Χαίρετε, μέρος α'

Είναι η ημέρα που φέρνει την αναχώρηση και τους αποχαιρετισμούς. Αναχώρηση προγραμματισμένη απόψε από την κατ’εξοχήν πατρίδα, τον τόπο δηλαδή που κρατά το πατρικό το σπίτι. Το έδειχνα τις προάλλες στη Δομνίκη, έτυχε και κάναμε μια βόλτα με τον Αργύρη από τα μέρη εκείνα. Και θυμήθηκε εκείνη που της το είχα ξαναδείξει, με το δωμάτιό μου στον ημιόροφο, που αντί για τοίχο προς τα έξω είχε παράθυρα κι ίσως αυτό το γεγονός να μου έδωσε δια βίου την εντύπωση πως μεταξύ εμού και του κόσμου παρεμβάλλεται υαλοπίνακας άλλοτε ξάστερος, άλλοτε σκονισμένος.
Χαίρετε οι πυγολαμπίδες, το βράδυ προς το κανάλι, στου Μαϊντανού το κτήμα, τώρα σπανιότερες γιατί τοποθέτησαν δυνατούς λαμπτήρες των εθνικών οδών, πορτοκαλί.
Χαίρετε οι κήποι οι καλοκαιρινοί με τα λουλούδια, τα λαχανικά και τις γυναικείες παρέες γύρω από ένα τραπέζι, ομιλητικές, κουρασμένες, καθεμιά στο δικό της τόνο.
Χαίρετε η θέα προς το δρόμο από το τσιμεντένιο θέατρο, με τις μουσικές των τραγουδιών και η μεγάλη σελήνη. Ήταν Πανσέληνος του Ιουλίου;
Χαίρετε της Θάσου το αίσθημα στοργικού γονιού καθώς κάναμε διακοπές σύντομες με την ανηψιά μου και οι λεπτομέρειες ενός τέτοιου αισθήματος.
Χαίρετε οι ελάχιστοι φίλοι που συνάντησα και το πείσμον θάρρος για την εκλεκτικότητα αυτή.
Χαίρετε Θεοχάρη κι Ασπασία που αποδημήσατε πριν από τους πελαργούς φέτος, σε χώρες που μονάχα κάτι μνήμονες σας φτάνουν.
Χαίρετε και οι κραδασμοί μες στο ασθενοφόρο, στο δρόμο για το Σανατόριο, τώρα εφημερεύον νοσοκομείο, καθώς έπιανα με ανησυχία το χέρι της μητέρας κι αναρωτιόμουν ποιος εμψυχώνει εν τέλει ποιον.
Χαίρετε οι σκαλωσιές οικοδομών που μέχρι να ξανάρθω θα γεννήσουν μεγαθήρια με την αισθητική της τούρτας ζαχαροπλαστείου κι όμως, παρά τη γλυκερή όψη, θα κλείνουν τη θέα προς τα βουνά.
Χαίρετε οι άθλιοι των αθλίων, τηλεόραση, υπνωτικές φωνές, λάθη της γραμματικής, τρίτη κλίση με κατάγματα, λάθη εννοιολογικά, θέματα που είναι η φαρίν λακτέ μιας τερατογονίας.