Υπερπτήσεις

Stubborn is my language,
more vigorous than geography

Γιατί, εν όσω μακράν, ψιθυρίζει κι όταν κοντά πια (ήδη μεταξύ του εδώ και του εκεί), στρέφεται στο δικό της αντίλαλο και φτιάχνει την επικράτεια του προσωπικού. Δε χαρίζεται στην ευκολία του αυτονόητου και της επικοινωνίας. Όταν στην Αθήνα, επιμένει να κρατά έναν τόνο βορειοελλαδίτικο, όταν στη Θεσσαλονίκη, ακοθγεται ως πιο κλασσικός μέσος όρος κι από τις φωνές των εκφωνητών των κρατικών ραδιοφώνων, όταν στο Αμμάν, επιχειρεί ερμηνείες ελληνικών όρων και τρόπων της έκφρασης, όταν στην Ελλάδα, κάποτε στη σκέψη, προχωρώ ερμηνεύοντας με τα αγγλικά, επίπεδα και με το αναίσθητο σθένος του συλλογισμού. Εν ολίγοις, με τα τερτίπια της που πολλαπλασιάζονται συν τω χρόνω, φτιάχνει το νησί της νεοπαγές, με τα ευμετάβλητα ακρογιάλια του μάγματος καθώς στερεώνεται και ψύχεται. Μα στην υπερπτήση μου, υπάρχει ένας κρατήρας ζωντανός. Όταν ξεφεύγω από τις ευθείες παραλίες του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, όταν φεύγω πια από την Αφροδίσια Κύπρο και μπαίνω στο Αιγαίο με του Ικάρου τα αβέβαια κατορθώματα, εντείνεται η αγωνία μου να δω από το παράθυρο καθώς εγκύπτω το σχήμα της Αμοργού, να το αναγνωρίσω. Συνήθως το σχήμα της Αστυπάλαιας με προειδοποιεί, ένα φιογκάκι χάρης. Και ψάχνω για τις μικρές λεπτομέρειες. Τώρα η Χοζοβιώτισσα, τώρα η Χώρα, τώρα τα Κατάπολα, κι έπειτα πια τίποτα, ξανασυγυρίζω το μυαλό μου στρέφόμενος στην ανοικτή σελίδα των Jordan Times που με ενημερώνει για τα τελευταία νέα από τα Ανάκτορα και τις συναντήσεις υπουργών με οικονομικούς και διπλωματικούς παράγοντες. Πάντα ο Ίκαρος έχει τα φτερά του κέρινα, λίγη ζέστη παραπάνω τον εκθέτει σε κινδύνους.