Όταν χειμών
Μάλλον
η μόνωση απέτυχε
Μάλλον
δεν άρκεσε το άσπρο της ρητίνης
Γιατί, όταν χειμών,
όταν βροχοσταγόνες,
όταν στο παραθύρι γράφει ο αχνός,
μαζεύω στα τάσια της αγάπης
σκόρπια
μες στο θολό νερό
τα βλέμματα,
τα λόγια, όσα είπαμε, όσα γι' αργότερα λιγάκι μεταθέσαμε,
τους ώμους των, καθώς κατέβαιναν τις σκάλες.
η μόνωση απέτυχε
Μάλλον
δεν άρκεσε το άσπρο της ρητίνης
Γιατί, όταν χειμών,
όταν βροχοσταγόνες,
όταν στο παραθύρι γράφει ο αχνός,
μαζεύω στα τάσια της αγάπης
σκόρπια
μες στο θολό νερό
τα βλέμματα,
τα λόγια, όσα είπαμε, όσα γι' αργότερα λιγάκι μεταθέσαμε,
τους ώμους των, καθώς κατέβαιναν τις σκάλες.
posted by Vass at 10:52 PM
4 Comments:
Βασίλη,
είναι υπέροχο..
Θερμούς ασπασμούς από τη βροχερή, παγωμένη νήσο.
καλή μου,
φύτρωσαν κι εκεί οι βράχοι των ανθρώπων ένεκα που θα μυρίσει Πάσχα; Κάτι τέτοιο βλέπω στην εικόνα σου.
Ως πότε θα μεταθέτουμε;έστω και λιγάκι;για πόσο αργότερα;
Την άνοιξη;Το θέρος;
Το τριήμερο της αποκριάτικης μόνωσης μόλις άρχισε και αναμένω την επερχόμενη σαρακοστή μήπως και εξαγνιστώ!
Έξοχα όσα γράφεις για ακόμη μια φορά!
Ήταν και το βράδυ εκείνο, στο άδειο μαγαζί με τα βελούδα. Όπου είχαμε ξαναπάει κι άλλες φορές, παλιά, αλλιώς.
Post a Comment
<< Home