνικών Ζυμαρικών; Αααα όχι, το λέει καθαρά η διαφήμιση στο στυλ του '30 που παρέμεινε ευδόκιμο ως το ΄50, Ανώνυμος Βιομηχανική Εταιρία Ζυμαρικών, Hors Concours, Εκτός συναγωνισμού) Γράμματα απλά. Χρώμα βασικό. Γεύση ωραιότατη. (Α, μα τώρα μου ήρθε και η θύμηση των πιάτων του τοπικού μας ΦΟΥΡΛΗ...)
Καμιά φορά, στο όνειρο, είμαι 12χρονος και τακτοποιώ στα ξύλινα ράφια της αποθήκης του μαγαζιού συσκευασίες ΑΒΕΖ, είναι τυλιγμένες με χοντρο μπεζ/καφέ στρατσόχαρτο, ανά δέκα πακέτα. Μόνον ο φιδές ερχόταν σε χαρτοκιβώτια, γιατί ήταν πιο εύθραυστος. Τα μαλλιά αγγέλου ήταν ήδη σε χαρτονένια μακρόστενα κουτιά με φουσκομάγουλα αγοράκια.