Διαπορών...

Καθημερινά, σταθερά, αμετάπτωτα βρίσκομαι στην εξώθυρα του διαπορούντος. Δεν ξέρω πόσοι εγκαταβιούν σ'αυτό το μέγαρο με τις παλιές ξεφτισμένες γρίλιες στα παντζούρια του.
Τα ψίχουλα και τα τιποτένια από την εντύπωση των γεγονότων, όπως τα μεταποιεί η δημόσια αναπαράστασή τους στην τηλεόραση, στον Τύπο, στα μπλογκ με ωθούν να θέλω να μην πω το παραμικρό (φράση ισχυρότερη νομίζω από το: με ωθούν να μη θέλω να πω...). Κι εκείνο που μου υπαγορεύει την απόσταση ή τη σιωπή είναι το ίδιο ακριβώς που εν τέλει με πείθει να πω, να εξηγηθώ, να δώσω τη στιγμιαία φωτογραφία μου ενώ γυρίζω την πλάτη.