Άνθρωπος πέρασε από εδώ

Ποτέ σου δε θα ξαναδείς
Θάλασσες να καλπάζουν
Νύχτες, ιππότες της Ευχής
Βουνά να σ'αγκαλιάζουν

Ποτέ σου δε θα ξαναδείς
Δάση να σε φωνάζουν
Αστέρια, Μοίρες της Αυγής
Ποτάμια να γιορτάζουν

Άνθρωπος πέρασε από εδώ
Και γέρασε τα μάτια
Στα χείλη έσταξε καημό
Πληγές, Ζωές κομμάτια

Άνθρωπος πέρασε από εδώ
Και τρόμαξε ό,τι ζούσε
Τον κόσμο χώρισε στα δυο
Στο νου του πολεμούσε

Ποτέ σου δε θα ξαναδείς
Μήνες να σε γυμνάζουν
Όνειρα, φώτα της Ακτής
Φεγγάρια να σ'αλλάζουν

Το ποιητικό τραγούδι γράφτηκε από τον Παρασκευά Καρασούλο, μελοποιήθηκε από το Θοδωρή Οικονόμου και τραγουδήθηκε από τη Μαρία Δημητριάδη. Κυκλοφόρησε στους Δον Κιχώτες το 2001, με το όμορφο εξώφυλλο (ακουαρέλες του Ανδρέα Γεωργιάδη- Ναυαγοί σε νυχτωμένη θάλασσα). Χτες και σήμερα νεκρολογούν την ερμηνεύτρια οι εφημερίδες και τα ιστολόγια. Για μένα η φωνή της, όσο μεγάλωνε, γινόταν αποκάλυψη, στου Μιχάλη Τρανουδάκη για παράδειγμα τη Μυθολογία του Σαββάτου, 1985 (ιδιαιτέρως στην Άννα της Αραγωνίας ή στο Χαμάμι του Μουχτάρ Πασά με τους στενόχωρους στίχους του Γ.Χρονά).
Ανησυχώ πού να πηγαίνουν αυτοί οι άνθρωποι που με κουβέντιασαν και με μόρφωσαν με τις φωνές ή τις μουσικές τους. Αλλά και με τις επιλογές τους, την πολιτική τους εγρήγορση και τη διαθεσιμότητά τους προς τους νέους δημιουργούς. Αναρωτιέμαι αν βρίσκουν ένα μικρό κινηματοθέατρο με φαγωμένες βελούδινες καρέκλες, σε ανώνυμη σχεδόν επαρχία στη Χώρα των Σκιών. Το σίγουρο είναι ότι δε με εγκαταλείπουν, μα από καιρού εις καιρόν μου γνέφουν.