Οι μαριονέτες

Ο ήρωας-μαριονέτα είναι κομμάτι της παθολογίας της γραφής.
Από άλλες προθέσεις μπορεί να ξεκινούν οι συγγραφείς, (η διαφωτιστική πρόθεση της εφαρμοσμένης φιλοσοφίας, για παράδειγμα, ή το άτολμο τσαλαβούτημα στα προσωπικά περιστατικά- ή κι άλλες αιτίες) αλλά στα ίδια φτάνουν.
Όταν διαβάζεις Το παιδί-θαύμα της Ιρέν Νεμιρόβσκυ, κείμενο του 1927 όταν η Ιρέν ήταν 24ετής, το δέχεσαι ίσως και κάτι ξεχωρίζεις που να λάμπει. Τουλάχιστον η διαδοχή αντιθετικών εικόνων, κάποιες εγκιβωτισμένες ιστορίες που παρατίθενται αδρά σχεδιασμένες.
Αλλά όταν διαβάζεις το Ανήρ εκδιδόμενος του Ευάγγελου Αδαμάκη, κείμενο του 2008, που διαφημίζεται ως αυτοβιογραφικό, τότε γίνεσαι έξαλλος. Όχι τόσο με τον αδικαίωτο καημό της αιωνιότητας που βασανίζει τον καθένα που κρατάει το μολύβι ή πατάει τα πλήκτρα, όσο με τα κριτήρια των εκδοτών.