Αλιβάνιστος

- Σώνουν, Κυρά μου, οι προσευχές, σώνουν
και οι μετάνοιες
και τον υιόν σου πιάσανε και στον χαλκιά τον πάνε
κι στου Πιλάτου τας αυλάς εκεί τον τυραννάνε.
Η Παναγιά σαν τ' άκουσε έπεσε και λιγώθη.
Σταμνί νερό της ρίξανε τρία κανάτια μόσχο
και τρία νεροδόσταμνα για να της έρθει ο νους της.
Και σαν της ήρθ' ο λογισμός και σαν της ήρθε ο νους της
ζητάει μαχαίρι να σφαγεί, γκρεμό να πάει να πέσει,
ζητάει τ' αργυροψάλιδο να κόψει τα μαλλιά της.



Η Παναγιά πλησίασε, γλυκά τόν(ε) ρωτάει:
- Δε μου μιλάς, παιδάκι μου, δε μου μιλάς, παιδί μου;
- Τι να σου πω, μανούλα μου, που διάφορο δεν έχεις.
Σύρε, μάνα μ', στο σπίτι σου, κάμε την προσευχή σου
βάλε κρασί στο μαστραπά κι αφράτο παξιμάδι
και δώσε την παρηγοριά να την(ε) λάβουν κι άλλοι.
Μόνο το Μέγα Σάββατο κοντά το μεσονύχτι
που θα λαλήσ' ο πετεινός, σημαίνουν οι καμπάνες.

Παράφωνη ήταν πάντα η δημοτική μας Φιλαρμονίκη. Ήταν όμως ένας κήπος παιδιών κι εφήβων. Τόσο ήσυχη, θέλω να πω σιωπηλή, ήταν η κωμόπολή μας που άκουγα τις πρόβες τους. Παλιότερα μάλιστα σε ένα πατάρι, απέναντι από το σπίτι μου, εκγυμνάζονταν. Ποτέ δεν έδωσε έδωσε συναυλία, ποτέ φανφάρα με διασκευασμένα τραγούδια. Ήταν για εθνική κι εκκλησιαστική χρήση. Τη Μεγάλη Παρασκευή, ο Επιτάφιος. Τότε μόνο ακούονταν οι παραφωνίες της σωστές, σαν προϋπολογισμένες, ένεκα που ταίριαζαν στο λυγμό. Περνώντας, μας έρραιναν κάποιες μαυροφορεμένες με κολώνια από τα μπαλκόνια τους. Στους τενεκέδες με τις γαρυφαλιές είχαν βάλει σειρά τα κεράκια. Το καθένα κι ένας δικός τους απών, φαντάζομαι. Στάση, δέηση, συνέχεια, φανφάρα. Τόσο με ανατρίχιαζε το όλον πράγμα που έλεγα δεν θα ξημερώσει η επαύριο. Προμηθευόμουν το μελισσοκέρι μου από τα κηροπλαστεία της Καβάλας με μεγαλύτερη φροντίδα απ'ό,τι έκανα για τη λαμπάδα της Ανάστασης. Όταν κάποτε άκουσα την τυποποίηση ότι οι Καθολικοί ρέπουν περισσότερο στο Πάθος από εμάς, απόρησα. Γίνεται λοιπόν να φτάσει η κλιμάκωση σε ψηλότερες κορυφές; Ή μήπως ταιριάζει στο θεολογικό Προκρούστη κάποιου μεγαλώνυμου;...