أرض الكوابيس

I somehow interrupted the story of the other day- that travelogue to the unexpected- just to refer to the disappearance of my favorite pasta brand back home. Memory-work proceeds multiplied, because it is the full and personal field where the roads cross, the sights merge, time shifts and where a tiny particle of information may create gigantic shadows.
But, voila, we now crossed the borders and in the nice cloudy day we drive to Damascus. There is no hotel reservation anymore, as you remember. No Meridien, no Damascus International, no Venicia, not a thing. So, the suggestion was to try our luck on the airport way, where the rumors suggested luxury. The distance should not scare us, since the car was available. BUT BELIEVE ME, eventually IT SHOULD. Before long, we reached the area of the International Damascus Fair, some 18 km from the city center, and here it stands: like the late samples of Socialist Grandiose Architecture, Ebla Cham. A huge lobby, surrounded by the internal balconies decorated with wood, that they create the impression that you entered the Scala, in Milan. Nice... We asked for the price, they offered the unbelievable amount of 190 USD plus tax per night. Thanks to what we ambiguously call "Luck", a Jordanian group (part of it actually) has just arrived and, since we happen to know most of the travel agencies in Amman and the guides, this polite young man offered to help us out and to book through his agency. We got the nice, big, warm, nicely painted and decorated room for half the desk price. Great. Then we decided to go to the center, to "Kamal", for a late lunch/early dinner. And by that time we discovered the reality. The streets of Damascus work as the challenge of Labyrinth. Easy to enter, difficult to find your way out: the signs are unbelievable, they are placed at enigmatic locations, and the highways go to thoroughly different directions in case one commits a small mistake. Plus heavy traffic, plus people going the wrong direction and ignoring the traffic lights. After forty minutes we reached, after two hours we went to have some coffee, after two hours and a half we discovered that we were attacked by what is described as "travelers' diarrhea" . Rushed back to the hotel, another fifty minutes, dramatic pressure, agonized moments :). By 8:30 p.m. my friend was sleeping peacefully exhausted from the adventure, the early start of the Eid day and the driving. I went down to the lobby to realize that the huge place is haunted. No one was there, except the waiter, and the night shift guys of the reception. Where could I go 18 km away from the center, under a 15 m long chandelier?
The next day started smoothly: The crowded and, at places, under restoration covered market, Bab Tuma (thank God we did not buy anything except chestnuts, you will know why) , Costa Cafe at Four Seasons. Then we thought why not to go up to the mountain Qassyoon, to admire the night falling onto the city... This was uttered by 5:15 p.m. and we started driving uphill. By 5:40 we were close to the TV antenna, under snowflakes, something so Christmas-like, so I suggested we should drive back. and indeed, we were operating a U-turn when we heard the double scary explosions: the two left side tires had been cut like rose pedals at a sharp edged pit in the middle of the road. The spare was unavailable. So we hastily parked and started going down on foot, under snow. The area is a military zone, due to the presidential palace which is located nearby. Close to the main street we eventually found a taxi, he gave us a lift to a tires' shop (the first day of the holiday not many shops are open anyway) and then we started trying
to find a reasonable solution. In order to replace the tires, one should go up to the mountain to pick them, to put the new ones and, then, to fix them again on the vehicle. Mmmm, you can imagine at what prices, and every time we were moving up and down the owner would discover a previous mistake so the cost would climb higher and higher. How did we go up? By a '70s car, with a 70 years old driver. What did we find there? Around 5 soldiers and an officer setting the poor vehicle under siege. We explained, they checked, they showed interest and care indeed. I kept wiping all along the front window of the '70s car so that there would be some visibility left for our driver. It felt like Karate-Kid 1 exercise. We finished around 9:40 p.m. frozen and poor.
The coming day, we bought few fruits and some cheese and we started driving back. Again some late donations, again some rally from one desk to the other. When we saw the smiles of King Abdullah and late King Hussein, on the borders, we definitely felt better, and we enjoyed the fact that we would have many conclusions to draw in the days to come.
What is Maktub? It is having your left side tires finely cut while your spare is useless and you forgot your tools kit. And many other things...

"Ποτέ Ξυνά"...

Πάει κι αυτό. Άλλη μια απόδειξη του βαθέος δόγματος των σχολικών αναπαραστάσεων σχετικά με την ελληνική τέχνη, φιλοσοφία, κοσμοαντίληψη. "Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος." Έτσι δε μας κανοναρχούσαν; (Βέβαια, με τα χρόνια, με τόσες σακούλες απ'τα ψώνια, η έννοια του χρήματος =πράγματος γίνεται ασαφής και σκοτεινιασμένη.) Θέλω να πω, στο μέγα Πανελλήνιον, ακόμη κι οι καλές εταιρίες φτάνουν στα μέτρα του προσδόκιμου ζωής του ανθρώπου, γεννιούνται, αρκουδίζουν, ηλικιώνονται, υπερηλικιώνονται, νοσούν, ασθμαίνουν, εν τέλει τα τινάζουν αφήνοντας τη μνήμη μονάχη σαν το αγωνιώδες χέρι του διορατικού τυφλού που ψάχνει τις κουκκίδες στο αλφάβητό του.
Έφτασε τα ογδόντα ένα έτη της κι η θεσσαλονικιώτικη ΑΒΕΖ. "Η μεγαλειτέρα εν τη Ανατολή." Τα τελευταία χρόνια με μπάι-πας και αναπνευστήρες. Μα δε θέλησε ή και δεν μπόρεσε να μπει στο επόμενο οικονομικό έτος. Κατέβασε τα ρολά της. Τριάντα τρεις εργαζόμενοι όλοι κι όλοι, είχαν από καιρό ειδοποιηθεί για τις εξελίξεις και τις προοπτικές και αποζημιωθεί από τους ιδιοκτήτες. Στην Ελλάδα για ποικιλίες σχημάτων πάντα διάλεγα τα κόκκινα και διάφανα πακέτα της ΑΒΕΖ (φοιτητικές κοτόσουπες με αστράκια και σαλιγκαράκια). Για μακαρονάδες προτιμούσα ΗΛΙΟΣ. Δεν ξέρω αλλά εκείνη η πάνδημη αφοσίωση στη ΜΙΣΚΟ μου την έσπαγε κι άλλωστε η φίρμα της ΑΒΕΖ ήταν θελκτική. Μάλλον αρκτικόλεξο κάποιου σκοτεινού συνδυασμού λέξεων (πιθανόν Ανώνυμος Βιομηχανία Ελληνικών Ζυμαρικών; Αααα όχι, το λέει καθαρά η διαφήμιση στο στυλ του '30 που παρέμεινε ευδόκιμο ως το ΄50, Ανώνυμος Βιομηχανική Εταιρία Ζυμαρικών, Hors Concours, Εκτός συναγωνισμού) Γράμματα απλά. Χρώμα βασικό. Γεύση ωραιότατη. (Α, μα τώρα μου ήρθε και η θύμηση των πιάτων του τοπικού μας ΦΟΥΡΛΗ...)
Καμιά φορά, στο όνειρο, είμαι 12χρονος και τακτοποιώ στα ξύλινα ράφια της αποθήκης του μαγαζιού συσκευασίες ΑΒΕΖ, είναι τυλιγμένες με χοντρο μπεζ/καφέ στρατσόχαρτο, ανά δέκα πακέτα. Μόνον ο φιδές ερχόταν σε χαρτοκιβώτια, γιατί ήταν πιο εύθραυστος. Τα μαλλιά αγγέλου ήταν ήδη σε χαρτονένια μακρόστενα κουτιά με φουσκομάγουλα αγοράκια.

أرض الأحلام

In English, in the newspaper ad, the brand name of the company was translated as "Dreamland". Which is precise in terms of translation, and so contradictory in terms of connotation. Consider this note as a sketch about the function of destiny, whenever it decides to become grandiose and to prove the humorous root in the universal manual of use. A single event may shock us and leave the impression of a tragedy, while sometimes the succession of unfortunate events that they unfold themselves with the density of nice 19th century prose, may give a fully comical sense.
So this أرض الأحلام (Dreamland) is or, rather, used to be the name of a well established travel agency in Rabiah, Amman, which accommodated the dreams of many Jordanian families and individuals, and of some ex-pats like myself, especially during the occasions of the somewhat longer breaks, during the lesser and the major Feast, the birthday of the Prophet, the day of Independence, the Labor's Day, the Islamic New Year, days like these... For me and my closest friend it has become a ritual in a way to travel to Damascus during these memorable days, in order to divert a bit the iron hand of identical routine days. Damascus is close to Amman (some 200 km), the old city is great, the Wall Gates are plenty, the food is heavenly, Ghrawi chocolates are just an achievement in the kingdom of cacao, the visa process for me is quite simple. Good reasons for making an easy decision or not?
On the other hand, if one decides to book his/her room upon the arrival to the city, this may cost quite expensive. The Syrian normal hotels offer small rooms, very standard-type-of-thing. Therefore, the easy solution is to book through an agency. They have good offers, plus one avoids the hustle of negotiating with taxi drivers. Plus the fun of sharing moments with Jordanian families, the details of behaviour. I have learned pretty much this way and became conscious of even more. My favorite hotel there is Teshreen, which is adjacent to the Stadium of Teshreen: it is not grand, but very warm, with well sized rooms and it forces you to walk to the various locations of interest without tiring you out. I always fight back my friend's tendency towards luxury, but this time I decided to succumb, let us make it a bit shiny with the Meridien option, which is conveniently located next to our favorite coffee shop. This temptation/weakness brought us to the Dreamland.
The second part unfolds in front of the agency, on the first day of Eid Al Adha, from 6:30 a.m. till 7:40 a.m. in front of the locked premises of the agency, expecting for the bus. Only one family (two elderly parents and their 20ish son) was there with their luggage. Gradually we face the truth. A third participant comes to check if the rumours were true: He heard that the owner of the Dreamland collected all the money and rushed to his own dream somewhere in Turkey, fleeing the country. "It was on the News"... Many people, heading to distant destinations lost considerable amounts of money, unlike us who lost no more than 120 J.D. each. We gave a seat to the family to Al Abdali to get a taxi to Damascus. They were decisive and did not want to let down their son, who would travel for the first time abroad.
The facts: The Dream-broker collected some 93,000 J.D. as they said. The guarantee of the office was approximately 75,000 J.D. Hence, for the modest amount of 18,000 he destroyed his name, he harmed his family, frustrated many people who even took loans for their trips, and spoiled the reputation of the tourist business in Jordan. The brother of my dear friend Malik lost the same way his honey moon arrangements and quite a lot of money...Things get cheap at some point, more frequently than they should.
I said, the Sibylla of Shadows: "Well, it is irritating and funny. But let us stay for the Eid in Amman." Ala'a, my friend, insisted on fulfilling the dream. So, there they are the two guys in the car, driving to the borders, crossing with difficulty the borders (bureaucracy is an international phenomenon), giving eidiyyeh (=special treat- money- on the occasion of celebrations) to various Syrian customs' employees, rushing from one stamp to the next. Keep these in mind, and I will elaborate on playful Destiny next time.

Many Happy Returns

These days I am thinking of the petrified girl. That one that saw her sister embarking to the Empire of a Particular Ratio on a commercial vessel, with the required documents of an unholy matrimony. That one that might have paid attention to Makriyannis' feverish oration "for these we fight as well" (for the curved stones) during the 1820s. After 2500 years, they transfered her from the Rock of Acropolis to the nearby New Museum of Acropolis, the one that will be soon having restaurants with a balcony, spicy ticket prices and pale Le-Corbusier-imitating aesthetics. So the group of the girls hopefully will be protected from rain, snow, wind and sun, pollution and the noise of a 5 millions city. They were led, even if late, to the salon, these noble street girls, that saw the growth, the decline, the shrinking, the growth, the pompous baroque of history.

Merry Christmas Heathen Beauty.

Ταρτουφοκένταυροι

Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Λέω να τελειώσω τη χρονιά σέρνοντας τα εξ αμάξης στα κνώδαλα, στα σκουπίδια που με έχουν από παντού βομβαρδίσει με τη φτήνια τους, την υποκρισία και την κατάργηση της δυνατότητας να χρησιμοποιήσω μεταφορικές εκφράσεις ή την παρομοίωση, που μέχρι κάποτε μας τη δίδασκαν ως "καλολογικόν στοιχείον" κι έπειτα διαπίστωσα την τάση "φτου κακά"... Γιατί ποιο ζώο, ποιο πετούμενο, τι έρπον θα μπορούσε να συναγωνιστεί; Ποια ώρα της μέρας να υποδηλώσει; Ποιο μέταλλο να αντέξει;
Το έγκλημα έγινε το καλοκαίρι με την αλλοίωση των βαθμολογιών στο μάθημα των αγγλικών σε ορισμένα γραπτά και τώρα είναι, δήθεν, η ώρα της τιμωρίας!
Μα στο ρωμέικον αγαπούν τη μυθολογία μόνο σαν πρόκειται κανένας χολυγουντιανός να κάνει αρπαχτή. Τότε, όλοι πατριώτες, τότε, όλοι με τη γλώσσα στο κινίνο. Αλλιώς, ποιος να θυμάται τη Δικη με τα ματάκια της κλειστά; Συνήθως προτιμούν την ιστορία, το Δαμοκλή με τις απειλές σε όποιον δεν πήγαινε για το δέον γλύψιμο στον Διονύσιο τον Πρεσβύτερο. Μα είμαστε έθνος ιστορικόν ό,τι κι αν πεις.
Ήρθε η ώρα της απόδοσης ευθυνών. Σέρνουν τις καθηγήτριες που κατήγγειλαν το συμβάν (ένα από τα συμβάντα, εικάζω, ανάμεσα σε εκείνα που τρώει η σιωπή της απειλής και των φιλικών παραινέσεων τύπου "κλείσ'το, μην έχεις άσχημα ξεμπερδέματα, κι έχεις κι οικογένεια").
Η είδηση κατά το ΑΠΕ:
"Θεσσαλονίκη,
Για παράβαση καθήκοντος παραπέμπονται στα οικεία πειθαρχικά όργανα οι επτά καθηγητές και η πρόεδρος του βαθμολογικού κέντρου, που ενεπλάκησαν στην υπόθεση αλλοίωσης γραπτών του ειδικού μαθήματος των Αγγλικών στις περυσινές Πανελλαδικές Εξετάσεις.

Την παραπάνω απόφαση ανακοίνωσε ο διευθυντής της Περιφέρειας Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας. Όπως έγινε γνωστό, οι επτά καθηγητές, ανάμεσά τους και οι δυο καθηγήτριες που κατήγγειλαν την υπόθεση, παραπέμπονται για αλλοίωση αποτελεσμάτων στο Περιφερειακό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΠΥΣΔΕ) Ανατολικής και Δυτικής Θεσσαλονίκης.

Η δε πρόεδρος του βαθμολογικού κέντρου παραπέμπεται στο Συμβουλίου Επιλογής Σχολικών Συμβούλων του υπουργείου Παιδείας, επειδή έδωσε εντολή να αλλάξουν οι βαθμολογίες.

Σε ό,τι αφορά την ποινική πλευρά της υπόθεσης, ολοκληρώθηκε η διενέργεια κυρίας ανάκρισης και το επόμενο διάστημα οι κατηγορούμενοι αναμένεται να παραπεμφθούν σε δίκη.

Σε βάρος τους, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης άσκησε ποινικές διώξεις κατά περίπτωση για τα αδικήματα της πλαστογραφίας και νόθευσης εγγράφου κατ' εξακολούθηση και της ηθικής αυτουργίας στις παραπάνω πράξεις.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ"

Τι απέγινε με την ευθύνη εκείνου του μεγαλόσχημου υπευθύνου Γραμματέα των Πανελλαδικών που μάζεψε τους προέδρους των εξεταστικών κέντρων δίνοντας κατευθύνσεις για το πώς θα πρέπει να αποφεύγουν τις παρεκκλίσεις στη βαθμολογία; Τι απέγινε με την απαυτίτσα που πήρε τις καθηγήτριες από το αυτί και τους είπε "Διορθώστε τα στο διπλανό δωμάτιο"; Τι έγινε με την ευθύνη της υπουργού που μίλησε για ανθρώπινο λάθος; Όλοι λάδι; Και τώρα εξείδικεύουν το ποινικό κομμάτι σε όσους κατήγγειλαν ή σύρθηκαν αποδεδειγμένα; Έπειτα από τις φωνές και τις καταγγελίες μάλιστα η απαυτίτσα έγινε ή ξαναέγινε και σχολική σύμβουλος. Και ποιο συμπέρασμα βγάζει ο εκπαιδευτικός;

α. Δεν πάω για διορθωτής, είναι επικίνδυνο. - Ποιος θα το κάνει όμως;

β. Κρατάω το στόμα μου ραμμένο ό,τι κι αν δω.

γ. Αν πετάει ο γάιδαρος λέειιιι; Κάνει και φούρλες.