Ιστορικές τραγωδίες για τον Αλ-Ασκέηλ

Σήμερα το πρωί, εννοώ πριν από τις οκτώ, ακούω πάλι τα νέα του πολέμου, πόλεις κοντινές με αρχαία ονόματα, μνημεία, ιστορία που βρίσκει κανείς κιόλας στον Ηρόδοτο και στους επόμενους. Τύρος, Βηρυτός, Μπααλμπέκ. Πόλεις που είδα, που τις βρήκα τότε αλλιώτικες απ΄ό,τι περίμενα, μα κι έτσι μου άρεσαν. Πίσω από τα ονόματα, οι δημοσιογάφοι δείχνουν βουλιαγμένα κτίρια του μπετόν, με έναν κρατήρα συμφοράς κάπου στην ταράτσα τους, ή στην όψη, όπως σε μακέτες για τα οπτικά εφέ των κινηματογραφικών ταινιών. Πίσω από τα κτίρια με τη μορφή της μακέτας, είναι οι σκηνές από νοσοκομεία: πρόσωπα φαγωμένα από τα θραύσματα, κορίτσια τρομαγμένα κάτω από τα σεντόνια τους, τα μάτια αυτών των πανέμορφων παιδιών που λάμπουν δίπλα στις γάζες και στους αφρόντιστους γιατρούς με τις πράσινες στολές.
Οι τραγωδίες της αρχαιότητας, σε συντριπτικό ποσοστό περιλαμβάνουν το θέμα του πολέμου, είτε ως αποκλειστικό αντικείμενο, είτε σαν αιτιολογικό υπόβαθρο για συμπεριφορές αλλιώς ανερμήνευτες. Η πρώτη που μας μένει ολόκληρη είναι οι «Πέρσαι» και το πρώτο πιπεράτο σχόλιο λογοκρισίας είναι το πρόστιμο που πληρώθηκε από τον ποιητή μετά τη διδασκαλία της «Μιλήτου Αλώσεως». Τι «Επτά επι Θήβας», τι «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», «Αγαμέμνων», «Αντιγόνη», «Εκάβη», «Ελένη», «Φιλοκτήτης», «Αίας»... Από παντού, τριγμός οδόντων μπροστά στον σκελετό που καβαλάει τον ψωραλέο ίππο της Αποκάλυψης. Εκεί, στην περίσταση που ο άνθρωπος φτάνει έξω από τη ζώνη της προσδοκίας ότι κάτι θα φτιάξει και θα το αφήσει πίσω του ως σκαλοπάτι για να δουν τα παιδιά του μέρες με απολαύσεις, μελετούν οι ποιητές το όριο μεταξύ του σαρκοβόρου και του παμφάγου ζώου.
Ο φακός εντοπίζει και μεγεθύνει τη μορφή του Ισραηλινού οδηγού του τεθωρακισμένου οχήματος, χαμογελά και κάνει την κίνηση της νίκης με τον δείκτη και τον μέσο, αλλά κι αυτά καλυμμένα με δερμάτινα γάντια. Λογαριάζει κανείς πότε θα έρθει ο καιρός ενός νέου ποιητή, ας πούμε ενός Αλ- Ασκέηλ, ενός Άραβα ταλαντούχου δραματουργού, έστω σπουδαγμένου στη Βαλτιμόρη, που θα έχει σκίσει το πτυχίο της Εφαρμοσμένης Μηχανικής που έλαβε μετά διακρίσεως και που θα υπηρετεί πια με πάθος την ιεροσύνη των λέξεων-νοημάτων και θα τυπώνει στη Βηρυτό, σε τραυματισμένα μηχανήματα την τραγωδία «Αμερικανοί». Στο συγκεκριμένο έργο, η Άτοσσα Άιρις Τζόνσον θα παρακολουθεί στην έκτακτη επικαιρότητα της τηλεόρασης τον επιτελάρχη γιο της να δίνει χαιρετίσματα λυπημένα στους δικούς του, κλεισμένος στο κλουβί ασφαλείας, σε δικαστήριο που συνέρχεται για να δώσει τη δίκαιη κρίση. Πού εγκλημάτισε, ποιες ζωές στραγγάλισε με γυμνά χέρια. Στο ρόλο του Δαρείου θα σηκωθούν πολλοί που έθεσαν την υπογραφή τους το 1776.