Συντακτικό (σε πολλά μέρη- α')

Δεν ξέρω -μετά από τόσες βελτιώσεις, μεταρρυθμίσεις, αναγεννήσεις, εμπλουτισμούς, παιδαγωγικές επαναστάσεις, προσθήκες, αναθεωρήσεις, πολιτικώς ορθές αναδιατυπώσεις, εξωραϊσμούς, "επαναστάσεις" όπου εμβληματικά μπορεί η γλώσσα να παριστάνεται ως σταχτοπούπουλη πουλάδα ανανεωμένη κι αιωνία πάνω από το μπάρμπεκιου των ιστορικών περιστάσεων και των θερμοκέφαλων Λουθήρων, οι οποίοι νομίζουν ότι είναι οι ιστορικές περιστάσεις σε ειδή ανθρώπου (θέ' μου σχώρα με)- τι γίνεται με το συντακτικό που φορτώνει με δομές τα κεφάλια των φιλολογιζόντων εφήβων. Αν ονομάζουν, θέλω να πω, τα φαινόμενα όπως τα έμαθα εγώ. Κι αν τα ονομάζουν όμοια, αν αυτό γίνεται με τα ίδια παραδείγματα που θα τους επανέρχονται ψιθυριστά σε ώρες αναπάντεχης ερημιάς, μια εφ' όρου ζωής ιδιωτική φλυαρία.
Τι γίνεται, για παράδειγμα, με την Παράθεση; Τη μαθαίνουν οι απαστράπτοντες; Έχω στο νου μια μόνο μορφή της που τη χρησιμοποιώ εδώ ως δικαιολογία. Τι γίνεται με το παρακάτω παράδειγμα; " Ο Ημιάραψ εξεπλάγη, και το μέγιστον, εφοβείτο ότι έμελλεν οφθήσεσθαι" (Ο Μισοάραβας τα έχασε, και το σπουδαιότερο, φοβόταν γιατί επρόκειτο να τον δουν). Αυτό που λέμε δηλαδή προεξαγγελτική παράθεση, προειδοποιητική γενική έννοια και παίρνει από το χέρι τον ακροατή ή τον αναγνώστη μέχρι να καταλάβει το συγκεκριμένο. Συνηθισμένες φράσεις ή λέξεις για το συγκεκριμένο φαινόμενο οι παρακάτω: το μέγιστον (το μεγαλύτερο απ'όλα), το δεινότατον (το φοβερότερο απ'όλα), το έσχατον (το ανώτατο όριο), τεκμήριον (απόδειξη), το κεφάλαιον (το αποκορύφωμα), το του Ομήρου (όπως λέει κι ο Όμηρος), το της παροιμίας (καθώς λέει κι η παροιμία).
Έτσι μου έλαχε από το Μάιο η δυσφορία της γραφής. Σαν προεξαγγελτική παράθεση για τέσσερις μήνες που κρατούσαν στα ιδρωμένα χέρια τους ποικίλες λεπτομέρειες, εκπλήξεις, στενοχώριες αλλά και δώρα. Θα επανέλθω σε περιστατικά και σε σκέψεις που τα έφτιαξαν ή τα ακολούθησαν σαν τις ουρές από τα παλιά φορέματα. Τώρα, αν πω "το δεινότατον" σε τι θα αναφέρομαι τάχα; Στο πρωινό που γυρνώ από τα Χανιά με τα λίγα μπαγκάζια μου και τους αγαπημένους φίλους (τον Αλά'α και την Πελαγία) και βρισκόμαστε ξαφνικά κάτω από ένα μεταφυσικό πορτοκαλί φως (καιγόταν η Πάρνηθα και δεν το είχαμε ακόμα ακούσει); Στο άλλο πρωινό που προσπαθώ να τελειώσω κάτι δουλειές στη σχεδόν εγκαταλελειμμένη πρωτεύουσα και πάλι διαπιστώνω ότι κάτι πηγαίνει στραβά, από τις διακοπές του ηλεκτρικού, από τις επανεκκινήσεις των ηλεκτρονικών υπολογιστών, κι έπειτα ξανά εκείνο το πορτοκαλί φως στην Ακαδημίας (καιγόταν η Πεντέλη και δεν το είχα ακόμα ακούσει); Ή, ίσως, εκείνο το πρωί στο διαδίκτυο που βλέπω πια απο μακρυά να καίγεται ο νότος, ύστερα να μαθαίνω για τους θανάτους ανθρώπων μέσα στα χωριά, μέσα στα σπίτια τους κι άλλους να θρηνολογούν σαν το χορό στην Εκάβη; Ή, μήπως, την εντύπωσή μου από την αμηχανία μιας ολόκληρης χώρας μπροστά στην ψηφοδόχο; Όλοι να καταγγέλλουν κι άπαντες να λουφάζουν εν τέλει, έτσι γίνεται κάποτε με τα διλήμματα μεταξύ μαύρου και μέλανος. Ιδίως έτσι γίνεται όταν η έννοια του διλήμματος μετατρέπεται σε τυφλοσούρτη.

Λοιπόν, τι λέτε Κύριε; Tα καταφέρνω κουτσά στραβά στο συντακτικό, τουλάχιστον στους ομοιόπτωτους προσδιορισμούς;

Summary: He uses the structure of language as an easy way out to justify the long lag in his blog. A summer in fire literally, a summer of details to be revisited in due time.Parnetha, Pentele and Peloponnese on fire, (June-August 2007). Elections (September 2007)