scene at/from a feast: chewing on tradition

roz, jamal, snobar, kheimeh, theory

Orientalism is a whole and interdisciplinary perspective of the West. Said said (I mean Edward Said said, hehehe - this could be a good start for Derrida's fireworks) almost all that is needed to comprehend how biased, authoritative, simplistic and utilitarian is the reading of the close "other". I recall though with a kind of thankful melancholy the excellent work of Elli Skopetea, Orient's West (He Dyse tes Anatoles) about the ways that the West was perceived in the Near East, basically in response to the orientalist approach (check,for instance, http://www.historycooperative.org/journals/ahr/105.4/ah001218.html by K.E.Fleming and http://www.historein.gr/vol1_rPentazou.htm by Ioulia Pentazou). It would be so interesting to her to watch the last day of the conference on Discourse at U.J. And who knows, perhaps restless minds of her kin follow the announcements of conferences and spend some moments watching and enjoying in the infinity of eternal time. I f , i say I f , i could invite here from the frigid lands of her heavenly archive, I would tell her "Elli do not miss by no means professor Nafiz Shahin" (min ton haseis, tha haseis). And then we would look at each other in sparkling joy, eyes of an amused comprehension.

I do not want to make things cryptic; here is the story: Last Thursday, at around 9:40 a.m., in Amman, this aforementioned wise scholar illuminated us with his announcement under the title "Cross-cultural Bias in Language Teaching Textbooks. Is it there?" Great God! Some of these local scholars are bright I guess, because they are the ones that they do not use manuscripts or PowerPoint presentations; they just open their mouths and wisdom showers all of us at the hall. His title did not reveal exactly his point. The point was that the textbooks of teaching/learning English as a foreign language are produced with the sole intention to insult the local culture, to undermine cultural values, to corrupt the Jordanian youth and, in few words, to achieve a fatal blow on Islam. The textbooks talk about girls with mini skirts, about wine glasses and just lead young people go astray. The professor after 7 minutes started wondering whether he should give examples or not, since he had plenty in his bag (he did not bring any finally because he did not want to expose them: to expose whom, for the love of the Almighty? authors that live in New Zealand and Minneapolis??? I do not believe they would mind. And anyway the bag seemed empty to me, with the exception of his cigarettes packet.)

He would like to teach Islamic English, where Big Ben strangely resembles to Burj Al Arab, and the House of the Parliament is a reflection of the Omayyad Mosque in Damascus. He hinted to the fact that he is member of the censorship committee, protesting in a way that this kind of textbooks forces them to work hard and to reject books despite their willingness to be open and welcoming. I WONDER: will he dare to give out this oral masterpiece in written form? Will it be published in the Acta of the conference? In that case, I will photocopy it and will use it as a wallpaper for my room of impressions.

Apropos, along with my theological set of beliefs, coincidences prove the Divine Presence. It was this very person that invited me with some 5 months of delay to deliver my paper on contemporary Greek literature at the University of Applied Science last December. Thanks to the Dices of Destiny it was the same day that I had to organize the Greek Day at our University.

Ok, I chose the funny aspect, because I remembered the playful eyes of Elli Skopetea. But there were very useful parts as well: Prof. Kiki Kennedy Day spoke gracefully about dreams in islamic literary texts. And Irma Ratiani from Georgia used the anthropological notion of liminality in studying the practice of literary production.

this instead

i was planning to keep here and retrospectively tonight some notes and remarks pushed by the conference held at the University of Jordan these days (may 8-10, 2007) under the title "new horizons in discourse". i attend, i keep my notebook open, my pen active. i prepare to use the mic, then i change my mind: the reason may be that young ambitious student in his badleh (suit) and the brown tie who considers it his duty to declare that he is devoted to postmodernism- his looks show mostly the special appeal of pre-modernism on him. "hello everybody"- he starts his comment with-- so melancholic, like a cabaret show sketch. anyway, there are very interesting topics discussed the last two days. I find it even more interesting combined with the teapot tempest of the student elections going on outside the lecture halls. the posters, the appearance of a Luna park. if i may use the metaphor of the Luna park, then our conference can be an impressive mirror hall, with distortions, reflections, reproduction of the image: insightful instance, and this is something i mean. yesterday, the teleconference with Homi Bhaba was great, I spent it standing, enjoying watching few of my students listening to his analysis very carefully. The professors were addressing him with the holy respect towards Apollo in the Oracle of Delphi. Which was nice. He enjoyed his part, something between Pythia and Sibylla in front of some dense and short curtains at Harvard. I missed his texts.
I will come come back to these events.
In this form or another. I even took few photos.
One may assume a lot through http://www.ju.edu.jo/Conferences/conferences_conference%20on%20new%20horizons%20in%20discourse.html especially the PDF file to be found there.
But I also wanted to keep a note about my coming back home, walking in heat and finding the Watermelon stand in full glory, forcing the pedestrian to enter the main street again, because of the decorative Watermelons, al Batikh al 3zeez...
Nevertheless, I omit everything, because I went just now for a short walk around the building: the street was dark and my encouragement to continue was the succession of jasmine perfume from the one minimal garden to the other. So, poor Spring, this is the voucher of your flight, your (round trip-if lucky) ticket of departure: the untidy crown of jasmine.

note

Διόρθωση

Προηγούμενες διατυπώσεις του είδους "σε πλέον ευτυχισμένες εποχές" ή χρήσεις του πρώτου πληθυντικού προσώπου, "δεν γιορτάζαμε" και τέτοια, παρακαλώ να μη ληφθούν σοβαρά υπόψη. Δηλαδή: να μη ληφθούν υπόψη για το κατά γράμμα τους νόημα. Δεν τις είδα αυτές τις περιβόητες εποχές, κι ετούτο το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο το διδάχτηκα κυρίως στη γραμματική ενώ στην πραγματικότητα δεν το βρήκα πιο συνηθισμένο από τον δυικό αριθμό, όχι. Για να μην πω ότι ο δυικός τουλάχιστον έχει τη γοητεία της σπανιότητας, κάποιου στολιδιού αρχαϊκού, όπως το ψάθινο καπελάκι που κάποτε είδα στο μουσείο του Βόλου σε μια ελληνιστική ταφή κορασίδος, χάρη στην άμμο και στη στεγανότητα της σαρκοφάγου. Ας υπολογιστούν όμως από τον αόρατο και σιωπηλό αναγνώστη σε σχέση με τα Κύθηρα των αναδρομικών προσδοκιών και των φαντασιώσεών μου.

Εδώ, στα αραβικά, ο δυικός χρησιμοποιείται τακτικά στο ονοματικό μέρος της γλώσσας. Όπως οι φίλοι που περνούν πιασμένοι χέρι-χέρι και τα κορίτσια σε δυάδες. Μα κι εδώ, παρά τη γραμματική αντοχή του τύπου, δεν ξέρω πόσο αληθινό είναι το νοούμενο: δεν έχω δει, στο βάθος, πιο ερημικά πλάσματα από τους "κοινωνικούς" μου Άραβες.



Έτσι και ο Χόλντεν ονειρεύεται, όταν αφήνεται στον πυρετό και στις παραληρηματικές του σκέψεις, αφού κακήν κακώς κοιμήθηκε στο παγκάκι του σταθμού των τρένων. Να φύγει με οτοστόπ στις μακρινές εκτάσεις της Δυτικής Ακτής. Να επιστρέψει τα δανεικά, τα λεφτά του χριστουγεννιάτικου μποναμά, στη Φοίβη κι έπειτα, δίχως τίποτα, να αρχίσει μια αναχώρηση κάμποσων ημερών ώσπου να φράσει σε δασμένες εκτάσεις στα δυτικά. Θα μείνει στις παρυφές του δάσους στη χειροποίητη καλύβα του. Μα όχι μέσα στο δάσος. Έτσι που να τον λούζει ο ήλιος ολημερίς. Θα δουλεύει σε βενζινάδικο και θα πείσει τους πάντες ότι είναι κωφάλαλος. Δεν μπορεί να επικοινωνήσει παρά μέσα από σημειωμένα χαρτάκια. Γιατί ξέρει ότι γρήγορα θα κουραστούν οι άλλοι από τον τρόπο αυτόν, που προϋποθέτει τη γραφή και θα τον αφήσουν στην ησυχία του. Θα παντρευτεί, αν βρει, κάποια κωφάλαλη κοπέλα και θα μιλούν μόνο με τα χαρτάκια, αφήνοντας τα σημαντικά για την αφή. Αν κάνουν παιδιά, θα τους μάθουν γράμματα από τα βιβλία για να μην μπουν σε σχολική αυλή, να μην μπουν σε κύκλους δύναμης ή επιβράβευσης της βλακείας. Έπειτα μετανιώνει ή, μάλλον, μεταπείθεται όταν βλέπει την επιμονή της Φοίβης να τον ακολουθήσει, με τη μικρή βαλίτσα της. Οπισθοχωρεί από τον φόβο μη δυσκολευτεί εκείνη.
Εν τέλει το συμπέρασμά του είναι πως ό,τι πεις, ό,τι αποκαλύψεις, ό,τι παραδώσεις στους άλλους, γίνεται βάσανο. Το μαρτύριο του αποχωρισμού και της έλλειψης. Έχω την εντύπωση ότι θα ήθελε να μην είχε γράψει ούτε αράδα, μόνο να συνομιλούσε με παιδιά: πάντα σε εκείνα βρίσκει το νόημα της επικοινωνίας βάσιμο- ο Άλλι που πέθανε πριν χρόνια και τον φέρνει τακτικά στο νου, τα πράγματα που έκαναν μαζί, οι λίγες συζητήσεις τους και τα απλά του αιτήματα. Η Φοίβη που ίσως είναι η μόνη την οποία παραδέχεται σαν υπόδειγμα ανθρώπου, ένα παιδί στο δημοτικό. Οι μικροί κοπανατζήδες που τους παίρνει με λίγες κουβέντες να τους δείξει κάτι από το μουσείο. Ο λόγος των μεγάλων ή των μικρομέγαλων παρεισφρύει παντού βέβηλος, κίβδηλος, επικίνδυνος. Μέχρι και στις προθήκες του μουσείου εμφανίζεται επαναληπτικά το "FUCK YOU" κι ο Χόλντεν που είναι βρωμόστομος ενοχλείται βαθειά. Δε θά'πρεπε να βρίσκονται τέτοιες λέξεις, τέτοια συνθήματα ασκήμιας μέσα στους παραδείσους των παιδιών.

Δεν απορώ που ο Σάλιντζερ χάθηκε αργότερα σωρεύοντας ένα μπαμπακένιο τείχος σιωπής τριγύρω του. Κι όσο πυκνότερο, τόσο περισσότεροι οι τυμβωρύχοι.