Πέμψον ημάς εις τους χοίρους, ίνα εις αυτούς εισέλθωμεν (Κατά Μάρκον, 5, 12)

Αγαπημένος Bruegel: Η σκηνή με τα μαργαριτάρια και τους χοίρους βρίκεται κάτω, κεντρικά, στο δεύτερο διάζωμα.

Όταν διάβασα τον κ. Υπουργό Υγείας να διαβεβαιώνει το Μέγα Πανελλήνιο πως "ουδέν κρούσμα" εκδηλώθηκε και να μην ανησυχεί -έτσι κι αλλιώς τα νοσοκομεία είναι λειψά, δε θα ωφελήσουν περισσότερο από το εικονοστάσι...
Όταν διάβασα τον κ. Υπουργό Παιδείας να λέει ότι θα ανοίξει blog για εκπαιδευτικούς και μαθητές να πουν τον πόνο και τις ιδέες τους -έτσι κι αλλιώς έχω ιδίαν πείραν λεπτομερή της αναλγησίας ενός βάρβαρου κράτους απέναντι στους εργαζόμενούς του...
Όταν διάβασα τον κ. Αναπληρωτή Υπουργό Χωροφυλακής να ζητά εκ νέου διάλογο για την απαγόρευση των διαδηλώσεων και ότι ήρθε επιτέλους η στιγμή να λειτουργήσει το στρατόπεδο συγκέντρωσης των παράνομων μεταναστών (εκείνο του οποίου η λειτουργία απετράπη την τελευταία στιγμή πριν την Ολυμπιάδα του 2004)...
κατάλαβα ότι δεν ταιριάζει άλλη πανδημία ως σκιάχτρο παρά εκείνη της γρίπης των χοίρων. Ευτυχώς, ο λεπταίσθητος πολίτης δε θα στερηθεί τα κοψίδια του, γιατί φαίνεται ότι το χοιρινό κρέας δεν ενοχοποιείται για τη μετάδοση της νόσου. Οι μακάβριοι χοροί έχουν πάντα ενδιαφέρον, στους μεσαίωνες.

Χωρίς το know how

Κι ας είναι με "ναι" κι "όχι" αυτό το σύστημα σύνταξης της πληροφορίας. Ας είναι κυκλώματα κλειστά, κυκλώματα ανοιχτά- δεν τα πολυκαταλαβαίνω τα ηλεκτρονικά, ποτέ δεν τα μελέτησα, όπως δε μελέτησα τα θαύματα της μελάνης. Κι όμως έγραψα με στυλό διαρκείας, με πένες που απορροφούν το αίμα τους σε ταμπόν ή με ενσωματωμένες σύριγγες ή, απλούστερα, σε αμπούλες, ακόμα και με φτερό που είχε την αιχμή μεταλλική. Πενάκια της σινικής μελάνης, άλλα που άφηναν στο στέγνωμα απόχρωση σέπιας ελαφρώς γυαλιστερή, σα να συγκρατούσαν χρυσόσκονη...
Έτσι, ο Κώστας, φίλος ακριβός, μου έστειλε το στεφάνι του Μαγιού προκαταβολικά. Δεν ξέρω τη μέθοδο μετάδοσης των εικόνων. Όταν το είδα ωστόσο, λαχτάρησα κήπο σπιτιού, να τα μαζέψει κανείς προσεκτικά, να τα ταιριάξει κι ένα άλλο χέρι παιδικό να φέρει λίγα ακόμα από διπλανή αλάνα, τα αγριολούλουδα και να πιστεύει αυτό το μικρό χέρι με τα πεισματάρικα δάχτυλα -δικαίως- ότι εισφέρει τα πιο πολύτιμα. Ύστερα το στεφάνι με λίγη κόκκινη κλωστή να ετοιμαστεί, να κρεμαστεί, να λάμψει, να μαραθεί, ν'αγιάσει.

Όχι από πασχαλιές όμως.

Τέσσερις σταλαγματιές σε λίγο νερό,
κατάποση σε δόσεις,
Επιθυμητό αποτέλεσμα: "ισορροπία κι επαναβεβαίωση".
Ίσως από τους μενεξέδες του Επιταφίου, τους αδιάθετους
Ίσως από τα τριαντάφυλλα τα θρασεμένα των σπιτιών, αυτά τα άσπρα που, όταν τα ακουμπήσεις λίγο, κιτρινίζουν σαν το ελεφαντόδοντο
Ίσως από το φούλι που το προσπέρασα σήμερα και με φώναξε να το κοιτάξω, στον κήπο του γυμναστηρίου.
Γιαυτό, από τα τρία"ίσως", τόση υπόσχεση ιαματική.

λαγουδάκια

Ο Μάρτιος είχε τις στιγμές του. Ελπίζω να βρω τη διάθεση να βάλω (να αναρτήσω, δήθεν) φωτογραφίες από τις εκδηλώσεις που διοργανώσαμε. Αλλά και γιατί να την εύρω τη διάθεση; Ποιος την αφήνει να βγάλει κανένα αγριολούλουδο; Αλώνισμα, καύση, ξεπάτωμα: Απέστειλα σχετικό υλικό και στο "καθ'ύλην" αρμόδιο γραφείο ειδικού γραμματέα, με την παράκληση να με ενημερώσουν για την παραλαβή του υλικού. Ουδεμία αντίδρασις. Ο ιπποπόταμος έχει φαίνεται φορέσει λαμπριάτικες κορδέλες και περιμένει τη λαμπάδα Μπάρμπι από τη νονά του.
Είχε κι ο Απρίλιος στιγμές.
Τώρα ψάχνω μια πασχαλιάτικη εικόνα. Έστειλα ηλεκτρονικά ευχετήρια- κάποιες ασπρόμαυρες καμπάνες δεμένες με σύρμα.
Νομίζω ότι η ευτυχέστερη επιλογή είναι η εξής του φωτογράφου Μανώλη Μπαμπούση:

Γιατί στο Ταμιείον της Ανάστασης πολλές υποσχέσεις κι ελπίδες Αναλήψεων προσφέρονται. Φτάνει να ταιριάζει η κάρτα. Και η μνήμη να συγκρατεί κυριώς τετραψήφια.